Πολύ μικρότερη σε φιλοδοξείς από τους «Απογόνους», μα εξίσου μεγαλόψυχη και γεμάτη τρυφερότητα, η ταινία του Πέιν, έκανε πολλούς να δακρύσουν στην δημοσιογραφική προβολή της. Κι ο ίδιος κατόρθωσε να κάνει το ίδιο ακόμη και σε όσους αντιστάθηκαν, μιλώντας στην συνέντευξη τύπου για την προσωπική αντήχηση που είχε στον ίδιο η ιστορία του ταξιδιού ενός ηλικιωμένου άντρα με πάτερα του από την Μοντάνα στην Νεμπράσκα.
Με τους παραγωγούς του, τους πρωταγωνιστές του Μπρους Ντερν, Γουίλ Φόρτε, Τζουν Σκουίμπ και Αντζελα ΜακΓιούαν, ο Πέιν μίλησε με άνεση, δίχως καμιά απολύτως προσποίηση για την ταινία του, για τον τρόπο που δουλεύει για την σχέση του με τους ηθοποιούς του, σε μια αίθουσα που ήταν απόλυτα γεμάτη και που ανάμεσά στο κοινό βρισκόταν και η κόρη του Μπρους Ντερν Λόρα.
Ανάμεσα σε αυτά για τα οποία μίλησε ο Πέιν στη συνέντευξη τύπου ήταν και τα παρακάτω:
Για την επιλογή του να γυρίσει το φιλμ σε ασπρόμαυρο
Πραγματικά δεν περίμενα αυτή την ερώτηση. Αλλά για μένα ήταν μια εύκολη επιλογή. Εμοιαζε να είναι αυτό που έπρεπε να κάνω. Αυτό το ένοιωσα όταν διάβασα το σενάριο. Το ασπρόμαυρο φιλμ εξ΄ άλλου δεν εγκαταλείφθηκε παρά μόνο για εμπορικούς λόγους από το σινεμά. Η καλλιτεχνική φωτογραφία δεν το εγκατέλειψε ποτέ κι αυτή η ιστορία, μικρή σε μέγεθος, λιτή σε ύφος έμοιαζε να ταιριάζει στο ασπρόμαυρο φιλμ. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να πείσω το στούντιο να μου επιστρέψουν να κάνω την ταινία σε ασπρόμαυρο με ένα μπάτζετ που θα μου επέτρεπε να κάνω αν το κάνω με τον τρόπο που ήθελα. Το να κάνεις ταινίες είναι κάτι που κοστίζει ακριβά, ίσως μάλιστα πιο ακριβά απ΄ ότι θα έπρεπε στις μέρες μας και χρειάστηκε να μειώσουμε αρκετά το μπάτζετ για να κάνουμε την «Nebraska», αλλά όχι τόσο ώστε να μην είναι η ταινία που ήθελα να κάνω.
Για την γλυκόπικρη μελαγχολία του σεναρίου και την Αμερική του σήμερα
Μια ταινία μιλά για τις μέρες στις οποίες γυρίζεται. Το σενάριο έφτασε σε μένα πριν από εννιά χρόνια και αυτό που με τράβηξε σε αυτό ήταν η μελαγχολία και το χιούμορ, του, ο συνδυασμός των δύο που υπάρχει μέσα του, όπως υπάρχει και στη ζωή. Μου άρεσε επίσης ότι όλα όσα περιγράφει το φιλμ ήταν πράγματα που ο σεναριογράφος του τα είχε ζήσει, ηχούν αληθινά. Οσο για την εικόνα της Αμερικής που βγαίνει από την ταινία, δεν ξέρω αν θα ήταν διαφορετική αν το γυρίζαμε πριν από εννιά χρόνια, τα μέρη που γυρίσαμε δεν νομίζω ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά βλέποντας αυτή την ταινία σήμερα, είναι σαφές ότι διαβάζεις κάτι για την κατάσταση της Αμερικής. Για μένα αυτή είναι μια ταινία για την Αμερική της οικονομικής κρίσης οπότε αυτό με κάποιο τρόπο εξηγεί και την επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ.
Για τον τρόπο του να δουλεύει με τους ηθοποιούς
Είναι εύκολο: Τους ζητάω να κάνουν πράγματα και τα κάνουν και αφού τα κάνουν, ίσως τους πω κάντε το λίγο πιο γρήγορα ή λίγο πιο αργά.
Ο Μπρους Ντέρν παίρνει εδώ το λόγο για να διευκρινίσει με την σειρά του μερικά πράγματα:
Υπάρχει διαφορά να ζητάς από έναν ηθοποιό να κάνει κάτι και είναι διαφορετικό να του λες να κάνει κάτι. Επειδή είναι εξαιρετικά ευγενικός από την φύση του, ο Αλεξάντερ ποτέ δεν σου δίνει αυστηρές οδηγίες, αλλά έχει τον τρόπο του να σε οδηγεί εκεί που θέλεις. Και από την κάθε λήψη παίρνει αυτό που τον ενδιαφέρει και το κρατά και σε βοηθά να πας στην επόμενη λίγο πιο κάτω.
