Η έκτη μέρα του 70ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καννών ξεκίνησε με τη δημοσιογραφική προβολή και την επίσημη συνέντευξη Τύπου για το «The Killing of a Sacred Deer», την νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φάρελ και Νικόλ Κίντμαν. Και μέχρι το βράδυ, που ο Ελληνας σκηνοθέτης με το καστ και τους παραγωγούς του περπάτησαν το κόκκινο χαλί του Palais des Festivals για την επίσημη πρεμιέρα τους παρέμεινε ο άξονας συζητήσεων στα πηγαδάκια της Κρουαζέτ. Κάποιοι πιστεύουν ότι είδαμε το Χρυσό Φοίνικα. Κάποιοι γιούχαραν την πρόκληση του θέματος και της εικόνας του σινεμά του Λάνθιμου. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν την (όχι ασυνήθιστη) αυτή συμπεριφορά για να κάνουν γκελ στις ανταποκρίσεις στις εφημερίδες τους.
Διαβάστε την κριτική του Flix: «The Killing of a Sacred Deer»: Ενα θρίλερ εκδίκησης με τον τρόπο του Γιώργου Λάνθιμου
Η μόνη αλήθεια που θα μείνει όταν σβήσουν τα φώτα, το φεστιβάλ ρίξει αυλαία, ο Λάνθιμος πάρει ή δεν πάρει βραβείο, είναι η αλήθεια της ίδιας της ταινίας. Κι αυτό, μόνο, μάς αφορά και μας ενδιαφέρει. Μια εντυπωσιακή ταινία που απαιτεί σκέψη. Ενα βήμα μπροστά για το σινεμά του Λάνθιμου. Ενα σινεμά που οι διεθνείς κριτικοί (ακόμα κι αυτοί που δεν αγάπησαν το τελικό της αποτέλεσμα ή την καρδιά του φιλμ) συγκρίνουν με αυτό του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και του Μίκαελ Χάνεκε.
To «The Killing of a Sacred Deer» κάνει τον «Αστακό» να μοιάζει με ζεστή τρυφερή εμπειρία. Μια ταινία με καθαρά χέρια, παγωμένη καρδιά και σχεδόν σατανικό τρόμο, στολίστηκε με αποδοκιμασίες στην δημοσιογραφική του προβολή και είναι γαμημένα ιδιοφυής.
Διαβάστε αναλυτικά: Τι έγραψαν οι κριτικοί από όλο τον κόσμο για το «The Killing of a Sacred Deer» του Γιώργου Λάνθιμου
To Flix βρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου του «A Killing of a Sacred Deer», της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, όπου ο Ελληνας σκηνοθέτης μίλησε για τον τρόπο που πλησιάζει το σενάριο, τη φόρμα και το στιλ του σινεμά του κι απάντησε στο αν θα επέστρεφε για μία ταινία στην Ελλάδα.
«Ναι, το θέμα της ταινίας είναι σκληρό, αλλά περισσότερο έτσι όπως αναπτύσσεται στο μυαλό του θεατή. Στα επί μέρους γυρίσματα όμως η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθόλου σκοτεινή. Προσπαθώ να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά και να δημιουργώ και το ίδιο κλίμα και για τους συνεργάτες μου. Με τη Νικόλ είχαμε ένα αστείο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων: "μην ξεχνάς ότι πρόκειται για κωμωδία". Το πιστεύω αυτό. Γιατί μόνο όταν αποτινάξεις τη βαρύτητα και τη σοβαροφάνεια μπορείς να δημιουργήσεις κάτι ενδιαφέρον και αληθινό....» Διαβάστε περισσότερα
H Νικόλ Κίντμαν εξήγησε γιατί η συνεργασία με τον Γιώργο Λάνθιμο την έκανε να αισθανθεί πάλι «ζωντανή».
