Τον λένε Μόμι-Νιμέρ-Σλόμο-Σόλομον-Αχμέντ-Πίντο: όλα αυτά, ένα από αυτά και, ουσιαστικά, κανένα από αυτά. Το «Life Sentences» των Νουρίτ Κεντάρ και Γιαρόν Σάνι καταγράφει τη ζωή του, ένα άθροισμα από διασπάσεις. Τη δεκαετία του ’60 οι γονείς του ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν. Εκείνος, ο Φαουζί, ήταν Αραβας Παλαιστίνιος, εκείνη (η ταυτότητα και το πρόσωπό της δεν αποκαλύπτεται σ’ ολόκληρη την ταινία), Εβραία, η διαφορά τους, εκτός από τις αντιρρήσεις των οικογενειών τους, δεν έμοιαζε ότι θ’ αποτελέσει εμπόδιο στη ζωή τους. Φυσικά η πραγματικότητα έδειξε γρήγορα το πρόσωπό της: ο Φαουζί ήταν υπεύθυνος για 22 μοιραίες τρομοκρατικές επιθέσεις μέσα στο Ισραήλ, οι αρχές των συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.
Ο Μόμι κι η αδελφή του μπήκαν σε διαφορετικά οικοτροφεία, όπου οι συμμαθητές και συγκάτοικοί τους τούς απομάκρυναν μεμιάς: ο πατέρας τους ήταν Αραβας τρομοκράτης. Σύντομα, η μητέρα τους μετοίκισε, μαζί με τα δυο της παιδιά, στο Μόντρεαλ, αναζητώντας μια καινούρια, «καθαρή» ζωή, ως Ορθόδοξη Εβραία. Κι εκεί τα παιδιά έκαναν τον Μόμι πέρα: ήταν παράξενος, ακολουθούσε διαφορετικές τελετουργίες, δεν ταίριαζε ούτε με τους μεξικανούς, ούτε με τους μαύρους, ούτε με τους Γαλλόφωνους συμμαθητές του, ήταν και πάλι στο περιθώριο. Οταν ο Φαουζί απελευθερώνεται, σε ανταλλαγή καταδίκων και στρατεύεται με την PLO, ο Μόμι ξεκινά την οδύσσειά του, που θα του δώσει δεκάδες ταυτότητες κι ονόματα, θα τον ρίξει στην κατάθλιψη, στα ναρκωτικά, θα τον αναγεννήσει, θα τον οδηγήσει από τον Καναδά στην Τυνησία, τη Γάζα, πίσω στο Ισραήλ, σε αναζήτηση όχι κάτι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικού από την ασφάλεια και την ευτυχία.
Σήμερα ο Μόμι έχει τελειώσει τον άθλο του και μοιάζει ήρεμος και κατασταλαγμένος. Ζει με τη Μουσουλμάνα γυναίκα του στη Βόρεια πλευρά του Ισραήλ, σε μια πόλη με ανάμεικτο πληθυσμό, απέχοντας από κάθε θρησκεία. «Δεν είμαι υπέρ όλων των θρησκειών,» θα πει με μάτια που συνέχεια βουρκώνουν. «Είμαι εναντίον όλων των θρησκειών, κάθε δείγματος ρατσισμού, κάθε φυλετικού διαχωρισμού, κάθε σχετικής επιλογής. Δεν πιστεύω στον πατριωτισμό, δεν πιστεύω σε καμιά οργανωμένη εκκλησία. Μάς διδάσκουν τις Δέκα Εντολές κι είναι σα να λένε, αγάπα τη μητέρα σου και τον πατέρα σου, εκτός κι αν ο πατέρας σου είναι Αραβας. Η μόνη εντολή στην οποία μπορώ να πιστέψω, είναι ν’ αγαπάς τον διπλανό σου σαν τον εαυτό σου.»
Μεγάλα λόγια; Οχι στην περίπτωση του Μόμι, που πέρασε τέσσερις δεκαετίες της ζωής του στο επίκεντρο ενός μίσους που άλλαζε απλώς ταυτότητα, αλλά τις δοκίμασε όλες. Σ’ ένα ντοκιμαντέρ που χρειάστηκε 11 χρόνια για να ολοκληρωθεί και για το οποίο η Νίνα Μένκες γράφει ότι «αν περνούσε από το χέρι μου, η θέασή του θα ήταν υποχρεωτική σε κάθε σπίτι και σε κάθε σχολείο της Γης», η ιδέα της αγάπης και της ανοχής βρίσκει το πιο κυριολεκτικό της πρόσωπο.
Διαβάστε περισσότερα για το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που διεξάγεται φέτος από τις 14 έως και τις 23 Μαρτίου:
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το «A Fragile Trust»
- Το «Δεύτερο Τέλος» του Νίκου Λυγγούρη
- O Στέλιος Κούλογλου μιλάει στο Flix για τη «Νονά» - κατά κόσμον Αγγελα Μέρκελ
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Το «The Forest of the Dancing Spirits»
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης; Τα 10 πράγματα που περιμένουμε: Η Αγορά
- 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα του περιμένουμε: Tim's Vermer
- 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα του περιμένουμε: Το αφιέρωμα στον Νικολά Φιλιμπέρ
- 16o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Ελληνικά ντοκιμαντέρ στο επίκεντρο της κρίσης
- Βραβευμένα ντοκιμαντέρ στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2014: Αφιερώματα στον Πίτερ Ουιντόνικ και τον Νικολά Φιλιμπέρ
