Το Flix βρίσκεται στη Δράμα (αποστολή: Ρόμπυ Εκσιέλ, Μανώλης Κρανάκης), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη.
Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2024: Ολα είναι Δράμα! Οδηγός επιβίωσης για το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας!
Τι είδαμε την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα:
Κυρία Νίτσα της Νεφέλης Ράπτη
Μια γυναίκα φεύγει από το αποτεφρωτήριο με τις στάχτες της μητέρας της. Πίσω στο σπίτι, όλα μοιάζουν να συνδέονται μαζί της. Η αποκόλληση από την επιρροή της θα είναι δύσκολη. Οι φίλες της στο κομμωτήριο της λένε να φτιάξει τώρα, έστω σε περασμένη ηλικία, τη ζωή της. Αυτή θέλει μόνο να κάνει μια τελετή για τον άντρα που κάποτε αγάπησε. Βασισμένο πάνω στο διήγημα «Η Δεξίωση» του Σωτήρη Δημητρίου, το φιλμ της Νεφέλης Ράπτη διαθέτει μια πρώτη ύλη που αγγίζει με πολλαπλούς τρόπους τα θέματα της απώλειας και της (εθνικής) λήθης. με επίκεντρο έναν γυναικείο χαρακτήρα που στηρίζει σε μια σπάνια εμφάνιση στο σινεμά η Ναταλία Τσαλίκη. Μέχρι εκεί όμως, καθώς η «Κυρία Νίτσα» μοιάζει διαρκώς υπερφωτισμένη, όχι μόνο φωτογραφικά αλλά και σκηνοθετικά, εμμονικά προσκολλημένη σε μια «σοβαρή» έως και γκροτέσκα ατμόσφαιρα που δεν βαθαίνει στα πράγματα παρά το προφανές, υπονομεύοντας τελικά και τις λίγες πραγματικά συγκινητικές στιγμές της. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Κυρία Νίτσα» της Νεφέλης Ράπτη
Ασκοπη Μετακίνηση της Νικολέτας Λεούση
Μια 6ετία μετά το έξοχο «Γράμμα στη Σοφία», η Νικολέτα Λεούση, έμπειρη μικρομηκάς και σκηνοθέτης της βραβευμένης «Γεννήτριας» του 2013, επανέρχεται στην docufiction με ένα παιχνιδιάρικο βιωματικό φιλμ. Εμπνευσμένη από τους κανονισμούς της πανδημικής συνθήκης του 2020, απαγόρευση των άσκοπων μετακινήσεων και κλείσιμο των κινηματογράφων, βάζει συγγενείς και φίλους σε ένα αστικό λεωφορείο και σεργιανίζει Αθήνα και περίχωρα νοώντας τα παράθυρά του οχήματος ως οθόνη και τους επιβάτες ως θεατές τόσο της πόλης όσο και ο ένας του άλλου. Η απλή παρατήρηση εναλλάσσεται με τη σκηνοθεσία (και ενίοτε την… χορογραφία, τρόπον τινά) και το μπαζενικό «ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο» παραλλάσσεται έξυπνα σε μια κατάθεση προσωπική, σινεφίλ και ασυνήθιστη. Ρόμπυ Εκσιέλ
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ασκοπη Μετακίνηση» της Νικολέτας Λεούση
36 Roses Street του Κρίστιαν Ξυπολιά
Ολοι χρειαζόμαστε κάποιον για να μας καθοδηγήσει σε αυτή τη ζωή. Η Ρίτα, μια νεαρή μητέρα που εργάζεται σε μια φάρμα σε ένα προάστιο της Ρώμης θα βρει έναν οδηγό επιβίωσης στα λόγια μιας life coach. Θα μαγευτεί. Και σιγά - σιγά θα αρχίσει να σκέφτεται πως θα ήταν η ζωή της «αν...». Γυρισμένο με τέχνη μεγάλου μήκους, με ερμηνείες, εικόνες και αισθήματα που εκρήγνυνται στην οθόνη μετατρέποντας μια αίσθηση σε κάτι σημαντικότερο - έναν, ναι, οδηγό ζωής για όλα όσα μπορούμε να αλλάξουμε, το φιλμ του Κρίστιαν Ξυπολιά σε κρατά σε εκρήγορση, πέφτοντας ωστόσο συχνά σε παγίδες επανάληψης και προβλέψιμου, έχοντας κάπως κάνει τη διαδρομή του πριν ακόμη την ξεκινήσει, δείγμα πως με σεναριακή σεναριακή δομή ο Ξυπολιάς έχει μέλλον που θέλουμε να δούμε. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «36 Roses Street» του Κρίστιαν Ξυπολιά
Name Day του Κώστα Δημητριάδη
