Η πρεμιέρα της νέας ταινίας του Κεν Λόουτς, «Jimmy's Hall» μοιάζει να ξύπνησε από το λήθαργό του τον πολιτικό μας ρομαντισμό. Λιγότερο επιθετικό και στρατευμένο, αλλά βροντερά σοσιαλιστικό, τρυφερό και ανθρώπινο, το «Jimmy's Hall» ξεμπρόστιασε το συναιτερισμό Εκκλησίας και Πολιτείας στην υπηρεσία τρομοκρατίας του πολίτη, έτσι ώστε να μην σηκώνουν κεφάλι και να εναντιώνονται στο σύστημα. Εχοντας όπως πάντα στο πλευρό του τον πιστό του σεναριογράφο Πολ Λάβερτι, ο Λόουτς επιστρέφει στην Ιρλανδία για να αφηγηθεί μία ιστορία που διαδραματίζεται αμέσως μετά το «Ο Ανεμος Χορεύει το Κριθάρι». Την ιστορία του Τζίμι Γκράλτον, ενός χαρισματικού ηγέτης της Αριστεράς, ο οποίος επιστρέφει στο σπίτι του μετά από μία δεκαετία εξορίας στην Νέα Υόρκη και πείθεται από φίλους, γείτονες και παλιούς συναγωνιστές να ξαναστήσουν το «Jimmy's Hall». Πριν από 13 χρόνια, το πολιτιστικό κέντρο λειτουργούσε το πρωί ως εκπαιδευτήριο (μαθήματα λογοτεχνίας, ποίησης, ζωγραφικής) και γυμναστήριο, ενώ τα βράδια μεταμορφωνόταν σε αίθουσα χορού.
Η κοινότητα ενώνεται εκ νέου κάτω από έναν νέο σκοπό. Ολοι βάζουν προσωπικό χρόνο, κόπο και όραμα. Αυτό όμως τρομάζει συθέμελα τους προύχοντες, ξεκινώντας από την Εκκλησία: επιστημονική γνώση, πολιτική σκέψη, χορός; Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεσηκώνει το λαό σε τέτοιες επικίνδυνες συμπεριφορές; Θα μπορέσει να αντισταθεί στην πολιτική και θρησκευτική και οικονομική πίεση η κοινότητα και να κρατήσει το «Jimmy's Hall» ανοιχτό;
Οπως και οι αδελφοί Νταρντέν λίγες μέρες πριν με το «Δύο Μέρες, Μία Νύχτα», έτσι κι ο Κεν Λόουτς υφαίνει την απόλυτα απαραίτητη στις μέρες μας πολιτική ταινία. Μία ταινία που αναζητά να ξυπνήσει την ρημαγμένη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να αναστήσει την χαμένη συλλογική συνείδηση, να αναδομήσει (για τους ίδιους συμβολικούς λόγους που κι ο Γκράλτον ανακαινίζει το «Jimmy's Hall») την διαπροσωπική μας αλληλεγγύη, τον αφανισμένο μας κοινωνικό ιστό. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Jimmy's Hall» εδώ.
«Πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα η οικονομικοπολιτική κατάσταση στην Ιρλανδία είναι ίδια με αρκετών ευρωπαϊκών χωρών» δήλωσε ο Κεν Λόουτς στην επίσημη συνέντευξη Τύπου. «Μας σφίγγουν στη γροθιά τους οι νεο-φιλελεύθεροι. Αν ο Τζίμι ήταν ζωντανός σήμερα θα αγωνιζόταν εναντίον των πολυεθνικών και του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που διαχειρίζονται τις ζωές μας. Αυτός θα ήταν ο αγώνας του. Εναντίων όλων αυτών θα μας καλούσε να αντισταθούμε. Υπάρχει όμως ακόμα μία ομοιότητα με τις δύο εποχές: η χαρά της ζωής. Το joie de vivre των νέων ανθρώπων που δεν μπορεί κανείς να τους το στερήσει...»
«Νομίζω ότι το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του Τζίμι Γκράλτον, αλλά και ηγετών του σήμερα που ακολουθούν τον αγώνα του, είναι ότι προσπαθεί να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους πολίτες» συμπλήρωσε κι ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι. «Μπορεί το σύστημα να το συμφέρει να τους παρουσιάζει ως τρομοκράτες και αναρχικούς, όμως ο λόγος του ήταν πάντα ενωτικός. Ηθελε να εμπνεύσει συλλογική συνείδηση ανάμεσα στους συνανθρώπους του. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στους απλούς ανθρώπους. Στους απλούς συνηθισμένους πολίτες, γυναίκες και άντρες, που προσπαθούν να φέρουν μία ποιότητα ζωής στις κοινότητές τους, στις γειτονιές τους...»
