«The Newsroom» (1η σεζόν)
O Ααρον Σόρκιν είναι ο μεγάλος σύγχρονος παραμυθάς. Πάντα με εξέπλητταν οι άνθρωποι που έπαιρναν τις σειρές του για κάτι άλλο από αυτό που είναι: Γλυκές, συναισθηματικές φαντασιώσεις, με σημείο εκκίνησης τον Κάπρα και άφιξης τον Χωκς, για μια Αμερική ιδεατή κι έναν κόσμο που λειτουργεί με οδηγό την καρδιά και την ηθική, άριστα εκφρασμένες μέσα από λυρικά λογύδρια και κοφτερές στιχομυθίες.
Το «Newsroom» λαμβάνει χώρα στο backstage ενός πολιτικού talk show, καταφέρνοντας έτσι να είναι ταυτόχρονα και «Δυτική Πτέρυγα» αλλά και «Sports Night»- δεν είναι όσο καλό ήταν οποιοδήποτε εξ αυτών των δύο, όμως δίνει σκληρό αγώνα. O Γουίλ Μάκαβοϊ, βετεράνος συντηρητικός πολιτικός σχολιαστής, είναι σε αποστολή να κάνει τις ειδήσεις ξανά πληροφορία κι όχι διασκέδαση. Οι ήρωες του Σόρκιν πάντα πιστεύουν σε κάτι παλιομοδίτικα αγνό, ένα μότο που υπογραμμίαζεται από τους τίτλους αρχής, διανθισμένους με εικόνες θρυλικών παρουσιαστών ειδήσεων σαν τον Γουόλτερ Κρόνκαϊτ.
Ο Γουίλ ήταν διασκεδαστής αλλά τώρα έχει δει την αλήθεια και τα βάζει με τα αφεντικά του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να εκπληρώσει την αποστολή του. Ήταν Λιάγκας και θέλει να γίνει Έντουαρντ Μόροου. Ο Τζεφ Ντάνιελς δίνει ερμηνεία καριέρας και σηκώνει το δραματικό βάρος μια σειράς που δεν αποφεύγει τη ροπή προς τον διδακτισμό ή το εκ των υστέρων κούνημα του δακτύλου, όμως το κάνει με φλόγα, με πάθος, και με μηνύματα αλήθειας που μπορεί κάποιες φορές να είναι και απαραίτητα.
(Πόσες και πόσες φορές την περίοδο των αμερικάνικων εκλογών είδαμε κλιπάκια από την fictional εκπομπή του Γουίλ Μάκαβοϊ να κυκλοφορούν από ειδησεογραφικά σάιτ προς ενημέρωση των αναγνωστών και ψηφοφόρων.)
Θα μπορούσαμε και δίχως το πολύ περιφερειακό δράμα- ο Σόρκιν δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλός στο να γράφει για τις χαλαρές διαπροσωπικές σχέσεις των β’ χαρακτήρων του. Όμως στο «Newsroom» ερχόμαστε για τον Γουίλ και για τον τρόπο με τον οποίον κυνηγάει το σωστό σε ένα περιβάλλον συμφερόντων και κυνισμού. Σαν ήρωας παραμυθιού που έλυσε τα μάγια που τον κρατούσαν δέσμιο, έχασε το δρόμο του και βρέθηκε στον πραγματικό κόσμο βάζοντας στόχο να τον αλλάξει.
«Είμαι απλά ένας μεσήλικας άντρας που χαράμισε όλες του τις δυνατότητες», ομολογεί καθώς πίνει το ποτό σε ένα σκοτεινό μπαρ μιλώντας σε μια ρεπόρτερ ταμπλόιντ φυλλάδας. Δεν το λέει με αυτολύπηση. Το λέει με θυμό. Και, δε μπορεί, κάμποση περηφάνια.
Γράψαμε στο Flix
Παίρνει μεν τον εαυτό του σοβαρά, αλλά δίχως να ξεχνά να φέρει και τα αστεία. Γράφει ζωές ανιδιοτελών ηρώων, αλλά θυμίζει πως κι αυτοί συχνά δεν έχουν ιδέα πώς να φερθούν. Πιστεύει πως γράφει κάτι σημαντικό, αλλά δεν σε κοιτάει σκυθρωπά μέσα από το μονόκλ του: Σου προτάσσει το χέρι για να πας μαζί του. (Περισσότερα)
Το επεισόδιο που δίχασε
«5/1» (1x07)
Προλαβαίνοντας την Κάθριν Μπίγκελοου στο φώτο φίνις, ο Σόρκιν αποτυπώνει πρώτος στην οθόνη την ιστορία της μέρας που οι ΗΠΑ εκτέλεσαν τον Μπιν Λάντεν. Το να διαχωρίσει κανείς την πολιτική του θέση από την αποτύπωση των νέων σε αυτό το επεισόδιο είναι κάπως δύσκολο υποθέτω, εξ ου και οι ακραίες αντιδράσεις: Το «5/1» μνημονεύεται από τους περισσότερους, είτε ως το καλύτερο είτε ως το χειρότερο επεισόδιο της σειράς μέχρι σήμερα.
Προσωπικά, συντάσσομαι με τους πρώτους, μόνο και μόνο για τη στιγμή που μπαίνεις ως θεατής στη λογική της ιστορίας και την ακολουθείς από την πλευρά των πρωταγωνιστών της μέχρι την έξυπνα ενορχηστρωμένη κατάληξή της. Η ιδέα πως αυτοί οι άνθρωποι που δουλειά τους είναι να μεταδίδουν τα νέα, μεταφέρουν πρώτα την είδηση σε έναν νεοϋορκέζο αστυνομικό κι έναν πιλότο έχει μεγάλη συμβολική δύναμη και η εκτέλεση περιέχει μπόλικο από τον γνωστό σορκίνειο συναισθηματισμό. Η πιο ιδιαίτερη στιγμή μιας σειράς για τη μετάδοση των νέων συνέβη τελικά μακριά από το στούντιο.
(Κι επίσης ο Γουίλ παραδίδει τα νέα στην τηλεόραση όντας μαστουρωμένος, με μια καρτέλα στο γραφείο του να του υποενθυμίζει: «Ομπάμα καλός, Οσάμα κακός». Μια στιγμή χιούμορ που η σειρά χρειάζεται ακόμα και στα πιο Σημαντικά Επεισόδια.)
Μια σκηνή
Όλες οι σειρές του Σόρκιν σε κάποιο ξέσπασμα βασίζονται, με έναν χαρακτήρα που είναι «mad as hell and he can’t take it anymore», φυσικά με βάση τον Πάντι Τσαγιέφσκι και το «Network». Αυτή, με τον Γουίλ Μάκαβοϊ να εξηγεί στο εμβρόντητο κοινό γιατί η Αμερική δεν είναι η σπουδαιότερη χώρα στον κόσμο, είναι ίσως η πιο αποστομωτική όλων τους.
Και κάτι ακόμα
Με αφορμή το πρώτο τρέιλερ του «Newsroom» είχαμε επιχειρήσει μια ματιά στο σύνολο του τηλεοπτικού έργου του Άαρον Σόρκιν.
Διαβάστε ακόμη:
