Ο Τζόζεφ, ένας μέθυσος, γεμάτος οργή, απελπισμένος άνθρωπος και η Χάνα, μια εκ πρώτης όψεως «φυσιολογική» γυναίκα, συναντιούνται για πρώτη φορά σε αυτή τη σκηνή από την ταινία του Πάντι Κόνσιντάιν. Το πρόσωπο του Πίτερ Μούλαν συσπάται, οι λέξεις βγαίνουν σαν να τις φτύνει από το στόμα του, ο ίδιος μοιάζει σαν μια γροθιά έτοιμη να τιναχτεί.
Η Ολίβια Κόλμαν μοιάζει σαν πράος αμνός, φιλόξενη, ήρεμη, πρόθυμη να βοηθήσει. Η δική της αλήθεια μοιάζει πιο βαθιά κρυμμένη, θαμμένη κάτω από το παρουσιαστικό μιας καθώς πρέπει γυναίκας, όμως είναι εξίσου επώδυνη, αγκαθερή σαν τη δική του.
Οι ερμηνείες τους, που λάμπουν ακόμη και σε αυτή την σύντομη σκηνή, είναι δυο μόνο από τους λόγους να δεις αυτή την σκληρή ταινία που μπορεί να πονάει, αλλά κοιτάζει δίχως φόβο, πίσω από τις κλειστές πόρτες και την ήρεμη επιφάνεια μια απατηλά τακτοποιημένης πραγματικότητας.
Ο «Τυραννόσαυρος» μπορεί να μην είναι μια ταινία για όλους τους θεατές, όσοι όμως τολμήσουν να αναμετρηθούν μαζί του, θα βγουν κερδισμένοι. Ισως τσακισμένοι, μα σίγουρα πιο «καθαροί»...
