Ο Γιαν Γκονζάλεζ είναι ακόμη ένα τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, με βραβευμένα μικρού μήκους που τον εισήγαγαν με αξιώσεις στο queer σύμπαν όπου ανήκει και με το «Ραντεβού μετά τα Μεσάνυχτα» του 2013, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία που συμμετείχε στην Εβομάδα Κριτικής των Καννών και κέρδισε τη Χρυσή Αθήνα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
Αν δεν τον γνωρίζετε, ενδέχεται να τον μάθετε επειδή φέτος βρίσκεται στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών με τη μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η περιγραφή της είναι όσο εξωφρενική επιθυμεί τόσο ο δημιουργός της, όσο και οι παραγωγοί της και σίγουρα όσο θα ήθελε το Φεστιβάλ Καννών για να δημιουργήσει ακόμη μια ταινία - συζήτηση σε μια διοργάνωση (σαν τη φετινή) που, ελλείψει σπουδαίων επιλογών, ποντάρει στα ελαφρά ή βαρύτερα σοκ.
Μια παραγωγός πορνό γκέι ταινιών, πίσω στο 1979, βιώνει την προσωπική της κρίση όταν χωρίζει από την μοντέρ της εταιρίας. Καθώς προσπαθεί να φερθεί με αξιοπρέπεια αλλά και να την διεκδικήσει πίσω με οποιονδήποτε τρόπο, οι απανωτές φρικτές δολοφονιες των νεαρών πορνοστάρ της, τη βυθίζουν σε ένα απύθμενο σκοτάδι. Καθώς προσπαθεί να σώσει την εταιρία της και να δώσει ψωμί στο λαό της, τόσο ο μασκοφόρος σίριαλ κίλερ με το μαύρο ντίλντο στιλέτο μετατρέπει ακόμη και τις πιο αθώες φαντασιώσεις σε έναν εφιάλτη.
Είναι σαφές πως ο Γκονζάλεζ επενδύει σε ένα άτυπο φορο τιμής στα 70s, στην αισθητική του πορνό και στα νέον φώτα μιας στιλιστικής εξτραβαγκάνζας για να μιλήσει - τόσο προφανώς όσο και ο τίτλος του - για όλα όσα ενώνουν τον έρωτα με το θάνατο και όσα χωρίζουν την καρδιά από το πάθος.
Εννοιες που τελικά και μετά από πολλές προσπάθειες (του θεατή, όχι του σκηνοθέτη) δεν ακουμπάνε πουθενά πιο ουσιαστικά παρά σε ένα διαρκές παιχνίδισμα (πείτε το και σαχλαμάρα...) με το σκανδαλιστικό των αγοριών που θέλουν βοήθεια για να τους σηκωθεί, το φλερτ με το giallo μέσω του μυστηριώδους σίριαλ κίλερ και την μακρινή αίσθηση ότι μια ταινία που δεν αντέχει να έχει από κάτω από την επιφάνειά της παρά το απόλυτο τίποτα, ίσως είναι και μια χαμένη ευκαιρία για ένα σχόλιο πάνω στη σκοτεινή δεκαετία του '80 που μόλις ξεκινούσε και την αντίστοιχα «μαύρη» εποχή μας.
Επίσης θα είμασταν οι τελευταίοι που δεν θα στηρίζαμε ένα μεγάλο πρωταγωνιστικό camp ρόλο για την Βανέσα Παραντί - ειδικά εδώ σε λεσβιακό οίστρο - αν όμως πίσω από την ερμηνεία της υπήρχε μια καθοδήγηση που θα την βοηθούσε να χτίσει ένα χαρακτήρα και να γίνει πραγματικά η ανατρεπτική femme fatale ενός δικού της νουάρ. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, θαυμάζεις την ακούραστη διάθεσή της να εμπιστευτεί το σκηνοθέτη της και να κλάψει, να γελάσει, να καταρρεύσει, να ουρλιάξει και να αγωνιστεί, απλά τα κάνει όλα με την ίδια ακριβώς έκφραση, χειρότερη και από τους πορνοστάρ που στην τελική δεν χρειάζεται να έχουν ακριβώς υποκριτικές δυνατότητες - τουλάχιστον πάνω από τη μέση τους.
Θέλοντας να κερδίσει ένα μεγαλύτερο κοινό από αυτό που του επιτρέπει η εικονογραφία της ταινίας του, ο Γιαν Γκονζάλεζ δεν είναι ούτε τόσο τολμηρός όσο θα είχε κάποιο νόημα, ούτε τόσο υπερβολικός ή camp ή απενοχοποιημένος, ώστε να εκτοξεύσει το σύμπαν του σε μια σφαίρα που θα μπορούσε να προκαλέσει το αίσθημα, ακόμη και την - γιατι όχι; - καύλα του ανυποψίαστου θεατή. Μένοντας περισσότερο στο ανέκδοτο μιας εφηβικής κατά βάση «φάσης», σε χαριτωμένα αστεία που μπορεί να κάνουν και κάποιους να κοκκινίσουν, μερικές, ναι, εμπνευσμένες σκηνές που μοιάζουν να ξεπήδησαν από έναν αυθεντικό 70s εφιάλτη - αυτή η «Μαχαιριά στην Καρδιά» είναι τελικά θανάσιμη.
Aκόμη και μετά την υποτιθέμενη κορύφωσή της (#not), η ταινία του μοιάζει με τσόντα που βαριέσαι τη στιγμή που αυτή έχει εκπληρώσει το σκοπό της και που την επόμενη φορά που θα χρειαστείς κάτι για να σε ερεθίσει, θα προτιμήσεις κάτι τουλάχιστον πιο... δυνατό.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Κανένα απολύτως θαύμα στην «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί
- Κάννες 2018: Το «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» του Μπι Γκαν διανύει μια μαγευτική κινηματογραφική διαδρομή
- Κάννες 2018: Το «Burning» του Λι Τσανγκ-ντονγκ, είναι ένα φιλμ μυστηρίου για την ίδια τη ζωή
- Κάννες 2018: Το «σκυλί που γαυγίζει, μην το φοβάσαι», ισχύει και για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε
- Κάννες 2018: Η χώρα των θαυμάτων ενός geek millenial στο «Under the Silver Lake» του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ
- Κάννες 2018: Το «The Harvesters» του Ετιέν Καλός είναι ένα ντεμπούτο που αξίζει να θυμάσαι
- Κάννες 2018: Ο Βενσάν Λεντόν πολεμά το Κεφάλαιο στο «En Guerre» του Στεφάν Μπριζέ
- Κάννες 2018: Τα... vertigo του έρωτα στο «Asako I & II» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
