«Ο Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε είναι ένα έπος. Χρησιμοποιούμε σπάταλα τη λέξη, και να που τώρα τη χρειαζόμαστε για να περιγράψει την τάξη μεγέθους αυτού του επιτεύγματος. Αν ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός σκηνοθέτης ήθελε κάτι να πει συνολικά για το έργο του, την ανθρώπινη φύση ή και τα δύο, το έκανε με αυτή την ταινία. Αυτό το έπος.
Διαβάστε αναλυτικά: «Ο Ιρλανδός» είναι ένα αυτόματα κλασικό αριστούργημα. Μία επική, μεγαλειώδης ταινία που, ταυτόχρονα, βιώνεται ως προσωπικός ψίθυρος.
Ενα από τα σπουδαία συστατικά της επιτυχίας της ταινίας είναι η μαεστρία του στο κάστινγκ. Κάτι που έχει επιδείξει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του: οι ηθοποιοί του (είτε συνεργάζονται για πολλαστή φορά μαζί του, ή είναι κάποιοι που παίρνουν το παρθενικό χάρισμα) είναι ακέραιοι. Ολόκληροι. Παραδίδουν κάτι το στιβαρό και το αριστοτεχνικό, είτε κουβαλούν την ταινία πάνω τους (Ντε Νίρο, Πατσίνο, Πέσι), είτε έχουν 3-4 σκηνές (Καϊτέλ, Καναβάλε), είτε μόνο 2 ατάκες (Ανα Πάκουιν, υποκλινόμαστε).
Διαβάστε επίσης: Οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο μιλούν αποκλειστικά στο Flix για τον «Ιρλανδό»
Σε ένα βίντεο, featurette των γυρισμάτων, που μόλις κυκλοφόρησε, ο Σκορσέζε εξηγεί πώς επέλεξε τον κάθε ηθοποιό για το ρόλο του, αλλά κι ο Ντε Νίρο μιλά για το πώς έπεισε τον Τζο Πέσι να βγει από τη συνταξιοδότηση και να ακολουθήσει το πρότζεκτ.
Είναι απολαυστικό πάντως να ακούς τη «σκορσεζική οικογένεια» να εξηγεί πώς έστηναν τις σκηνές τους. Οπως αυτή του Πατσίνο - Ντε Νίρο τη βραδιά της βράβευσης του Φρανκ Σίραν, όπου οι δύο τεράστιοι ηθοποιοί, αλλάζουν τη θερμοκρασία του δωματίου, με μικρο-χειρονομίες, σιωπές, βλέμματα. Αυτοσχεδιάζουν το διάλογο των ηρώων τους, κι ο Σκορσέζε ξέρει πώς να κάτσει στην άκρη και να το επιτρέψει.
Απολαύστε το.
Οσα πρέπει να έχετε διαβάσει για τον «Ιρλανδό»:
