Σχετικά άγνωστος έξω από τη Γαλλία, ο Ζαν-Κλοντ Μπρισό ξεκίνησε την καριέρα του με μια σειρά από επιτυχίες που ανέδειξαν το ιδιαίτερο στιλ του - θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς ως σουρεαλιστικό ρεαλισμό - και τις θεματικές του που απλώνονται σε όλα τα κομμάτια της φιλμογραφίας του γύρω από την υπαρξιακή αγωνία, τη σεξουαλικότητα, τη σχέση (μεγαλύτερων) ανδρών και (μικρότερων) γυναικών, σε κάθε περίπτωση τις σχέσεις εξουσίας.
H πρώτη του ταινία το «La Croisée des Chemins» του 1975 επαινέθηκε από τον Μορίς Πιαλά και τον Ερίκ Ρομέρ, ενώ οι δύο επόμενες απόπειρές του, το «Un Jeu Brutal«» του 1983 και το τοποθετημένο στα κακόφημα προάστια του Παρισιού «De Bruit et de Fureur» του 1988 (Βραβείο Νεότητας στο Φεστιβάλ Καννών) τον τοποθέτησαν ανάμεσα στις πιο αξιοσημείωτες νέες υπογραφές του γαλλικού σινεμά.
Η μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1989 με το «Noce Blanche», την ιστορία ενός καθηγητή φιλοσοφίας που αναλαμβάνει μια 17χρονη προβληματική κοπέλα και πάνω στη διαδικασία της θεραπείας της την ερωτεύεται. Τον καθηγητή υποδύεται ο ηθοποιός - φετίχ του Μπρισό, Μπρουνό Κρεμέρ, ενώ η 17χρονη κοπέλα δεν ήταν άλλη από την Βανέσα Παραντί στον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο, αυτόν που της χάρισε το Σεζάρ Πρωτοεμφανίζόμενης Ηθοποιού και της άνοιξε την πόρτα για μια θριαμβευτική καριέρα ηθοποιού.
Ακολούθησε το «Celine» του 1991 (υποψήφιο για τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου), το «L' Ange Noir» του 1994 με τη Σιλβί Βαρτάν και το «Les Savates du Bon Dieu» του 2000 - μια δική του αναγωγή στους σύγχρονους Αγίους - που τον έβαλε στην πιο περιπετειώδη δεκαετία της ζωής του.
Noce Blanche (1989)
Η Βανέσα Παραντί στο Noce Blanche (1989)
Το 2002 το «Choses Secrets», η ιστορία δύο κοριτσιών, μιας στρίπερ και μιας μπαργούμαν που χρησιμοποιούν το σεξ για να επιβιώσουν στο σύγχρονο Παρίσι χάρισε στον Μπρισό το Βραβείο του Καλύτερου Γάλλου Σκηνοθέτης της χρονιάς στο Φεστιβάλ Καννών, αλλά την ίδια χρονιά ο Μπρισό συνελήφθη για τις κατηγορίες της σεξουαλικής παρενόχλησης από τρεις γυναίκες που υποστήριξαν ότι με την πρόφαση του κάστινγκ ο ίδιος και οι συνεργάτες του τις ανάγκαζε να κάνουν σεξουαλικές πράξεις μπροστά στην κάμερα. Ο Μπρισό βρέθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός χρόνου με αναστολή.
Προκλητικός, όπως συνήθιζε να είναι, ο Μπρισό θα έκανε την «περιπέτεια» αυτή ταινία. Το 2006 γύρισε το «Les Anges Exterminateurs», την ιστορία ενός σκηνοθέτη που οργανώνει οντισιόν με γυναίκες για μια ταινία γύρω από την γυναικεία σεξουαλικότητα, ενώ η ανεπίσημη τριλογία γύρω από το σεξ θα έκλεινε το 2008 με το «À l' Αventure», με την ιστορία μιας ανικανοποίητης σεξουαλικά γυναίκας που προσπαθεί να δοκιμάσει τα σεξουαλικά της όρια.
L' Ange Noir (1994)
Choses Secrets
Les Anges Exterminateurs (2006)
Α l' Aventure (2009)
Το - τουλάχιστον - διεθνές ενδιαφέρον για τον Μπρισό στμάτησε με αυτήν την τελευταία του εμμονή πάνω στο σεξ, με ταινίες που τελικά θυμίζουν περισσότερο soft porn ταινίες με ψευτοφιλοσοφικό περιτύλιγμα, αλλά μια ακόμη επιτυχία περίμενε τον έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενο σκηνοθέτη στο... Λοκάρνο. Το 2012, η ταινία του «Το Κορίτσι από το Πουθενά», μια ακόμη (μετα-φυσική) σχέση ανάμεσα σε έναν καθηγητή μαθηματικών (τον υποδύεται ο ίδιος ο Μπρισό) και μιας νεαρής κοπέλας που βρίσκεται τραυματισμένη έξω από την πόρτα του σπιτιού του θα κέρδιζε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Το Κορίτσι από το Πουθενά (2012)
Η τελευταία ταινία του Ζαν-Κλοντ Μπρισό ήταν το «Que le Diable nous Emporte» του 2018. Ειρωνικά, ο Μπρισό ήταν καθηγητής στη σχολή κινηματογράφου Le Femis. Το 2013 είχε δηλώσει στη Le Monde:
«Πιστεύω πως η άποψη μας για τον κόσμο είναι σχετική. Πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα πίσω από τα πράγματα. Και αυτά είναι που το σινεμά πρέπει να δείξει.»
Ο Ζαν-Κλοντ Μπρισό με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2012
