Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι ήταν εκείνος που «ανακάλυψε» τη Λουτσία Μποζέ, στο Μιλάνο, όπου και ζούσε ως τώρα. Ο Ιταλός μετρ την έκανε πρωταγωνίστριά του στο «Χρονικό Ενός Ερωτα» το 1950 και στην «Κυρία Χωρίς Καμέλιες», τρία χρόνια αργότερα. Ανάμεσα στα δύο, η Μποζέ έπαιξε στο «Ρώμη: Ωρα 11» του Τζιουζέπε Ντε Σάντις κι έτσι, μέσα σε μια τριετία, η όμορφη, μυστηριώδης ηθοποιός με τα σχιστά μάτια και τα έντονα ζυγωματικά έγινε η πριγκίπισσα του ιταλικού νεορεαλισμού.
Στην καριέρα της συνεργάστηκε με κάποιους από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες της ιστορίας: μετά τον Αντονιόνι και τον Ντε Σάντις, ακολούθησαν ο ο Χουαν-Αντόνιο Μπαρδέμ, («Ο Θάνατος του Ποδηλάτη», 1955), ο Μπουνιουέλ («Αυτή Είναι η Αυγή», 1956), ο Κοκτό («Η Διαθήκη του Ορφέα», 1960). Ο Φελίνι επέλεξε τη Λουτσία Μποζέ για το «Σατυρικόν» του, αλλά και ο Φραντσέσκο Ρόζι της έδωσε το ρόλο της Πλασίντα στο «Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου» και, πιο πρόσφατα, ο Φερζάν Οζπετέκ την ανέδειξε στο πιο σύγχρονο κοινό στο «Τελευταίο Χαρέμι» που, το 1999, της χάρισε και την Ιταλική Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ερμηνείας.
Η Λουτσία Μποζέ παντρεύτηκε, τη δεκαετία του '60, τον ταυρομάχο Χοσέ Λουίς Ντομινκουίν κι απέκτησε μαζί του τρία παιδιά. Εφυγε, στα 89 χρόνια της, τη Δευτέρα, 23 Μαρτίου 2020, από επιπτώσεις του κοροναϊού.
