Tέσσερις 50αρηδες φίλοι, καθηγητές Γυμνασίου, κι όλοι σε κρίση μέσης ηλικίας αποφασίζουν να ακολουθήσουν ένα πείραμα: να πίνουν σταθερά όλη τη διάρκεια της μέρας, πιστεύοντας ότι μια λίγο μεγαλύτερη περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα, ανοίγει τη σκέψη στον έξω κόσμο, κάνει τα προβλήματα να φαίνονται μικρότερα και αυξάνει τη δημιουργικότητα. Αυτό το πείραμα, θα έχει συνέπειες για όλους...
Το «Another Round» («Ασπρο Πάτο») του Τόμας Βίντεμπεργκ είναι μία από τις πιο αναμενόμενες και καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Εσκισε στα Ευρωπαϊκά Βραβεία (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Α' Ανδρικού για τον Μαντς Μίκελσεν). 5 βραβεία της Ακαδημίας Κιν/Φου της Δανίας. 2 BAFTA. To Cesar Ξενόγλωσσης Ταινίας. Και από χθες, και το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
Θυμηθείτε κι αυτό: «Ασπρο Πάτο»! Το Flix τα πίνει με δυο πανέμορφους άντρες, τον Τόμας Βίντερμπεργκ και τον Μαντς Μίκελσεν
Δεν είναι όμως αυτή η επιτυχία της, αυτή είναι η δικαίωσή της. Ο Βίντεμπεργκ κατάφερε να αποτυπώσει με πικρό χιούμορ και ωμές αλήθειες, κάτι παραπάνω από την κρίση μέσης ηλικίας. Με έναν εξαιρετικό Μαντς Μίκελσεν στο τιμόνι (και ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του) γινόμαστε μάρτυρες στη στιγμή που κάποιος συνειδητοποιεί ότι τα έζησε όλα λάθος. Μέσα από μαζεμένες μικροστιγμές της καθημερινότητας, της συνήθειας, της φιλίας, της οικογένειας - έτσι οπως ο Βίντεμπεργκ τις φώτισε, τις αέρισε και τις παρουσίασε. Ετσι όπως αιωρείται και κάθεται η σκόνη στα πράγματα, τις σχέσεις μας, τον καθρέφτη μας.
Σήμερα διαβάζουμε ότι ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο (μέσω της εταιρίας του Appian Way) αγόρασε τα δικαιώματα για το αμερικανικό ριμέικ της ταινίας - μία συνήθεια του Χόλιγουντ να παίρνει ό,τι έξυπννο, πρωτότυπο, φρέσκο βγάζει η Ευρώπη και να προσπαθεί να το ξανασερβίρει στο αμερικανικό κοινό που δεν διαβάζει υπότιτλους (πρόσφατα το «Force Majeure» του Ρούμπεν Εστλουντ έγινε «Downhill» με τους Γουίλ Φέρελ και η Τζούλια Λουίζ-Ντρέιφους, αλλά και ο Τζέικ Τζίλενχαλ ετοιμάζει τoν αμερικανό «Ενοχο» του Γκούσταβ Μίλερ)
Διαβάζουμε ότι η ταινία είχε μνηστήρες από την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Τορόντο (και ο Τζέικ Τζίλενχαλ επιχείρησε να αγοράσει τα δικαιώματα και η Ελίζαμπεθ Μπανκς). Ο ΝτιΚάπριο όμως κατάφερε να τα εξασφαλίσει, τη στιγμή που η ταινία δικαιωνόταν με το Οσκαρ της.
Είμαστε σίγουροι ότι ο ΝτιΚάπριο γοητεύτηκε με το στόρι, αλλά είδε κι ως πρόκληση την πραγματικά συγκλονιστική μελαγχολική ερμηνεία του Μαντς Μίκελσεν. Ομως σε μια εποχή που το κοινό πλέον είναι παγκόσμιο, οι πλατφόρμες φέρνουν τις ταινίες σε όλες τις γωνιές της γης και η σύγκριση είναι αυτόματα, γιατί να θέλει το Χόλιγουντ να μιμείται, να ξαναζεσταίνει, να προσαρμόζει κάτι το μοναδικό στα δικά του καλούπια; Γιατί να θέλει ένας ηθοποιός να δοκιμάζεται σε κάτι που το έκανε τόσο δικό του κάποιος άλλος;
Είναι ο Αμερικάνος τόσο στον κόσμο του και τα θέλει όλα εύκολα, απλά και στη γλώσσα του;
Δεν υπάρχουν άλλες λεπτομέρειες ακόμα για το ποιος θα κάνει την αμερικανική προσαρμογή του σεναρίου και ποιος θα σκηνοθετήσει. Καλή τους επιτυχία. Γιατί αυτό που κατάφερε ο Βίντεμπεργκ δεν γράφεται στο χαρτί, ούτε αποτελεί οδηγία στην κάμερα. Η απώλεια, η θλίψη, τα πεθαμένα όνειρα βγήκαν από την ψυχή του και στοίχειωσαν την ταινία με έναν τρόπο που σπάνια το αμερικανικό σινεμά καταφέρνει: ηχηρά ψιθυριστό.
Διαβάστε περισσότερα:
