Το Διεθνές Τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας περιλαμβάνει 27 ταινίες από 21 χώρες.
Οπως αναφέρει ο επικεφαλής του προγράμματος Γιώργος Ζώης:
«Το πρόγραμμα του διεθνούς διαγωνιστικού στη Δράμα εστιάζει σε ιστορίες ενηλικίωσης νέων και εφήβων, καθώς και στην ενσωμάτωσή τους στον σύγχρονο κόσμο που αλλάζει ραγδαία, τόσο στην υλική όσο και στην εικονική πραγματικότητα. Επίσης, επικεντρώνεται στην ολοένα αυξανόμενη ταξικότητα που στερεί από ανθρώπους όλων των ηλικιών μια ανθρώπινη διαβίωση, καταδικάζοντάς τους σε μια ατέρμονη μάχη επιβίωσης που δοκιμάζει τις ανθρώπινες συμπεριφορές τους.»
«Οι 27 ταινίες προέρχονται από τις εξής χώρες: Κολομβία, Γαλλία, Αϊτή, Εσθονία, Σουηδία, Κοσσυφοπέδιο, Λίβανος, Φιλιππίνες, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Καναδάς, Ιράν, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Φινλανδία, Κίνα, Ολλανδία, Περού και Ελλάδα. Πολλές από αυτές θα κάνουν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ, ενώ άλλες έχουν ήδη αποσπάσει αναγνώριση σε κορυφαία διεθνή φεστιβάλ.»
«Οι ταινίες διαθέτουν μια μοναδική αφηγηματική προοπτική και προσωπική αφήγηση που τις καθιστά πρωτότυπες και ξεχωριστές. Ακόμη και αν κάποιες ταινίες ενδέχεται να απαιτούν μεγαλύτερη προσοχή λόγω της διάρκειας ή της μορφής τους, σίγουρα θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον σας, θα σας γοητεύσουν και θα σας αποκαλύψουν νέα οπτικά μονοπάτια.»
Ανάμεσα στις 27 ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος βρίσκουμε και τρεις ελληνικές, όλες σκηνοθετημένες από γυναίκες. Το «What Mary Didn't Know» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη που μόλις έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, το «Αυτό που Ζητάμε από ένα Αγαλμα είναι να μην Κινείται» της Δάφνης Χαιρετάκη που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες και βραβεύτηκε πριν λίγες μέρες στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο και το «numb» της Δέσποινας Κούρτη που συμμετέχει και στο Εθνικό Διαγωνιστικό του 47ου Φεστιβάλ Δράμας.
What Mary Didn't Know της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη
Η ταινία
Ενα γαλλικό κρουαζιερόπλοιο με την επιγραφή ΝΕΟRΟΜΑΝΤΙCΑ διασχίζει τη Μεσόγειο. Μια πλωτή Ντίσνειλαντ με ηλικιωμένους τουρίστες. Ανάμεσα σε κοκτέιλ και μπουφέδες, η 16χρόνη Mary από τη Σουηδία γνωρίζει τον Abdel, ένα σερβιτόρο από την Αλγερία. Κάτω από το μεσοπέλαγο φεγγάρι, μια ερωτική Βαβέλ αποκαλύπτεται που μιλάει μόνο τη γλώσσα των αρχαίων μύθων και αινιγμάτων.
Η σκηνοθέτης
Η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, γεννημένη στην Κομοτηνή, αρχικά σπούδασε φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και, στη συνέχεια, αποφοίτησε από το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Οι ταινίες της έχουν κάνει πρεμιέρα στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, όπως των Καννών, του Βερολίνου και του Λοκάρνο, και έχουν κερδίσει πολυάριθμα βραβεία. Αυτήν την εποχή, η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη βρίσκεται στο μοντάζ της πρώτης της μεγάλου μήκους ταινίας με τίτλο «Τιτανικός Ωκεανός».
Πέντε ερωτήσεις για το «What Mary Didn't Know»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Ηταν το τραγούδι «Ο Χωρισμός» του Αττίκ και ο φόβος που σου μένει έπειτα από ένα χωρισμό.
Ηταν το κρουαζιερόπλοιο ΝΕΟROMANTICA που έλαμπε έξω από τη Σαντορίνη και η αποικιοκρατία του τουρισμού που έσβηνε τον ρομαντισμό.
Ηταν ένα ξανθό έφηβο κορίτσι που κρεμόταν στο μπαλκόνι της καμπίνας του και κοίταζε με πλήξη το λιμάνι και εμένα, περιμένοντας κάτι να συμβεί. Ήταν η ανάγκη να κοιτάξω τον έρωτα ξανά σαν έφηβη και να θεραπευτώ (αφού πονέσει αυτή).
Ηταν όλα τα ερωτήματα γύρω από την αγάπη που έστελνα στο σύμπαν για μια καθησυχαστική απάντηση.
Ηταν η ζέστη του καλοκαιριού που πότε με ηρεμούσε πότε με φρίκαρε.
Ηταν η ανάγκη να τα βάψω όλα σε ηλιοβασίλεμα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Πρόκληση είναι ο χρόνος, η ατελείωτη αναμονή και η υπομονή που τελειώνει. Να βρίσκεις νόημα τα πρωινά, να βρίσκεις χρυσές λίρες σε ένα στάβλο με άχυρα που λάμπουν αρκετά έτσι ώστε να μπορείς να πληρώσεις κάτι τόσο μεγάλο.
Οταν κάναμε την ταινία είχαμε να παλέψουμε με τον κόβιντ, με τα κρουαζιερόπλοια που κλείναν (τώρα ανθίζουν ξανά), με το γεγονός ότι η ταινία δεν είχε τόπο- μόνο θάλασσα - και αυτό έδινε την δυνατότητα να γίνει παντού και πουθενά.
Αναμετρηθήκαμε με την τρέλα να κάνουμε ταινία μιας ώρας- με λεφτά για το μισό χρόνο - πάνω σε ένα πλοίο, μεσοπέλαγα της Γαλλίας με κομπάρσους και κάστινγκ τριών χωρών.
Με εξέπληξε η χαρά να δουλεύω με ελάχιστο συνεργείο και νέους ανθρώπους.
Με εξέπληξε και με γέμισε η αγάπη των συνεργατών μου που στήριξαν την ταινία μέχρι το τέλος.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Δεν έχω δίλημμα. Και την Κική και την Κοκό. Ας φροντίσουμε όλες τις πλευρές για ένα επιτυχημένο τρίο.
Οτι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Τα εμπορικά και τα σούπερ μάρκετ κλείνουν στις 9. Το σινεμά τότε ξεκινά. Χρειαζόμαστε το σκοτάδι για να νιώσουμε το φως.