Το βράδυ, σκηνοθέτης σεναριογράφος και καστ, περπάτησαν το κόκκινο χαλί για την επίσημη πρεμιέρα του «Jimmy's Hall»
Ο Κεν Λόουτς χαιρετά το συγκετρωμένο πλήθος, αλλά δεν αποχαιρετά το σινεμά, όπως μας είχε τρομάξει πριν από λίγους μήνες. «Είναι δύσκολο να τα παρατήσει κανείς» παραδέχτηκε.
Η απογευματινή δημοσιογραφική προβολή ήταν κάτι που περιμέναμε πριν ακόμα φτιάξουμε τη βαλίτσα μας από την Αθήνα. Η νέα ταινία του Αντρέι Σβιάγκιντσεφ («Επιστροφή», «Elena») «Leviathan» είχε τους ειδικούς να στοιχηματίζουν το Χρυσό Φοίνικα πριν καν τη δουν. Κι όχι άδικα. Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο του, την «Επιστροφή», που κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο 48χρονος σκηνοθέτης μοιάζει να παραδίδει το ένα αριστούργημα μετά το άλλο.
Με εξαιρετικό χειρισμό της κινηματογραφικής γλώσσας, εισάγοντας κωμωδία στην πιο πικρή, ειρωνική μορφή της, αλλά και μεστό φιλοσοφικό στοχασμό στους συμβολισμούς του, ο Σβιάγκιντσεφ και στο «Leviathan» ανατομεί την τρωτή ανθρώπινη φύση, αλλά και το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο συνθλίβει καθημερινά τον κάθε ένα από εμάς. Σύμπτωση ή τάση; Οπως κι ο Κεν Λόουτς, έτσι κι ο Σβιάγκιντσεφ ξεκινά και καταλήγει την ταινία με την σιδηρά γροθιά της Εκκλησίας, η οποία κρατά τους ανθρώπους ενοχικά ταπεινούς, κυρήσσει λόγια ειλικρίνειας και αλληλεγγύης που οι υποκριτές πρεσβευτές της με τα χρυσά άμφια δεν εφαρμόζουν και ευθύνεται για το κουκούλωμα των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Ναι, πιστεύουμε ότι είδαμε το Χρυσό Φοίνικα. Για περισσότερα διαβάστε την κριτική του Flix για το «Leviathan» εδώ.
Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά και το ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς «The Salt of the Earth» για τη ζωή και το έργο του διάσημου Βραζιλιάνου φωτογράφου Σεμπαστιάο Σαλγκάντο δεν στέκεται στην (ούτως ή άλλως) μαγευτική εικόνα, αλλά καταλήγει κρίσιμα πολιτικό και εξαιρετικά ουσιώδες. Eχοντας στο πλευρό του τον γιο του Σαλγκάντο, Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο, ο Βέντερς φωτογραφίζει κάτι παραπάνω από το πορτρέτο του καλλιτέχνη. Αφήνει τον ίδιο να διηγηθεί τα 50 χρόνια καριέρας του, τα εκατοντάδες ταξίδια του ανά τον κόσμο, τα χιλιάδες κλικ της φωτογραφικής του μηχανής. Μέσα από αυτό, ξετυλίγεται έμμεσα η ιστορία της ανθρωπότητας στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα - μέσα σε όλα της τα εγκλήματα, τις τραγωδίες και τους αφανισμούς (από την ξηρασία στη Νηγηρία και την λιμοκτονία της Αιθιοπίας, μέχρι την ανελέητη γενοκτονία στη Ρουάντα και την καταστροφή του περιβάλλοντος στον πόλεμο του Ιράκ).
Εργάτες σε ορυχεία χρυσού στη Βραζιλία
Πυροσβέστες στις πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ 1991
Το πορτρέτο της τυφλής αφρικανής γυναίκας βρίσκεται εδώ και 20 χρόνια στο γραφείο του Βιμ Βέντερς. «Κάθε μέρα το κοιτάω, κάθε μέρα βουρκώνω»
Με την μειλίχια φωνή του την ταπεινότητα που έχουν μόνο οι σπουδαίοι καλλιτέχνες και μία βαθιά φιλοσοφική κατανόηση των όσων έχει καταγράψει, ο Σαλγκάντο μας περιηγεί στις γωνιές της γης ως ένας ταξιδιώτης-επισκέπτης της ανθρώπινης φύσης (ικανής για το πιο μαγικό, αλλά και για το πιο απάνθρωπο). Γιατί ενδιαφέρεται. Τον νοιάζει. Τον πονά. «Γιατί οι άνθρωποι είναι το αλάτι της γης». Διαβάστε την κριτική του Flix για το «The Salt of the Earth» μάθετε περισσότερα για τη ζωή του και δείτε περισσότερες φωτογραφίες του Σεμπαστιάο Σαλγκάντο εδώ.
Με το γιο του Σεμπαστιάο και συνσκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ, Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο, στην πρεμιέρα του «The Salt of the Earth»
Χθες βράδυ όμως είχαμε και τα πρώτα αποτελέσματα βραβείων. Η «Semaine de la Critique», η Εβδομάδα Κριτικής, βράβευσε το τολμηρό «The Tribe» από την Ουκρανία. Ηταν ήδη πριν την έναρξη του Φεστιβάλ μια από τις ταινίες που όλοι πόνταραν πως θα συζητηθεί πολύ, όπως και συνέβη.
Το «The Tribe», ντεμπούτο του Μιροσλάβ Σλαμποσπίτσκι από την Ουκρανία συγκέντρωσε τελικά τρία μεγάλα βραβεία: το Nespresso Grand Prize, το βραβείο Gan Foundation Support for Distribution και το βραβείο France 4 Visionary. To «The Tribe» αφηγείται τη ζωή σε ένα σχολείο για κωφούς, όπου ο κεντρικός ήρωας, ο Σεργκέι θα προσπαθήσει να επιβιώσει κερδίζοντας την εύνοια της συμμορίας με το όνομα «The Tribe» που ελέγχει με παράνομες πράξεις την ιεραρχία ανάμεσα στους μαθητές. Διαβάστε περισσότερα.
Για εσάς που μπουκώσατε με τη σινεφίλ, σοβαρή πλευρά των Καννών, θα τελειώσουμε την μέρα (ή για να ακριβολογούμε τις μικρές ώρες της νύχτας) με το διάσημο πια amFAR gala που φέτος έγινε σ' ένα από τα πιο πολυτελή, πριβέ ξενοδοχεία του κόσμου - το Hôtel du Cap-Eden-Roc.
Το δείπνο της amFAR ξεκίνησε το 1993 με πρωτοβουλία της Ελίζαμπεθ Τέιλορ που καθιέρωσε το 1993 το φιλανθρωπικό event στα πλαίσια του «Cinema Against AIDS» είναι το πιο ακριβό και πιο εξεζητημένο πάρτι των Καννών.
Οι πιο διάσημοι σταρ είναι καλεσμένοι, συμμετέχουν σε δημοπρασίες (από ένα ραντεβού με τον Λεονάρντο Νι Κάπριο μέχρι ένα ιδιωτικό live από τους Duran Duran ή ένα οικογενειακό πορτρέτο με την υπογραφή της Ανι Λίμποβιτς), επιδείξεις μόδας, secret gigs και στο τέλος της βραδιάς συγκεντρώνουν εκατομμύρια δολάρια για την έρευνα για την καταπολέμηση του ιού του AIDS. Τα τελευταία 21 χρόνια έχει υπολογιστεί ότι έχουν συγκεντρωθεί πάνω από $100 εκατομμύρια.
Χθες το βράδυ, το amFAR πάρτι είχε θέμα την Μέριλιν Μονρόε και περέλασαν δεκάδες διάσημοι καλεσμένοι από τους κήπους και τα σαλόνια του Hôtel du Cap: από την Μαριόν Κοτιγιάρ, την Τζέσικα Τσαστέιν και την Τζέιν Φόντα, μέχρι την Κάιλι Μινόγκ και τον... Τζάστιν Μπίμπερ.
Aπό τις διάσημες καλεσμένες οι Μαριόν Κοτιγιάρ, Τζέιν Φόντα, Αϊσγουάρια Ράι, Εύα Χερτζίγκοβα, Αλεσάντρα Αμπρόσιο και Ντίτα Φον Τιζ φορούσαν κοσμήματα Chopard, του επίσημου χορηγού του Φεστιβάλ Καννών
Δείτε φωτογραφίες...
Διαβάστε, μέρα με τη μέρα, τα highlights του 67ου Φεστιβάλ Καννών:
Tags: κάννες 2014
