Η πρώτη σκηνή του φιλμ ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του: δυνατή χορευτική μουσική ντύνει ένα slow mo μοντάζ από αγόρια και κορίτσια σε μια παραλία που χορεύουν γυμνόστηθα, πίνουν και λούζονται με μπύρα, δείχνουν τα στήθη και τους πισινούς τους στην κάμερα, ουρλιάζουν με μια ηδονική τρέλα, σχεδόν εκτός εαυτού. Αυτό που βλέπεις είναι προφανώς μια στιγμή χαράς, αλλά με κάποιο τρόπο μοιάζει με λεπτομέρειες από έναν πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, σε teen εκδοχή, με κάτι όχι ερεθιστικά «βρώμικο», αλλά μάλλον θλιμμένο.
Κάπου ανάμεσα στα δύο κινείται ολόκληρη η ταινία που ακολουθεί τέσσερα κορίτσια αποφασισμένα να ταξιδέψουν στη Φλόριντα για τις ανοιξιάτικες διακοπές της πανεπιστημιακής χρονιάς, ώστε ληστεύουν ένα φαγάδικο για να βρουν τα απαραίτητα χρήματα. Μόνο που εκεί, το ποτό, τα ναρκωτικά, το ξέφρενο πάρτι θα τις φτάσει στη φυλακή, απ όπου θα τις βγάλει ένας gangster και rapper, ο Alien, που θα τις πάρει υπό την προστασία του.
Στην πορεία δύο από τα κορίτσια θα τον εγκαταλείψουν αλλά οι υπόλοιπες θα ζήσουν μαζί του ένα υγρό όνειρο έρωτα και βίας που, όπως οι ίδιες ομολογούν στα τηλεφωνήματα στους γονείς τους, θα αλλάξει τη ζωή τους. «προσποιήσου ότι είναι ένα γαμημένο videogame, ότι παίζεις σε μια ταινία», λένε όταν ψάχνουν το κουράγιο για να κάνουν τη ληστεία της αρχής, κι ολόκληρο το φιλμ κάνει ακριβώς αυτό.
Γεμάτο ποπ αναφορές, κλέβοντας και μαζί κοροϊδεύοντας την εικονογραφία του MTV και των ραπ βίντεοκλίπ, το φιλμ θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη εκδοχή των exploitation φιλμ του Ρας Μάγιερ, με μια μεγαλύτερη δόση μελαγχολίας. Γυαλιστερό και σέξι, αστείο και συχνά κοροϊδευτικό, μοιάζει την ίδια στιγμή με καρικατούρα ενός genre film με «κορίτσια και όπλα».
Ο Κορίν στήνει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα «γυαλιστερή» αλλά και λίγο διεστραμμένη, αθώα και βρώμικη, κινηματογραφώντας με θέρμη μια ιστορία που κινείται συνεχώς (χωρίς όμως να πηγαίνει πουθενά γρήγορα), αφήνοντας το στακάτο μοντάζ να χτίσει την ένταση που η ταινία απαιτεί για να λειτουργήσει και τον απαραίτητο χώρο στον Τζέιμς Φράνκο, αγνώριστο κάτω από τα dreadlocks και τα χρυσά δόντια του ράπερ, να δώσει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.
Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, έστω κι αν η κριτική του στο αμερικάνικο όνειρο μοιάζει μάλλον εύκολη και προφανής και το φιλμ φλερτάρει συχνά με την υπερβολή. Ακόμη κι έτσι παραμένει ότι πιο ερεθιστικό για τα μάτια και αισθητικά ηλεκτρισμένο είδαμε μέχρι τώρα στο φεστιβάλ, γεμάτο ένοχες απολαύσεις, τουλάχιστον δύο τραγούδια της Μπρίτνεϊ Σπίαρς. και μερικές σκηνές που μοιάζουν φτιαγμένες να γίνουν cult classics. Οπως και η ίδια η ταινία.
Δείτε ένα κλιπ από το φιλμ και διαβάστε τα πάντα για το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο ειδικό τμήμα του Flix!
Tags: ΒΕΝΕΤΙΑ 2012