What Mary Didn't Know | Σενάριο & Σκηνοθεσία ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΤΖΑΜΑΝΗ | Παραγωγοί ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΤΙΩΝΗΣ & ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΡΩΤΑ, EMMANUEL CHAUMET, MARIE-GABRIELLE PEAUCELLE & ΚΥΒΕΛΗ SHORT, FRIDA MÅRTENSSON & JERRY CARLSSON | Συμπαραγωγοί ΑΛΕΞΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΜΜΙΤΣΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΣΙΛΑΡΟΣ | Consulting Producer ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΛΑΚΙΑΣ | Διεύθυνση Φωτογραφίας ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΒΕΛΑΣ GSC | Μοντάζ ΛΙΒΙΑ ΝΕΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ | Μουσική ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΕΡΑΧΑΣ, ΗΛΙΑΣ ΚΑΜΠΑΝΗΣ, NICK ATHENS | Σκηνογράφος ESTHER MYSIUS | Ενδυματολόγος ΤΗΟΜΑΣ ΤURIAN | Μακιγιάζ ANAÏS MAURETTE, ΕΥΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ | Ηχητικός Σχεδιασμός ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΜΗΛΙΟΥ | Ηχολήπτης ALEXANDRE FRIGOULT, ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΜΠΑΛΩΝΗΣ | Visual Effects FOSS PRODUCTIONS | VFX Producer ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΠΑΝΕΤΑ | VFX Supervisor & On Set VFX Supervisor ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΚΑΡΑΚΗΣ | 3D Artist AKIRA SHITAMORI | Colourist ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΟΥΣΙΑΚΗΣ | Casting JULIA RUTFJÄLL, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΑΜΠΑΤΖΟΓΛΟΥ | Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη ROMΥ ENGELS, ΔΑΦΝΗ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ | Διεύθυνση Παραγωγής ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΑΣΗθοποιοί: TORA SANDSTRÖM, YASIN HOUICHA, SILAS STRAND, CARL JOHAN MERNER, ÅSA JONSON, ΜΥΡΤΩ ΚΟΝΤΟΝΗ
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Αυτό που Ζητάμε από ένα Αγαλμα είναι να μην Κινείται της Δάφνης Χαιρετάκη
Η ταινία
Μια νεαρή κοπέλα βλέπει κάθε μέρα από το μπαλκόνι της αρχαία ελληνικά αγάλματα. Ακίνητα. Σκέφτεται μήπως δεν είναι αυτά ακίνητα, αλλά μήπως είναι η δική της ακινησία που κάνει τον κόσμο να μην αλλάζει. Θα κατέβει στο δρόμο. Στους δρόμους. Θα ενώσει τη φωνή της με τον κόσμο. Και θα αναρωτηθεί και θα ρωτήσει τους άλλους και τον εαυτό της «τι είναι το πιο τρελό πράγμα που θα διεκδικούσες σήμερα»;
Η σκηνοθέτης
Η Δάφνη Χαιρετάκη ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Σπούδασε Κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο Paris 8 Saint-Denis και στο Fresnoy Studio national des arts contemporains. Οι ταινίες της, στο μεταίχμιο μεταξύ πειραματικού ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, έχουν συμμετάσχει και βραβευθεί σε πολλά παγκόσμια φεστιβάλ όπως τα IFF Rottedam, Visions du réel, Hors Pistes Pompidou, Internationale Kurtzfilmtage Winterthur, Entrevues de Belfort, Festival Européen du film court de Brest, EMAF Osnabrück, Lussas les États généraux du film documentaire.
Πέντε ερωτήσεις για το «Αυτό που Ζητάμε από ένα Αγαλμα είναι να μην Κινείται»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Ήξερα πως ήθελα να κάνω κάτι σχετικά με τα αγάλματα και την ικανότητα τους να αντιστέκονται και να εξεγείρονται, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ήταν μια περίοδος ακινησίας, προσωπικής, κοινωνικής, και αναρωτιόμουν αν και άλλοι το αισθανόντουσαν αυτό. Η ταινία ήταν αφορμή να σπάσω αυτήν την αίσθηση και να δημιουργήσω έναν χώρο συνάντησης.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Παντού είναι δύσκολο, απλώς εδώ παλεύεις με τα θηρία της επιβίωσης. Είναι βάρβαρο να πρέπει να συνδυάσεις τις απαιτήσεις της σύγχρονης εργασίας, που είναι συχνά σκληρή έως και ταπεινωτική, με κάτι που χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση, γενναιοδωρία, χρόνο, μελέτη και οργάνωση όπως το σινεμά. Πάντα τρέχεις πίσω από κάτι που μοιάζει να σου ξεφεύγει. Μεγάλη χαρά μου έφεραν οι συνεργάτες και οι φίλοι που δέχτηκαν να συμμετάσχουν, η ταινία είναι σαν ένα παζλ στο οποίο πρέπει ο καθένας να φέρει το δικό του κομμάτι για να ολοκληρωθεί και να βγάλει νόημα.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Ο Ντεριντά κάπου λέει πως ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της επιστροφής των φαντασμάτων. Στην αίθουσα βρίσκεσαι μικρός μπροστά στην οθόνη και η ταινία είναι κυριολεκτικά μεγαλύτερη από σένα, και τα φαντάσματα σε στοιχειώνουν αλλιώς. Κατά τα άλλα αγαπάω τις πλατφόρμες, βλέπω άπειρες ταινίες εκεί που αλλιώς δεν θα είχα την ευκαιρεία να γνωρίσω, απλώς η αίθουσα είναι μια κοινή συνομωσία, στα ιταλικά cospirazione, από το co-spirare, που σημαίνει πως εκεί ανασαίνουμε όλοι μαζί .
