Θα έλεγα πως το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι οι κόκκινες μπλε νέον νουάρ αποχρώσεις που τυλίγουν κάθε εικόνα και κάθε πλάνο της πόλης του Ρίβερντεϊλ, αλλά όχι, το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι η ίδια η πινακίδα που μας καλωσορίζει στην πόλη του Ρίβερντεϊλ:
Είναι ευθεία αναφορά φυσικά στο «Twin Peaks», τη σειρά που δεν ενένπευσε μόνο το «Riverdale», αλλά και τη μισή μοντέρνα τηλεόραση. Μα σπάνια τα homage υπήρξαν τόσο σαφή όσο εδώ, με την πινακίδα να μας καλωσορίζει στην «town with pep!» (με θαυμαστικό φυσικά!) μέσα όμως από αποχρώσεις καφέ, σκοτεινές, σα να θέλει η εικόνα να μας προειδοποιήσει πως τα πράγματα εδώ μπορεί να φαίνονται χαριτωμένα αλλά κρύβεται μπόλικη διαστροφή από κάτω.
Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, η σειρά ανοίγει με ένα πτώμα. Δηλαδή όχι πτώμα, γιατί ο Τζέισον Μπλόσομ απλώς αγνοείται, όμως το μυστήριο είναι εκεί, ακριβώς στην όχθη του ποταμού. Δεν είναι και dead, wrapped in plastic, όμως νιώθεις σχεδόν να το ακούς.
Διαβάστε ακόμη: Oι 24 τηλεοπτικές σειρές που περιμένουμε πιο πολύ στο ξεκίνημα του 2017
Οι σειρές του CW έχουν τελειοποιήσει σε ακραίο βαθμό την τέχνη του homage casting, του να βάζουν δηλαδή σε δεύτερους ρόλους ενηλίκων (συνήθως γονείς ή καθηγητές δηλαδή), ηθοποιούς-σύμβολα αυτού που ήρθε πριν. Σκέψου ας πούμε τον Τζον Γουέσλι Σιπ (τον παλιό Flash) στο ρόλο του πατέρα του Μπάρι Άλεν στη νέα σειρά του CW. Το δίκτυο κάνει συνεχώς αυτά τα κολπάκια και, ουσιαστικά, προσφέρουν κι έναν τρόπο να διαβάσεις τη σειρά σαν εξίσωση.
Το «Riverdale» είναι μια σύγχρονη μεταφορά των σειρών κόμικς «Archie», το οποίο συμπεριλαμβάνει μέσα χαρακτήρες και καταστάσεις από όλους τους εμβληματικούς τίτλους της εταιρείας. Υπάρχει ο Άρτσι Άντριους φυσικά, ο κοκκινομάλλης έφηβος που είναι ο κουλ-συμβαίνει-τώρα του σχολείου. (Έχει ελάχιστη προσωπικότητα αλλά μπόλικους κοιλιακούς, το οποίο είναι μια χαρά για το CW.) Υπάρχουν οι Μπέτι και Βερόνικα, αιώνιες frenemies που μάζονται για τα μάτια του Άρτσι, και που σε ετούτη εδώ τη μεταφορά, προς τιμήν όλων των εμπλεκόμενων, δίνεται αρκετό βάρος στη μεταξύ τους φιλία σε βαθμό που ουσιαστικά κλέβουν τη σειρά. Υπάρχει ο Τζάγκχεντ, που εδώ λειτουργεί ως αφηγητής και όχι ως πολλά ακόμα, για την ώρα. Και υπάρχει όλο το υπόλοιπο γνώριμο καστ- η Τζόζι με τις pussycats, ο Ποπ με το diner του, η κυρία Γκράντι (στο πιο CW makeover που μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος), και πάνω απ’όλα η πόλη του Ρίβερντεϊλ που ‘είναι από μόνη της ένας χαρακτήρας’, ξέρεις.
Αλλά υπάρχουν άπειροι τρόποι να μεταφέρει στην οθόνη το ίδιο πρωτογενές υλικό, και ο Ρομπέρτο Αγκίρε-Σακάσα, που είναι ο δημιουργός της σειράς (και δημιουργικός υπεύθυνος των ολόφρεσκων εδώ και ένα χρόνο κόμικς «Archie»), έχει επιλέξει τον, θεωρώ, σοφότερο. Αντί να φανταστεί το «Riverdale» ως μια τυπική νεανική δραματική σειρά, το οραματίζεται ως ένα ονειρικό crossover ανάμεσα στο «Twin Peaks» και την αρχετυπική εφηβική σαπουνόπερα.
Φέρε στο μυαλό σου το κάστινγκ για το οποίο μιλάγαμε προηγουμένως. Δύο επιφανείς γονείς της εφηβοπαρέας είναι ο Λουκ Πέρι του «Beverly Hills, 90210» που παίζει τον πατέρα του Άρτσι, και η Μάντχεν Αμίκ του «Twin Peaks», που παίζει τη μητέρα της Μπέτι. Το «Riverdale» δεν κρύβει δευτερόλεπτο την επιθυμία του να βρεθεί εκεί που ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς συναντά τα χτυποκάρδια του Μπέβερλι Χιλς. (Και να σκεφτείς, ακόμα δεν έχουμε καν γνωρίσει τη Σαμπρίνα, που είναι actual μάγισσα. Άπειρες οι δυνατότητες.)
Ως εκ τούτου, παλεύει και πετυχαίνει τη μίξη των δύο τάσεων: σαπουνόπερας και νουάρ μυστηρίου. (Δεν είναι το πρώτο φυσικά. Το «Desperate Housewives», ένας από τους διασημότερους απογόνους του «Twin Peaks», επιχείρησε σαφώς κάτι αντίστοιχο.) Η αίσθηση απειλής δεν φεύγει ποτέ από το ευρύτερο κλίμα της σειράς, με τον σκηνοθέτη Λι Τόλαντ Κρίγκερ (του «Celeste & Jesse Forever» και του, αχμ, «Age of Adaline») να χρησιμοποιεί Τζέι Τζέι τύπου λάμψεις πάνω σε νέον νουάρ χρωματικές παλέτες και υπομονετικές εστιάσεις στα σχεδόν ψεύτικα πρόσωπα των ηρώων του. Τα πάντα είναι εκφραστικά, τα πάντα έχουν βαρύτητα, και τα πάντα μοιάζουν απειλητικά ή απειλούμενα.
Ένα βλέμμα ανάμεσα στον Άρτσι και τη Γκράντι αρκεί, ας πούμε, για να αποκαλύψει μέσω φλάσμπακ κάτι ένοχο, παράνομο και εν δυνάμει ενοχοποιητικό όσο και αποκαλυπτικό. Μια σκηνή που μοιράζονται οι Μπέτι και Βερόνικα καθώς περπατούν στην αυλή του σχολείου μπορεί να σε πείσει για μια εκκολαπτόμενη φιλία σε ένα πλαίσιο χαρακτήρων εξαρχής κάπως προβληματικό. Η σειρά αναγνωρίζει όλα τα αναμενόμενα αρχέτυπα χαρακτήρων μιας τέτοιας ιστορίας, όμως δείχνει κατευθείαν διατεθειμένη να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα με αυτούς.
Αξίζει να τονίσουμε εδώ πως όλα αυτά προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο ο Αγκίρε-Σακάσα επανεφηύρε την Άρτσι μυθολογία τα τελευταία χρόνια. Το «Afterlife with Archie» φαντάζεται τον πληθυσμό του Ρίβερντεϊλ αποδεκατισμένο χάρη σε ζόμπι πανούκλα, και η επιτυχία της σειράς οδήγησε σε μοντέρνο relaunch όλων των τίτλων της εταιρείας. Ο Σακάσα είχε γράψει κι ένα από τα τελευταία διάσημα τεύχη του κλασικού «Archie» chronology, όπου οι χαρακτήρες του τίτλου συναντούν εκείνους του «Glee». Δεν είναι τυχαίο που η σειρά-σταθμός του Ράιαν Μέρφι μοιάζει να αποτελεί άλλη μια από τις επιρροές εδώ: το βασικό αρχικό δίλημμα του Άρτσι είναι το αν θα αφοσιωθεί στη μουσική ή στον αθλητισμό, κάτι που σύντομα η ίδια η σειρά ειρωνεύεται ως κάτι ξεπερασμένο.
(Ναι, είναι ο ΖόμπιΤζάγκχεντ που οδηγεί μια αρμάδα από ζόμπι ενάντια στην έπαυλη των Λοτζ.)
Το ίδιο κάνει ο Σακάσα και σε άλλες περιπτώσεις: αφού η Μπέτι κι η Βερόνικα φιλιούνται στη διάρκεια μιας οντισιόν, η Σέριλ Μπλόσομ (η ξεκάθαρη κακιά της σειράς, και ήδη κάπως ανυπόφορη tbh) λέει πως τα λεσβιακά φιλιά ως τακτική σοκ είναι τόσο 1994, όπως και το trope του ‘γκέι καλύτερου φίλου’, αναφερόμενη στον Κέβιν. Με δεδομένη την προέλευση της ίδιας της σειράς, των δηλωμένων επιρροών της, και το ευρύτερο re-invention που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα κόμικς, είναι σαν ο δημιουργός του «Riverdale» να υπογραμμίζει πώς σκοπεύει να παίξει με όλα αυτά τα γνώριμα αρχέτυπα και τα κλασικά tropes του είδους.
Για αρχή, έχουμε μια πόλη, και ένα μυστήριο, και μερικά πρώτα στοιχεία. Οι χαρακτήρες δεν είναι όλοι πετυχημένα σκιαγραφημένοι, και σίγουρα ο ίδιος ο Άρτσι θα πρέπει να γίνει σύντομα αρκετά πιο ενδιαφέρων. Όμως σε επίπεδο προθέσεων, αισθητικής και universe, η σειρά κάνει ένα πολύ αποφασιστικό και σίγουρο για τον εαυτό του, πρώτο βήμα.
Αναρωτιέμαι πόσο ακραία σκοπεύει να παίξει ο Σακάσα ‘πειράζοντας’ τους χαρακτήρες στην υπηρεσία ενός ενδιαφέροντος σύγχρονου οράματος. Δε θα με εξέπληττε αν ο άνθρωπος που θέρισε το μισό Ρίβερντεϊλ κάνοντας τον Τζάγκχεντ το Πρώτο Ζόμπι, είναι έτοιμος να ανεβάσει την τρέλα στο 11, δίνοντας ένα «Archie» εντελώς παραδομένο στους νουάρ εφιάλτες του. Ή τελοσπάντων εμένα με έχει πείσει ότι θα το επιχειρήσει.
*Το «Riverdale» προβάλλεται στην Ελλάδα κάθε Παρασκευή από το Netflix.
Δείτε ακόμη:
- Τζέσικα Λανγκ εναντίον Σούζαν Σαράντον: Πρώτα (υπέροχα camp) teasers για το «Feud»
- Τόσο ταιριαστό όσο κι ανατριχιαστικό: Το πρώτο τρέιλερ της 5ης σεζόν του «House of Cards» κάνει πρεμιέρα την ημέρα της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ
- «Search Party»: Μια σειρά που θα σας κάνει να αγαπήσετε (σχεδόν) τους hipsters
Tags: Riverdale
