Για τον Ταϊλανδέζο σκηνοθέτη που το 2010 τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες,γ για την ταινία του «Ο Θείος Μπουνμί Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του», το παράνομο κατέβασμα ταινιών είναι η μόνη εναλλακτική στη λογοκρισία, όταν πρόκειται για χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα, όπως η δική του!
Σε ομιλία που έδωσε ο Βιρασετάκουν στο Φεστιβάλ του Πουσάν, μπροστά σε κοινό και δημοσιογράφους απ’ όλον τον κόσμο, ο σκηνοθέτης εξήγησε ότι «ένα από τα πλεονεκτήματα της πειρατείας είναι ότι μπορεί να λειτουργήσει ως ένα παράθυρο στον κόσμο», ένας τρόπος να προσπεράσεις τα περιοριστικά καθεστώτα κάποιων ασιατικών κρατών.
Ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε στο ντοκιμαντέρ «Enemies of the People», από την Καμπότζη, που τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Σάντανς, διανεμήθηκε στην Αμερική αλλά απαγορεύτηκε στην Καμπότζη! Οι πολίτες στους οποίους αναφερόταν το ντοκιμαντέρ, μπόρεσαν να το δουν μόνο κατεβασμένο. «Ο φίλος μου από την Καμπότζη με διαβεβαίωσε,» είπε ο σκηνοθέτης, «ότι η ταινία θα έχει σημαντικές συνέπειες στη χώρα του, θ’ αλλάξει την εικόνα που έχουν οι άνθρωποι για την ιστορία της χώρας τους.» Αρα, σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά το Βιρασετάκουν, η πειρατεία παίρνει διαστάσεις πολιτικής αντίστασης.
Στην ίδια την Ταϊλάνδη η λογοκρισία στον κινηματογράφο και τις υπόλοιπες τέχνες είναι πολύ αυστηρή, γι’ αυτό και ο Βιρασετάκουν συμμετείχε στο κίνημα «για την απελευθέρωση του ταϊλανδέζικου κινηματογράφου», που ζητούσε τη δημοκρατισκοποίηση και τον εκμοντερνισμό της διαδικασίας αξιολόγησης των έργων. Το κίνημα αυτό δεν είχε κανέναν αντίκτυπο στο κράτος κι έτσι το παράνομο κατέβασμα ταινιών παραμένει στην Ταϊλάνδη η μόνη εναλλακτική για το ανήσυχο κοινό.
Ο Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν, άλλωστε, δεν είναι ο μόνος ανεξάρτητος δημιουργός που υποστηρίζει, υπό όρους, την κινηματογραφική πειρατεία. Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, σε συνέντευξη του πέρσι σε γαλλικό περιοδικό με αφορμή το «Film Socialisme», είχε δηλώσει σχετικά: «Το πνευματικό δικαίωμα του δημιουργού είναι μια έννοια χωρίς νόημα. Ο δημιουργός δεν έχει κανένα δικαίωμα. Εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα. Εχω μόνο υποχρεώσεις.»
Για να μην παρασυρθεί κανείς, να τονίσουμε ότι ο λόγος γίνεται για την πειρατεία ως πολιτική κίνηση, όχι ως βαρεμάρα να σηκωθούμε να πάμε μέχρι το σινεμά να δούμε μια ταινία. Σύμφωνοι;