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Δεν έχω ξαναπάει στο Φεστιβάλ Δράμας οπότε θα το δω από κοντά και θα σας πω. Σε κάθε περίπτωση ένα σημείο συνάντησης της εγχώριας παραγωγής μικρού μήκους που φαίνεται να ανθίζει. Έχουν γεννηθεί πολλές καινούριες φωνές και πολλοί ταλαντούχοι σκηνοθέτες και αυτό είναι υπέροχο, καθώς εμφανίζονται κόντρα σε όλα. Επιτυχία θα είναι το κράτος να συνεχίσει να στηρίζει μεθοδικά και έμπρακτα τον κινηματογράφο, σε όλο του το φάσμα, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην παραγωγή, γνωρίζοντας πως ακόμα και τώρα ο προϋπολογισμός του ΕΚΚ παραμένει ελάχιστος σε σχέση με τις ευρωπαϊκές χώρες με τις οποίες συνεργαζόμαστε ή και συνυπάρχουμε στα φεστιβάλ.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί…
Θα έλεγα πως αν επιβιώσει θα είναι επειδή αποτελεί εργαλείο προπαγάνδας, εμπορικής και ιδεολογικής, και όχι τόσο για ρομαντικούς λόγους. Σε κάθε περίπτωση εμείς θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε την δική μας γλώσσα, για να διηγηθούμε τις δικές μας ιστορίες.
Αυτό που Ζητάμε από ένα Αγαλμα είναι να μην Κινείται | Σενάριο: Δάφνη Χαιρετάκη | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δάφνη Χαιρετάκη, Ρομπάν Φρεσόν | Ηχος: Δήμητρα Ξερούτσικου, Νικόλ Ασημώση, Γιώργος Κερπελής, Μανώλης Μακριδάκης, Αλεξάντρ Χέκερ, Σάιμον Αποστόλου | Μοντάζ: Δάφνη Χαιρετάκη, Κωνσταντίνος Σαμαράς, Ζαν Κοστά | Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής | Παίζουν: Γρηγορία Μεθενίτη, Ελέν Χαλαστάνη, Σωτηρία Χρυσοβέργη, Νατάσα Ευσταθιάδη, Νίκος Ιωακείμ, Κατερίνα Κωσταντούρου, Σταύρος Μοίρας, Τάκης Παπαναστασίου, Δημήτρης Πετιμεζάς, Σταμάτης Τσιμπίδης, Κυβέλη Ζώη
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2024: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Ταινιών Μικρού Μήκους Animation
numb της Δέσποινας Κούρτη
H ταινία
Η Μαρία βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στην παιδική και την εφηβική ηλικία. Ο ξαφνικός θάνατος ενός συμμαθητή, θα τη φέρει πάλι αντιμέτωπη με την απώλεια. Καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί αυτή την απουσία, το κορίτσι αναζητά τον δικό της τρόπο να αποχαιρετήσει το αγαπημένο της πρόσωπο.
