Διαβάστε παρακάτω τη γνώμη του Flix για τις 10 υποψήφιες ταινίες για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
The Road to Oscars 2023: H 95η Απονομή των Οσκαρ θα γίνει φέτος στις 12 Μαρτίου (ξημερώματα Δευτέρας 13 Μαρτίου για την Ελλάδα) στο Dolby Theater του Λος Αντζελες, με οικοδεσπότη τον Τζίμι Κίμελ. Διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την φετινή κούρσα των Οσκαρ στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο του Εντουαρντ Μπέργκερ
Περισσότερο ίσως κοντά στο «1917» του Σαμ Μέντες που προσπάθησε (εντυπωσιακά είναι η αλήθεια, αλλά όχι και πραγματικά τελέσφορα) να υπερβεί την εικαστική του εμμονή με τον πόλεμο και να δει κάτι περισσότερο από απλούς στρατιώτες στους ήρωες του, ο Εντουαρντ Μπέργκερ μεταφέρει στο σινεμά για τρίτη φορά το ομότιτλο θρυλικό βιβλίο του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ για την παρέα των νεαρών που φτάνουν στα χαρακώματα του Δυτικου Μετώπου τον τρίτο χρόνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στο λάθος «θέαμα», αλλά και σε μια επιφανειακή - πολιτική και ιστορική - αναγωγή περί παράπλευρων απωλειών που κρατούν την ταινία διαρκώς σε μια απλοϊκή και ενίοτε λαϊκίστικη ρητορική περί «καλών» και «κακών». Δύο κυρίαρχα στοιχεία που κατεβάζουν τον όποιο πήχη ανεβάζει διαρκώς η ιδιαίτερα πλούσια και φροντισμένη παραγωγή, ενδεικτική της γερμανικής βιομηχανίας που, όπως και η γαλλική, θα ήθελαν πολύ να είναι… Χόλιγουντ. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Avatar: The Way of the Water του Τζέιμς Κάμερον
Αν το πρώτο «Avatar» ήταν γεμάτο από την υπέρμετρη φιλοδοξία του Κάμερον να δημιουργήσει έναν επικό κόσμο, ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεραστεί σε κλίμακα αλλά και σε εντυπωσιακό σχεδιασμό, ακόμα και σήμερα, το σίκουελ φαίνεται να ξεχειλίζει από αυτή. Ο Κάμερον καταφέρνει πάντα αυτό το κάτι μοναδικό στις ταινίες όπου, έτσι κι εδώ, από την πρώτη κιόλας στιγμή σε κάνει να αφεθείς σε ένα εκθαμβωτικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό κινηματογραφικό όνειρο, το οποίο τολμά να ταξιδέψει σε αχαρτογράφητα νερά. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Τα Πνεύματα του Ινισέριν του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Με φόντο τον Ιρλανδικό Εμφύλιο που μαίνεται στην αντίπερα όχθη, το φιλμ, ακολουθεί μια μικρότερου βεληνεκούς αλλά όχι ήσσονος σημασίας σύγκρουση ανάμεσα στους δύο ήρωές της και στην νοοτροπία τους για την ζωή, μια σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στο σημείο όπου το ρεαλιστικό συναντά το παράλογο και το γκροτέσκο το αφοπλιστικά τρυφερό. Χτισμένη από σκηνές που η κάθε μια είναι πιο πετυχημένη από την άλλη και που ο τόνος τους κυμαίνεται από το αληθινά αστείο έως το συντριπτικά επώδυνο, η ταινία οδεύει με απόλυτο έλεγχο προς ένα αναπόφευκτο φινάλε, νικώντας κάθε σου συναισθηματική άμυνα μη αφήνοντάς σου άλλη επιλογή από τα παραδοθείς στην μελαγχολική της πνοή που διαποτίζει κάθε πλάνο σαν την υγρασία του τόπου όπου διαδραματίζεται. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Elvis του Μπαζ Λούρμαν