Η Αλεξάνδρα θέλει να ανακοινώσει κάτι σημαντικό στο τραπέζι της κηδείας της μητέρας της. Ανάμεσα στο πλήθος, υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν την απόφασή της. Αλλοι που θα ήθελαν να μην μάθουν ποτέ την αλήθεια. Σημασία έχει πως η Αλεξάνδρα «βαφτίστηκε» για δεύτερη φορά από τη μητέρα της, λίγο πριν αυτή πεθάνει, σε μια ταινία που παίζει σε δύο χρόνους και δύο διαθέσεις - μια τρυφερή κοριτσίστικη στο παρελθόν και μια σκληρή ρεαλιστική στο παρόν, κερδίζοντας αφοπλιστικές στιγμές από τις δύο πρωταγωνίστριές της (Μυρτώ Αλικάκη και Κωνσταντίνα Λία), προσφέροντας ακόμη μια ιστορία αναπάντεχης αλλά τόσο ευπρόσδεκτης «αποδοχής» στο ελληνικό queer σινεμά μικρού μήκους, όσο κι αν το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζει τελικά πολύ μικρότερο από την πρόθεσή του. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Name Day» του Κώστα Δημητριάδη
Σπίτι της Σοφίας Σφυρή
Τρεις γυναίκες - μητέρα και δυό κόρες προσπαθούν να «απαλλαγούν» από το σπίτι που έφτιαξε ο πατέρας τους, αρχιτέκτονας, που πίστευε ακράδαντα πως «τα σπίτια είναι αυτοί που τα κατοικούν». Το κουτί της μνήμης ανοίγει, μαζί και αυτό των εξομολογήσεων, σε ένα υβριδικό, μυθοπλαστικό ντοκιμαντέρ που θα βρει την Αλεξ, μια από τις δυο κόρες να ακροβατεί ανάμεσα στο να χορτάσει το σπίτι που τόσο αγαπά γεμίζοντας το με καινούριες εμπειρίες και έρωτες (!) και να παραδεχτεί πως ο μόνος τρόπος να κλείσει το κεφάλαιο της απώλειας του πατέρα της είναι να φύγει μακριά από αυτό. Με εξομολογήσεις της οικογένειας, τεχνικά στοιχεία που αφορούν τη φιλοσοφία πίσω από τη φτιαξιά του σπιτιού και μερικές σκηνές στις οποίες συγκινείσαι/χαμογελάς και γενικά νιώθεις πως εδώ βρίσκεται ένα προσωπικό σημείωμα, επιτηδευμένο περισσότερο από όσο αντέχει η συναισθηματική του βαρύτητα αλλά αρχιτεκτονικά δομημένο - σαν μια μικρή αναφορά στον πατέρα, το «Σπίτι» τελειώνει αφήνοντας σκέψεις σκόρπιες, μια αφοπλιστική εξομολόγηση «εξαερισμού» και τη σύσταση μιας δημιουργού που έχει πολύ ενδιαφέρον. Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Σπίτι» της Σοφίας Σφυρή
Roger του Θάνου Μήτσιου
Συγγενικό με τον «Γκέκα» του Δημήτρη Μουτσιάκα που προβλήθηκε την Πέμπτη, το «Roger» του πρωτοεμφανιζόμενου Θάνου Μήτσιου μελετά, κι αυτό, την πατριαρχικά κληρονομημένη επιταγή του αγώνα για ανδρική υπεροχή –ή αλλιώς τη γνωστή θυμοσοφία «γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα». Ο έφηβος Κωστής, που ζει με τον πατέρα του και το σκυλί τους, είναι ανίκανος να προσαρμοστεί στα πρότυπα αρρενωπότητας που έχει ο αυστηρός μπαμπάς στο σκουριασμένο μυαλό του και ευάλωτος στο νταϊλίκι των αγοριών της γειτονιάς. Κατά βάθος, θέλει να ξεπαστρέψει καθετί που καταπιέζει την ομαλή διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Η έκρηξη θα δηλωθεί αρχικά μέσα από μια σκηνή φαντασίωσης που παραπέμπει σε υπερηρωικό κόμικ και πριν το δράμα μεταφερθεί στο τελικό τερέν της λύτρωσης, Όλα αυτά, μέσα σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική και ρυθμούς βραδύκαυστους, όπου τον τόνο δίνει και ο άψογα σχεδιασμένος ήχος. Πρόκειται σίγουρα για έναν σκηνοθέτη που θα μας απασχολήσει μελλοντικά. Ρόμπυ Εκσιέλ
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Roger» του Θάνου Μήτσιου
To Flix γράφει για όλες τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Τμήματος
- Φεστιβάλ Δράμας 2024 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2024 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2024 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Το Φεστιβάλ Δράμας 2024 με τον τρόπο του Flix:
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Ολα είναι Δράμα! Οδηγός επιβίωσης για το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας!
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Eναρξη με το… δράμα του Υφυπουργού Πολιτισμού
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίζονται στο Kiddo
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Ταινιών Μικρού Μήκους Animation
Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