H σκηνοθέτης
Η Δέσποινα Κούρτη γεννήθηκε στη Ρόδο. Σπούδασε Νομικά και Κινηματογράφο στην Αθήνα. Η πτυχιακή της ταινία, «Η Κούκλα» (2014) συμμετείχε στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Η «Ουρανία» συμμετείχε στο 40ό Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας όπου και απέσπασε 4 βραβεία (Βραβείο Σκηνοθεσίας Τώνια Μαρκετάκη, Βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, χρηματική διάκριση «Κίνητρο» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου). Επίσης, στο 23ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στο Tirana International Film Festival και στο Dresden Film Festival. Το 2018 συμμετείχε στο 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών ΙΣΝ. H «Αγρια Δύση», με παραγωγό τη Μαρία Δρανδάκη και την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και της ΕΡΤ, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Short Shorts Film Festival & Asia στην Ιαπωνία. To «numb» είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία της, ενώ αυτό τον καιρό βρίσκεται στο στάδιο γραφής σεναρίου μεγάλου μήκους ταινίας που έχει χρηματοδοτηθεί από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
5 ερωτήσεις για το «numb»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Το «numb» περικλείει ένα προσωπικό βίωμα της εφηβικής μου ηλικίας. Για κάποιο λόγο ο θάνατος ενός συμμαθητή μου, με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Ο Παπαγιώργης έλεγε πως παντού υπάρχουν πτώματα και νεκροί, όλες τις ώρες και όλες τις μέρες. Ο θάνατος πανταχού παρών. Ενα αγόρι που χάνεται, μια γειτονιά που εγκαταλείπεται, μια πόλη που πεθαίνει, και κάπου στη μέση το κορίτσι της ιστορίας μέσα σε ένα βάλτο στασιμότητας. Με μαγνήτισε ο κεντρικός χαρακτήρας. Ο τρόπος που ντύνεται, τα πράγματα που κάνει έχουν έναν τελετουργικό, σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι σιωπές, οι ανεπαίσθητες πράξεις του κοριτσιού σχηματίζουν σταδιακά το συναισθηματικό της αστερισμό και εγώ προσπάθησα να ενώσω αυτές τις γραμμές.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το να συνεχίζει να ζει και να εργάζεται κανείς στην Ελλάδα είναι από μόνο του ένα είδος φιλανθρωπίας. Τo «numb», παρόλο που ήταν ένα σύντομο σενάριο, είχε απαιτήσεις που αφορούσαν τις νεαρές ηλικίες των χαρακτήρων και τις πολλές εναλλαγές χώρων γυρίσματος. Επρεπε να είμαστε γρήγοροι και ταυτοχρόνως να περπατάμε νεφελοβάμονες. Δουλέψαμε με μικρό συνεργείο και ερασιτέχνες ηθοποιούς και κατά κάποιο τρόπο αυτό διαμόρφωσε το πώς θέλω να κάνω ταινίες. Η πρόκληση ήταν να βρεθεί το βασικό κορίτσι της ιστορίας. Τόσο η Γωγώ, όσο και η Βαλεντίνα, που ενσαρκώνει τη φίλη της ηρωίδας, αποτέλεσαν ένα δώρο για μας.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Μεγάλωσα σε ένα νησί, όπου το τι έβλεπα καθοριζόταν κυρίως από τα λίγα βιντεοκλάμπ και τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του τοπικού σινεμά. Και αυτό δεν ήταν αρκετό. Για μένα, ανέκαθεν η τέχνη του κινηματογράφου σχετιζόταν με την πρόσβαση. Από την άλλη, είμαι επιφυλακτική με το streaming, διότι λογοκρίνει ταινίες, αγοράζει και θάβει ταινίες (ενδεικτικό, είναι το ζήτημα για το αβέβαιο μέλλον του αμερικάνικου καναλιού TCM από γνωστή streaming πλατφόρμα), αλλά κυρίως σου καθορίζει τι πρέπει να δεις. Η τελετουργία του να πηγαίνεις και να κλείνεσαι με αγνώστους μέσα σε μια αίθουσα είναι αναμφισβήτητα κάτι μαγικό. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, οικονομική ή σωματική να μπουν στην αίθουσα. Γνωρίζω ανθρώπους που ενώ δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους δεν βρίσκουν τη δύναμη να περάσουν το κατώφλι της πόρτας για να βγουν έξω. Προσωπικά με αφορούν και αυτοί οι άνθρωποι.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το πώς ορίζει κανείς την επιτυχία στην κοινότητα του ελληνικού κινηματογράφου είναι κάτι που με προβληματίζει συνεχώς. Η συμμετοχή μιας μικρού μήκους σε μεγάλα φεστιβάλ αναμφίβολα είναι σημαντική. Σημαίνει πως η φωνή του εκάστοτε δημιουργού θα ακουστεί, θα συνδιαλλαγεί με άλλες φωνές. Πιθανότατα να βοηθήσει για τις επόμενες ταινίες. Ωστόσο, η τωρινή εικόνα των ευρωπαϊκών φεστιβάλ, δείχνει κάποιο συντηρητισμό. Εμείς, από την άλλη, ίσως έχουμε την ανάγκη επιβεβαίωσης με τη συμμετοχή μας σε αυτά για να συνεχίσουμε. Το να κάνεις μια μικρού μήκους μοιάζει με κάτι πολύ σοβαρό, όπου πρέπει να πληροίς κάποιες προδιαγραφές. Εχει χαθεί κάπου ο αυθορμητισμός του παιχνιδιού και αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Προσωπικά, το σινεμά είναι κυρίως ζήτημα υπαρξιακό. Αν μια ταινία καταφέρει να ερεθίσει το ασυνείδητο του θεατή, τον φέρει σε επαφή με μύχιες επιθυμίες, μια μυρωδιά, έναν ήχο, μια ανάμνηση, τότε θα έχει πετύχει κάτι. Χαίρομαι που η ταινία θα προβληθεί στο εθνικό και το διεθνές τμήμα του Φεστιβάλ, διότι θα την δει πολύ περισσότερος κόσμος και αυτό είναι ένα μικρό θαύμα.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Οπως προανέφερα, σινεμά σημαίνει πρόσβαση σε κάθε είδους ταινία με κάθε τρόπο. Ανακαλύπτοντας ταινίες, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, το σώμα σου, μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, να δεις τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει, μέχρι εκεί που αντέχει κανείς. Οπου και να μεγαλώνεις, μέσα από το σινεμά, νιώθεις πως οι σκέψεις και οι φόβοι που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου, αποτελούν ζητήματα και κάποιου άλλου ανθρώπου, κάπου εκεί έξω στον κόσμο. Αυτό δεν μπορεί ποτέ να χαθεί.
numb | παίζουν: ΓΩΓΩ ΚΟΒΑΤΣΗ, ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΔΑΒΙΤΙΔΟΥ, ΓΙΟΥΛΑ ΜΠΟΥΝΤΑΛΗ, ΑΛΕΞ ΠΑΣΧΑΛΗΣ | σκηνογραφία - ενδυματολογία ΜΑΡΙΑ-ΕΥΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ / σχεδιασμός μακιγιάζ & κομμώσεων ΙΩΑΝΝΑ ΛΥΓΙΖΟΥ / casting ΒΑΣΙΑ ΑΤΤΑΡΙΑΝ / μοντάζ ΜΥΡΤΩ ΚΑΡΡΑ / ήχος ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΝΤΟΥΝΗΣ , ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ / μουσική STRAWBERRY CEMETERY, THE CASTAVETS / διεύθυνση φωτογραφίας ΑΙΓΛΗ ΔΡΑΚΟΥ / συμπαραγωγός ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΜΜΙΤΣΗΣ / παραγωγοί ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΝΔΑΚΗ, ΚΥΒΕΛΗ SHORT / σενάριο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΕΡΦΑΣ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ / σκηνοθεσία ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΤΗ | Μια παραγωγή της HOMEMADE FILMS σε συμπαραγωγή με FELONY & ΕΡΤ με την χρηματοδότηση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και την υποστήριξη του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (ΕΚΟΜΕ)
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