«Δεν εξηγεί τίποτα. Δεν δίνει καμία κατεύθυνση. Κάτι βρυχάται όταν τον ρωτάω, αλλά παραδόξως καταλαβαίνω. Οπως και καταλαβαίνω από τα μάτια του τι θέλει να πει. Είναι σίγουρα ένας παράδοξος τρόπος συνεργασίας με σκηνοθέτη. Απόλυτα δημιουργικός. Απόλυτα απελευθερωτικός. Παίρνει όλα τα βαρύδια από πάνω μας. Μας απελευθερώνει από την ένταση, το άγχος, την αγωνία να αρέσει αυτό που κάνουμε. Είναι παράξενο. Ειδικά για μένα που έχω συνηθίσει διαφορετικά. Είχα μόλις τελειώσει ένα θεατρικό όταν πήγα στο γύρισμα και ξαφνικά προσγειώθηκα σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ομως, για εμάς τους ηθοποιούς, αυτό μάς σπρώχνει στα άκρα. Μάς κάνει να αισθανόμαστε... ζωντανοί.» Διαβάστε περισσότερα
Στην επίσημη πρεμιέρα (δείτε όλες τις φωτογραφίες από το κόκκινο χαλί στο τέλος του κειμένου), ο κύκνος που λέγεται Νικόλ Κίντμαν συνόδευσε τον σκηνοθέτη της και τους συμπρωταγωνιστές της (ο Κόλιν Φάρελ μόλις είχε φτάσει στις Κάννες) στην διάσημη «ανάβαση των σκαλιών» και σε μία προβολή που ολοκληρώθηκε με standing ovation.
«Happy End»: συνέντευξη Τύπου και πρεμιέρα για τον Μίκαελ Χάνεκε
Την τιμητική του όμως είχε κι ο Αυστριακός μαέστρος, που μπορεί να δίχασε τους κριτικούς με την νέα του ταινία, όλοι όμως υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του σινεμά και της τέχνης του.
«... αυτό που ξεσκεπάζεται αργά, με ελικοειδή ρυθμό και σκηνές φτιαγμένες σαν μικρές βινιέτες που δεν εμβαθύνουν στους ήρωες αλλά λειτουργούν περισσότερο σαν (κυριολεκτικά εδώ) οι ζωντανές σελίδες ενός εφηφικού ημερολογίου σε ένα σύγχρονο smartphone, είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό, πολύ πιο σοκαριστικό, πολύ λιγότερο προφανές από το γεγονός πως όλα όσα βλέπουμε διαδραματίζονται στο Καλαί, το κυρίως σύνορο εισόδου των μεταναστών στη Γαλλία του σήμερα.» Διαβάστε όλόκληρη την κριτική του Flix για το «Happy End» εδώ
«Μαζεύω χρώματα μιας προσωπικότητας και χτίζω μια ιστορία, που είναι κάτι πάντα δύσκολο γιατί εξαρτάται από χιλιάδες πράγματα, άρα δεν έχω σύστημα, κάθε φορά δουλεύω και λίγο διαφορετικά....» εξήγησε ο Μίκαελ Χάνεκε στην επίσημη συνέντευξη Τύπου του «Happy End». «Θέλω ν’ αφηγούμαι όσο γίνεται λιγότερα, αυτή είναι η μέθοδός μου. Ναι, υπάρχει μια νοητή σύνδεση ανάμεσα στο «Happy End» και στο «Amour», αλλά όχι με την έννοια της αυτοαναφοράς, ή ενός κλεισίματος ματιού. Απλώς υπάρχει ένα κοινό θέμα, που βασίζεται σ' ένα δικό μου προσωπικό γεγονός κι είχα την επιθυμία να συνεχίσω να μιλάω γι’ αυτό. Ελπίζω ότι διασχίζω τη ζωή με μάτια ανοιχτά – ποτέ δεν αναζητώ ένα θέμα, αλλάζοντας τα κανάλια της τηλεόρασης, κάτι τέτοιο οδηγεί αμέσως σε κλισέ. Η ταινία εκτυλίσσεται στο Καλαί, ακριβώς στην είσοδο των προσφύγων στη Γαλλία, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει παντού, στη Γερμανία, στην Αγγλία. Γιατί το θέμα της είναι ο τρόπος ζωής μας.» Διαβάστε περισσότερα εδώ.