Και ο Αλεξάντερ Πέιν συνεχίζει:
Με τον Μπρους Ντερν, δουλέψαμε με τον ίδιο τρόπο που δούλεψα με τον Τζακ Νίκολσον στο «Σχετικά με τον Σμιντ». Για αρκετές εβδομάδες πριν τα γυρίσματα, κάναμε παρέα, βγαίναμε μαζί και μιλούσαμε για τα πάντα εκτός από την ταινία. Ετσι όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε, είχαμε ήδη χτίσει μια σχέση που έκανε τα πράγματα να κυλούν ομαλά. Ομως είναι εύκολο να βρεις καλούς ηθοποιούς, αλλά εμένα με ενδιαφέρει επίσης να βρίσκω ανθρώπους που εκτιμώ. Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Και του είμαι ευγνώμων που με εμπιστεύτηκε. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί ένας ηθοποιός να κάνει στον σκηνοθέτη του. Είχα στο παρελθόν μια υπέροχη εμπειρία με την κόρη του Λόρα στο «Πολίτης Ρουθ» και τώρα είχα μια ακόμη σπουδαία εμπειρία με τον πατέρα της.
Για τα γηρατειά και τα όσα συνεπάγονται
Κάτι που προσωπικά βρήκα πολύ ενδιαφέρον στην ιστορία, ήταν το γεγονός ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο ήρωας είναι να δώσει λίγη αξιοπρέπεια στον ηλικιωμένο πατέρα του. Με άγγιξε πολύ γιατί οι γονείς μου βρίσκονται κι εκείνοι στο ίδιο περίπου στάδιο της ζωής του, σε ένα σημείο όπου από μια σειρά πραγμάτων, αρχίζεις να χάνεις λίγο την αξιοπρεπειά σου. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό όταν εμείς, οι γιοί και οι κόρες τους κάνουμε κάτι τέτοιο, τους δίνουμε πίσω λίγη από την αξιοπρέπεια που χάνουν.
Για την επιλογή του κωμικού Γουίλ Φόρτε για τον έναν από τους δύο βασικούς ρόλους
Ομολογώ ότι δεν θα τον σκεφτόμουν ποτέ για τον ρόλο του γιου από μόνος μου, αλλά η ακρόασή του ήταν εξαιρετική. Και στο πρόσωπό του μπορείς να δεις μια ειλικρίνεια, μια καθαρότητα αλλά και κάτι που μοιάζει πληγωμένο και ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα για τον ρόλο. Επίσης καθώς ψάχναμε ηθοποιούς που θα υποδύονταν μια οικογένεια, ήθελα να υπάρχει κάποιου είδους ομοιότητα, κάτι που να σε κάνει να πιστέψεις ότι αυτοί οι γονείς θα είχαν κάναι αυτά τα παιδιά.
Ο ίδιος ο Φόρτε λέει «στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένος, ομολογώ ότι ένοιωθα έξω από τα νερά μου, αφού συνήθως παίζω κωμικούς ρόλους, αλλά ο Αλεξάντερ ήταν τόσο υπομονετικός και υποστηρικτικός που μεταμόρφωσε τα γυρίσματα σε μια υπέροχη εμπειρία. Δεν πίστευα ότι ένας τέτοιος ρόλος σε ένα φιλμ ενός σκηνοθέτη του επιπέδου του Αλεξάντερ Πέιν ήταν ποτέ πιθανός για μένα. Το όλο πράγμα μοιάζει με ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα».
O Μπρους Ντερν και η κόρη του Λόρα
Οσο για τον Μπρους Ντερν, μιλώντας για την ταινία είπε ανάμεσα σε άλλα:
Οταν διάβασα το σενάριο, ήξερα ότι ήταν ένας ρόλος που έπρεπε να είχα κυνηγήσει, αλλά ευτυχώς ο Αλεξάντερ μου τον είχε ήδη προτείνει. Αυτό που με στεναχώρησε ήταν πως απ όταν με τον πρότεινε, μέχρι την στιγμή που κάναμε την ταινία, μεσολάβησαν περίπου οχτώ χρόνια. Αλλά άξιζε τον κόπο. Εχω δουλέψει με υπέροχους σκηνοθέτες, αλλά με έξι μόνο ιδιοφυές. Τον Ηλία Καζαν, τον Αλφρεντ Χίτσκοκ, τον Ντόναλντ Τράμπο, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον Κουεντιν Ταραντίνο και τον Αλεξάντερ Πέιν. Εξι σκηνοθέτες που ξέρουν να κάνουν τους ηθοποιούς τους να παίρνουν ρίσκα, γιατί ξέρουν να τους διαβεβαιώνουν ότι είναι ασφαλείς. Κάνοντας την ταινία, μου συνέβη κάτι παράξενο. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση με τον πατέρα μου, αλλά νιώθω ότι στην διάρκεια των γυρισμάτων τον βρήκα στο πρόσωπο του Αλεξάντερ, ενός σκηνοθέτη που ξέρει να έρχεται στο επίπεδό σου και να κατορθώνει να σε ανεβάζει ψηλά και να σε οδηγεί στο να χτίσετε μαζί κάτι μαγικό.
Διαβάστε τη γνώμη του flix για την ταινία και δείτε μια συγκινητική σκηνή.
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