Ο ίδιος ο Οστιν Μπάτλερ δίνει μια εξαιρετικά φιλότιμη ερμηνεία: χωρίς να μοιάζει στον Ελβις - ποιος, άλλωστε, αλήθεια, μοιάζει στον Ελβις; - πετυχαίνει την εξωφρενική σωματικότητά του στις σκηνές των συναυλιών, όταν βρίσκεται στη σκηνή, αλλά αποδεικνύεται πιο αδύναμος κι από τον Βασιλιά στα διαλογικά μέρη της ταινίας. Ετσι, σ' ένα φιλμ μεγάλης διάρκειας, που ξεπερνά τις δυόμιση ώρες, όσο το πρώτο μέρος ανεβάζει τους παλμούς της καρδιάς μόνο και μόνο με τον πλούτο της εικόνας του και τον ήχο των τραγουδιών του, το δεύτερο πέφτει σ' ένα λήθαργο επανάληψης και μετριότητας. Ο Ελβις είναι ξεκάθαρο ότι ζει, απλώς όχι στην καρδιά του έπους του Μπαζ Λούρμαν. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Τα Πάντα Ολα των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ
Ισως να μην έχετε ξαναδεί τόσο αχαλίνωτη, ξέφρενη, θεοπάλαβη, χαοτική ταινία φαντασίας. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ (με εμπειρία σε μουσικά βίντεο) έπλασε μία full-packed action σάτιρα, μία υπαρξιακή κωμωδία για τα «πρέπει» και τα «θέλω», μία καυστική κριτική του αμερικανικού ονείρου (η Τζέιμι Λι Κέρτις που ερμηνεύει την villain, δηλαδή την Εφορο, είναι απολαυστική) που, όχι, δεν κάνει όλους τους μετανάστες πλούσιους, μία ωμή παραδοχή: οι μεγαλύτερες, υπερηρωικές μάχες που δίνει κανείς είναι στο οικογενειακό τραπέζι. Μόνο που όλες αυτές οι θεματικές μπαίνουν στο μπλέντερ (ή στον κάδο των πλυντηρίων της Εβελιν) μαζί με μία σειρά από παραληρηματικές ιδέες για το σχεδιασμό των παράλληλων κόσμων (καταδιώξεων, πάλης, μεταμόρφωσης χαρακτήρων, σκηνογραφίας, ενδυματολογίας), δεκάδες κινηματογραφικές αναφορές (από το «Matrix», μέχρι τον «Ρατατούη») και μία Μισέλ Γιέο (σαφώς επιλεγμένη πρωταγωνίστρια για να αυτοσαρκαστεί) να τα βάζει και με την τίγρη και τον δράκο και όλο τους το σόι. Meta-κωμωδία ευφάνταστων μυαλών (σε LSD επιληψία), ή πολύ κακό για το τίποτα; Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
The Fabelmans του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Δουλεύοντας το σενάριο με τον στενό του συνεργάτη Τόνι Κούσνερ («West Side Story», «Lincoln», «Μόναχο») ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ανοίγει την κάμερα και την καρδιά του, τραβάει την κουρτίνα του τραύματος, θολώνει τις γραμμές μεταξύ αλήθειας και κινηματογραφικής φιξιόν, αποδομεί και ξαναχτίζει τις μνήμες του, εξομολογείται, κατανοεί, δικαιώνει και εξιλεώνεται. Η «αυτοβιογραφική» ταινία του, μετατρέπεται σε ψυχαναλυτικό, εξιδανικευμένο memoir, σ' ένα πασπαλισμένο με τρυφερή, κωμική και λαμπερή χρυσόσκονη παραμύθι. «Φέιμπελμαν, η ζωή δεν είναι ταινία» ξεστομίζει ένας συμμαθητής του στον 18χρονο Σάμι. Κι εκείνος χαμογελά, γιατί κάτι ξέρει καλύτερα. Μπορεί να δει 60 χρόνια στο μέλλον, όπου θα κάνει αυτό ακριβώς: τη ζωή του Αρντολντ, της Λία και του Στίβι Σπίλμπεργκ, ταινία. Μία ταινία αγάπης για όσους κι όσα τον έπλασαν. Και, φυσικά, ένα παθιασμένο ερωτικό γράμμα στο ίδιο το σινεμά. Που ευτυχώς του έσωσε τη ζωή. Κι εκείνος με τη σειρά του έσωσε τις δικές μας. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Tár του Τοντ Φιλντ
Πρόκειται για ένα φιλμ που δεν φοβάται να είναι και να δείχνει έξυπνο, βαθύ, προκλητικό, κριτικό ακόμη και απέναντι στο είδος των ανθρώπων που θα αποτελέσουν το κατεξοχήν κοινό του, υψώνοντας μια σειρά από ιδέες, αντιρρήσεις, πνευματικές και ηθικές δοκιμασίες που δεν σου επιτρέπουν να εφησυχαστείς ή να το πάρεις ούτε στιγμή για δεδομένο. Ανάμεσα σε αυτά για τα οποία το φιλμ μιλά με τρόπο ιδιοφυή και πάντα ενδιαφέροντα, έχοντας πλήρη συναίσθηση του εδώ και του τώρα, είναι φυσικά το συχνά τοξικό μπλέξιμο του υπέρμετρου ταλέντου με την υπέρμετρη φιλοδοξία, η σύνθετη σχέση του φύλου με την επαγγελματική επιτυχία και τις ευκαιρίες, η καταπιεστική ανοησία μιας τυφλής πολιτικής ορθότητας, η ευκολία με την οποία το κοινό και τα social media ακυρώνουν την καριέρα, ακόμη και την ύπαρξη ανθρώπων που κάνουν μικρά ή μεγαλύτερα λάθη. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Top Gun: Maverick του Τζόζεφ Κοζίνσκι
Δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ένα sequel πετυχαινει μία ίση κόντρα με το αυθεντικό φιλμ -ειδικά αν η πρώτη ταινία έχει κατακτήσει πλέον το status του «all time classic»- και καταλήγει να κερδίζει στα σημεία. Ομως ο Κρουζ απαίτησε και απέκτησε την κινηματογραφική ομάδα που θα πιλοτάριζε με ευθύνη, συνέπεια και αυτοπεποίθηση το πρότζεκτ - ώστε όχι απλώς να το απογειώσει, αλλά να σπάσει τα όρια και των πιο τρελών προσδοκιών μας. Βοήθησε το ότι και η σύγχρονη τεχνολογία μπορούσε να στηρίξει το όραμα του σκηνοθέτη Τζο Κοζίνσκι: οι IMAX κάμερες του μπήκαν σε αληθινά πιλοτήρια με τους ηθοποιούς και πέταξαν καταγράφοντας τις πραγματικές τους αντιδράσεις, αλλά και την αίσθηση της ταχύτητας στους ουρανούς, τον όγκο των τοπίων και του αέρα - ένα κινηματογραφικό υλικό που κόβει την ανάσα και δεν μπορεί να συγκριθεί με προηγούμενες προσομοιώσεις σε green screen. Διαβάστε ολόκληρη την κριιτκή του Flix.
Το Τρίγωνο της Θλίψης του Ρούμπεν Εστλουντ
Το «Τρίγωνο» είναι μια ταινία ανοιχτή στο ευρύ κοινό, το σκατολογικό χιούμορ πάντα ενθουσιάζει μια μερίδα θεατών, η πολιτική ματιά του είναι ξεκάθαρα υπέρ του αδυνάτου, έστω κι αν οι ιδέες του Εστλουντ διατυπώνονται απλουστευμένες, αλλά και με μια επίμονη, ακόμα και φλύαρη διατύπωσή τους. Σ' ένα διασκεδαστικό ραντεβού του «Swept Away» (μάλλον του Γκάι Ρίτσι με τη Μαντόνα, παρά της Λίνα Βερτμίλερ), με το «Μεγάλο Φαγοπότι» του Φερέρι, όλα ξεπερνούν ελαφρώς το όριο, από τη δυσπεψία των επιβατών, ως την επιθυμία του Εστλουντ να είναι υπερσίγουρος ότι έχουμε καταλάβει, πάρα πολύ καλά κι αναλυτικά, εκείνο που θέλει να μας πει. Το οποίο, όμως, είναι αυτονόητο εξαρχής, καμουφλαρισμένο σε λαϊκή κωμωδία, εκτεθειμένο στον καυτό ήλιο, πιο προφανές κι από την πιο βαθιά ρυτίδα. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Γυναικείες Κουβέντες της Σάρα Πόλεϊ
Oι γυναίκες αυτές, σίγουρα σύμβολα κι όχι ρεαλιστικές φιγούρες, είναι μέλη μιας ακραία πατριαρχικής κοινωνίας, είναι τοποθετημένες σ' ένα φανταστικό πλαίσιο και, μέσα σ' αυτό, διατυπώνουν σκέψεις και πορείες τόσο επιφανειακές, τόσο αφελείς και τόσο, τελικά, μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα. Οταν η διαπραγμάτευση είναι, ακόμα, εάν η γυναίκα πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει την αυτονομία της, το δίλημμα χάνει το ενδιαφέρον του: το πώς, το πότε και το εάν θ' ανατραπεί το κοινωνικό κατεστημένο μοιάζουν πολύ μακριά. Κι έτσι, με τις καλύτερες προθέσεις αλλά και μια αυτάρεσκη ανοησία, το φιλμ γοητεύει με την ατμόσφαιρά του και με τα εκπληκτικά πρόσωπα και ερμηνείες των ηθοποιών τριών γενεών, αλλά παραμένει, σεναριακά και ιδεολογικά, σε μια οικοδομημένη, στοιχειωδώς αλληγορική, περιορισμένου βεληνεκούς φούσκα, όπου τα αυτονόητα αποτελούν διδακτικά τσιτάτα και το επίπεδο ταύτισης είναι ανύπαρκτο. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
The Road to Oscars 2023: H 95η Απονομή των Οσκαρ θα γίνει φέτος στις 12 Μαρτίου (ξημερώματα Δευτέρας 13 Μαρτίου για την Ελλάδα) στο Dolby Theater του Λος Αντζελες, με οικοδεσπότη τον Τζίμι Κίμελ. Διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την φετινή κούρσα των Οσκαρ στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