«Nos Années Folles»: τιμητική βραδιά για τον Αντρέ Τεσινέ
Ηταν κάτι παραπάνω από επίσημη πρεμιέρα της 22ης ταινίας του εμβληματικού Γάλλου σκηνοθέτη, Αντρέ Τεσινέ. Ηταν μία τιμητική προβολή, όπου παραβρέθηκαν πρωταγωνιστές και μούσες του. Από την Κατρίν Ντενέβ και την Ιζαμπέλ Ιπέρ, μέχρι την Ζιλιέτ Μπινός και την Εμανουέλ Μπεάρ, το Palais des Festival φωτίστηκε από την λάμψη των Γάλλων σταρ που πλαισίωσαν τον δημιουργό σε μια βραδιά αφιερωμένη στο σινεμά του.
Το «Nos Années Folles» βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που περιγράφεται και στο βιβλίο «La Garçonne and the Αssassin» των Φαμπρίς Βιρτζιλί και Ντανιέλ Βολντμάν. Στο Παρίσι της ηλεκτρισμένης δεκαετίας του 1920 («Roaring Twenties») ένας άντρας επιχειρεί να αποφύγει τη στράτευση μεταμφιεζόμενος σε γυναίκα. Ο Πολ γίνεται Σούζαν κι ο Τεσινέ βυθίζεται σε μία ακόμα ιστορία για την αντρική σεξουαλικότητα.
Η επιστροφή της «Αβολης Αλήθειας» του Αλ Γκορ
H πρεμιέρα του σίκουελ του οικολογικού ντοκιμαντέρ του Κάννες ήρθε ακριβώς τη στιγμή που, ιστορικά, χρειαζόταν. Το «An Inconvenient Sequel: Truth to Power» εξετάζει την περιβαντολλογική κρίση για τον πλανήτη, την σύνδεσή της με τα κέντρα εξουσίας και το σύστημα, σε μία Αμερική όπου ο πρόσφατα εκλεγμένος (;) Πρόεδρός της αρνείται ότι το θέμα υφίσταται.
«Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορεί να σταματήσει της λύσεις που προτείνει η Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική κρίση» είπε ο Αλ Γκορ παρουσιάζοντας την ταινία ο ίδιος στην αίθουσα Debussy χθες βράδυ. Πολιτείες, όπως αυτές της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας, παίρνουν άμεσα μέτρα και κινούνται πολύ πιο ευέλικτα από το χρόνο που χρειάζεται ο Πρόεδρος για να πείσει Κογκρέσο και Γερουσία. Πόλεις, όπως η Ατλάντα, μεταμορφώνονται εξολοκλήρου σε κέντρα ανακυκλωμένης ενέργειας. Πάμε μόνο μπροστά...»
«Carne y Arena»: οι Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου και Εμάνουελ Λουμπέζκι & το VR project τους
To virtual reality πρότζεκτ του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, είναι μία εγκατάσταση σε μία αποθήκη 30 λεπτά μακριά από το θόρυβο της Κρουαζέτ και το κόκκινο χαλί του Palais des Festival. Και το μέλλον του σινεμά. Αλλά μην το αποκαλείται «σινεμά» μπροστά στον δημιουργό και τον πιστό του φωτογράφο. Σε κοινή τους εμφάνιση χθες και στη συνέντευξη Τύπο, οι Ινιαρίτου και Γκονζάλες υποστήριξαν ότι ήθελαν να πειραματιστού με ένα νέο genre - κάτι που νιώθεις περισσότερο, παρά βλέπεις. Η 6 1/2 λεπτών installation εμπειρία από 1η Ιουνίου θα βρίσκεται στο Prada Foundation μουσείο του Μιλάνου και στο Los Angeles County Museum of Art.
Kόκκινο χαλί
Οποιος δει την ταινία θα καταλάβει γιατί ο Κόλιν Φάρελ επέλεξε να φορέσει ένα ρολόι Chopard στο κόκκινο χαλί του «The Killing of a Sacred Deer» (όχι μόνο ως placement, αλλά κι ως αυτοαναφορικό αστείο της πλοκής). Χαζέψτε όλες τις φωτογραφίες από το χθεσινό κόκκινο χαλί, στο οποίο η Chopard σκόρπισε exclusive λάμψη.
