Ο,τι ενώνει το «Casa Luz» των Ναβίνα Κατίμπ και Αλεξάντρα Βελτζ από το Περού και το «The Naked Room» της Νούρια Ιμπάνιεζ από το Μεξικό είναι τρεις καθοριστικοί παράγοντες που μοιάζει αδύνατον να αγνοήσεις.
Ο πρώτος είναι πως και τα δύο ντοκιμαντέρ μιλούν για παιδιά που προσπαθούν να μεγαλώσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες - στο «Casa Luz» σε ένα ορφανοτροφείο στο Περού και στο «The Naked Room» σε μια παιδική ψυχιατρική κλινική στο Μεξικό.
Ο δεύτερος είναι πως ο φυσικός τόπος και των δύο ταινιών είναι ο συχνά αθέατος κόσμος της Λατινικής Αμερικής, μιας χώρας παγιδευμένης ανάμεσα στη φτώχεια και την πολυπολιτισμικότητα, ένας τόπος ονείρων που συνήθως χάνονται μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές μιας κοινωνίας βουτηγμένης στη σήψη και τη διαφθορά.
Ο τρίτος είναι πως και τα δύο ντοκιμαντέρ είναι σκηνοθετημένα από γυναίκες. Πράγμα που κανονικά δεν θα άλλαζε κάτι όταν μιλάμε για ένα βλέμμα που απλώνεται πάνω σε παιδικά πρόσωπα και ανήλικα βλέμματα, αλλά η ευαισθησία της ματιάς των δημιουργών του «Casa Luz» και του «The Naked Room» είναι έκδηλη, άλλοτε κριτική και αιχμηρή και άλλοτε εκπορευόμενη από το ένστικτο της μητρότητας που αρνείται να εκμεταλλευτεί τον πόνο ενός παιδιού για να παράγει θέαμα.
The Naked Room
To σημαντικότερο, ωστόσο, που ενώνει αυτές τις δύο ταινίες είναι ο τρόπος με τον οποίοι οι δημιουργοί τους, όχι μόνο αποφεύγουν κάθε συναισθηματικό εκβιασμό (που εκ των πραγμάτων σου προκαλεί ένα ορφανό παιδί ή ιστορία ενός αγοριού που το εγκατέλειψαν οι γονείς του στο δρόμο), αλλά η φιλοδοξία τους οι ταινίες τους να μην είναι μια καταγραφή της ανθρώπινης δυστυχίας στον υπερθετικό βαθμό - αυτόν που αφορά ένα αθώο παιδί, αλλά ένα φωτεινό παράδειγμα για το πως μέσα από τις πιο δύσκολες συνθήκες μπορείς να αναζητήσεις το φως.
Casa Luz
Από τη μία τα όνειρα των παιδιών που ζουν στο ορφανοτροφείο «Casa Luz» και από την άλλη οι πληγές των παιδιών-ασθενών στο «The Naked Room», σε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στο σινεμά παρατήρησης στην περίπτωση του «Casa Luz» και του δημιουργικού ντοκιμαντέρ στο «The Naked Room», ό,τι απομένει από δύο διαφορετικά αλλά τόσο όμοιρα ντοκιμαντέρ είναι δύο δυνατές φωνές από τη Λατινική Αμερική που εξηγούν με τον πιο σκληρό, αλλά ψύχραιμο και συγκινητικό τρόπο τι σημαίνει να μεγαλώνεις σαν παιδί ενός κατώτερου Θεού.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Casa Luz» που προβάλλεται την Παρασκευή 21 Μαρτίου στις 20.00 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές και το Σάββατο 22 Μαρτίου στις 17.00 στην αίθουσα Τζον Κασαβέτης:
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «The Naked Room» που προβάλλεται την Τρίτη 18 Μαρτίου στις 18.00 και την Τετάρτη 19 Μαρτίου στις 22.30 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα:
Διαβάστε περισσότερα για το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που διεξάγεται φέτος από τις 14 έως και τις 23 Μαρτίου:
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η πραγματικότητα τώρα!
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το «Cantos» του Τσάρλι Πέτερσμαν
- 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε - Η έκθεση φωτογραφίας «Ενρί Τσανάι: Στην κόψη του κάδρου»
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε - «Life Sentences»
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε - Το «A Fragile Trust»
- Το «Δεύτερο Τέλος» του Νίκου Λυγγούρη
- O Στέλιος Κούλογλου μιλάει στο Flix για τη «Νονά» - κατά κόσμον Αγγελα Μέρκελ
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε - Το «The Forest of the Dancing Spirits»
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης; Τα 10 πράγματα που περιμένουμε - Η Αγορά
- 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα του περιμένουμε - Tim's Vermer
- 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα του περιμένουμε - Το αφιέρωμα στον Νικολά Φιλιμπέρ
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Ελληνικά ντοκιμαντέρ στο επίκεντρο της κρίσης
- Βραβευμένα ντοκιμαντέρ στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2014: Αφιερώματα στον Πίτερ Ουιντόνικ και τον Νικολά Φιλιμπέρ
