O Ανταμ είναι ένας 45άρης Καθολικός ιερέας που ζει σε ένα χωριό στην Πολωνία. Εχει μεταφερθεί εκεί αναγκαστικά από το προηγούμενο πόστο του και ασχολείται με εφήβους που έχουν προβλήματα συμπεριφοράς και εκδηλώνουν βίαιες αντιδράσεις. Ο Ανταμ αγωνίζεται όχι μόνο να επιβάλλει, αλλά και ν’ ακολουθήσει ο ίδιος το δρόμο του Θεού, αλλά η ακαταμάχητη έλξη του για τον νεαρό Λούκας… εισενέγκη αυτόν εις πειρασμόν.
Η Πολωνέζα σκηνοθέτης του «Elles» καταπιάνεται με το θέμα της κρυπτο-ομοφυλοφιλίας στην εκκλησία, με πνεύμα ελαφρώς εφηβικό. Κατ’αρχήν, ανεξήγητο γιατί, ο τρόπος που κινηματογραφεί την πολωνέζικη επαρχία και τους ήρωές της μέσα σ’ αυτήν, μοιάζει φτυστά στο Τέξας: απέραντες εκτάσεις σπαρμένης γης, παιδιά που παίζουν με τη μάνικα και φορούν αμάνικα T-Shirts από αμερικανικές κολλεγιακές ομάδες, μια όμορφη εικόνα που συγχέει σχετικά με τον τόπο εξέλιξης της ιστορίας.
Ο Ανταμ, αλλά και τα περισσότερα από τ’ ατίθασα αγόρια με τα οποία καταπιάνεται, μοιάζουν λιγότερο με προβληματισμένα ποίμνια και περισσότερο με photoshoot πρακτορείου μοντέλων, με σμιλεμένα κορμιά και ατημέλητο στάιλινγκ – χαρά οφθαλμών, φυσικά, αλλά κάτι μας λέει ότι σ’ ένα ξεχασμένο χωριό, safe house για αναμόρφωση εφήβων, όλο και κάποιος λιγότερο καλοφτιαγμένος θα υπήρχε.
Η εσωτερική σύγκρουση του Ανταμ παρουσιάζεται με τρόπο επιδερμικό: για ν’ αποφύγει τις κακές σκέψεις ανοίγει πέντε μπουκάλια γουίσκι, ή ξεδίνει με το τζόγκινγκ, ενώ όποια άλλα μέλη της κοινότητας δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν την ομοφυλοφιλία τους θα τα βρει τραγικό τέλος. Το οποίο, άλλωστε, θα παρουσιαστεί ως κουστουριτσικό σιωπηλό τράβελινγκ, με ηχητική απόκρουση από τους… Πολωνούς Coldplay, αφήνοντας ολόκληρο το τραγούδι ν’ ακουστεί για να είμαστε σίγουροι ότι καταλάβαμε το δράμα.
Από την άλλη πλευρά, η ταινία θίγει ένα ενδιαφέρον σημείο: η εκκλησία κουκουλώνει τα «παραπτώματά» της με συνενοχή στη σιωπή, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει με τον τρόπο που προτιμά. Κι ενώ όλοι οι ιερείς είναι μέλη αυτής της συμφωνίας, οι λιγότερο «δραστήριοι» έχουν μια καλύτερη καριέρα κι οι πιο τολμηροί μετατίθενται από πόστο σε πόστο για να ξεχνιούνται οι αμαρτίες τους. Κι ενώ η Σουμόβσκα καταπιάνεται μ’ αυτή τη λειτουργική παραδοξότητα του Κλήρου, της αφιερώνει ένα μικρό μικρό μέρος μέσα στον υπόλοιπο μελαγχολικό διονυσιασμό, μεταμορφώνοντας την ταινία της σ’ ένα κλισέ ρομαντικό μελόδραμα ανεκπλήρωτου έρωτα.
