Από το κάθε σύμπαν που δημιουργεί ο Βινς Γκίλιγκαν περιμένεις πάντοτε κάτι περισσότερο από μια απλή ιστορία.
Από το «Breaking Bad» μέχρι το «Better Call Saul», ο δημιουργός έχει αποδείξει πως ξέρει να χειρίζεται τους χαρακτήρες του σαν ζωντανούς οργανισμούς που εξελίσσονται, αμφιταλαντεύονται και κουβαλούν πάνω τους το βάρος των επιλογών τους. Οι σειρές του δεν βασίζονται μόνο σε ανατροπές, αλλά σε έναν τρόπο αφήγησης που χτίζει ένταση μέσα από μικρές, φαινομενικά ασήμαντες στιγμές, μετατρέποντας την καθημερινότητα σε κάτι συναρπαστικό και απρόβλεπτο.
Με αυτό το δημιουργικό υπόβαθρο, το «Pluribus» έρχεται ως η φυσική συνέχεια ενός δημιουργού που δεν ενδιαφέρεται για τον εύκολο εντυπωσιασμό, αλλά για την ανθρώπινη αλήθεια που αναδύεται μέσα σε ακραίες συνθήκες, καθώς χτίζει έναν κόσμο που μοιάζει οικείος και ταυτόχρονα ξένος, έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα δείχνει να κινείται προς μια ανησυχητικά ενωμένη κατεύθυνση, αφήνοντας εκτός μια και μόνη φωνή που αρνείται να αποδεχθεί αυτό το νέο καθεστώς. Είναι από εκείνες τις ιστορίες που δεν βιάζονται να σου πουν ποια είναι, αλλά προτιμούν να σε αφήσουν να το καταλάβεις μόνος σου.
Στα πρώτα τέσσερα επεισόδια γίνεται σαφές ότι ο Γκίλιγκαν δεν ενδιαφέρεται για την εύκολη κορύφωση. Το σενάριο προχωρά με υπομονή, χτίζοντας στρώμα στρώμα ένα μυστήριο που δεν έχει να κάνει μόνο με το τι συνέβη στον κόσμο, αλλά και με το πώς αντιδρά ένας άνθρωπος όταν αντιλαμβάνεται πως όλοι γύρω του σκέφτονται, νιώθουν και λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Η σειρά χρησιμοποιεί την κεντρική της ιδέα όχι για να σε σοκάρει, αλλά για να σε βάλει σταδιακά στη θέση της πρωταγωνίστριας, η οποία παλεύει να διατηρήσει κάτι τόσο απλό και τόσο θεμελιώδες όπως η ατομικότητα. Αυτή η αφηγηματική προσέγγιση λειτουργεί εξαιρετικά, γιατί σου επιτρέπει να παρακολουθήσεις μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που δεν βασίζεται στη φαντασμαγορία, αλλά σε ένα συναίσθημα που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε: τον φόβο να χαθεί η προσωπική μας ταυτότητα μέσα σε ένα σύστημα που όλα τα ισοπεδώνει.
Η σκηνοθεσία υπηρετεί απόλυτα αυτή τη λογική. Οι εικόνες είναι λιτές, συχνά κρύβουν ένα απροσδιόριστο άγχος, σαν κάτι να κινείται εκτός κάδρου και που το αντιλαμβάνεσαι μόνο με την άκρη του ματιού σου. Οι ήρεμες, σχεδόν παγωμένες στιγμές, εναλλάσσονται με έντονα συναισθηματικές σκηνές που όμως δεν εκβιάζουν τη συγκίνηση. Αντίθετα, σου αφήνουν χώρο να αναπνεύσεις, να αμφιταλαντευτείς, να αναρωτηθείς τι είναι αληθινό και τι απλώς παρουσιάζεται ως αληθινό από μια ανθρωπότητα που πλέον σκέφτεται σαν μία μονάδα, επιλέγοντας μια πιο στοχαστική πορεία που τελικά ενισχύει το αίσθημα αποξένωσης που βιώνει η ηρωίδα.
Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κυκλοφορεί με ταχύτητα που δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε, όπου η συλλογική σκέψη συχνά υπερισχύει της ατομικής κρίσης και όπου η ανάγκη για «ομοιομορφία» ντύνεται με τον μανδύα της ασφάλειας, η ιστορία της Κάρολ μοιάζει με έναν καθρέφτη για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας σήμερα.»
Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η Ρία Σίχορν, με την οποία ο Γκίλιγκαν είχε ξανασυνεργαστεί και στα «Breaking Bad» και «Better Call Saul», στον ρόλο της Κάρολ , η οποία παραδίδει μια από τις πιο μεστές και αληθινά ανθρώπινες ερμηνείες της καριέρας της. Η σιωπηλή της οργή, η ανασφάλεια που προσπαθεί να κρύψει, η αποφασιστικότητα που χτίζεται σταδιακά, δημιουργούν έναν χαρακτήρα που δεν χρειάζεται κραυγαλέες στιγμές για να σε κερδίσει. Με ένα απλό βλέμμα μπορεί να επικοινωνήσει ολόκληρη τη σύγχυση μιας γυναίκας που δεν ξέρει αν πρέπει να πολεμήσει ή να παραδοθεί. Πολύ δυνατή είναι και η παρουσία της Καρολίνα Γουίντρα, στον ρόλο της Ζόσια, η οποία δίνει στη σειρά έναν ήρεμο αλλά αποσταθεροποιητικό αντίποδα, κάνοντας τις κοινές τους σκηνές όχι μόνο απολαυστικές, αλλά και δραματουργικά κρίσιμες.
Φεύγοντας από τα πρώτα επεισόδια του «Pluribus», μένει μια αίσθηση που δύσκολα σβήνει, σαν μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στη γοητεία και στην ανησυχία. Ο Γκίλιγκαν σε βάζει σε έναν κόσμο όπου η κοινή συνείδηση παρουσιάζεται ως λύτρωση, όμως κάθε λεπτομέρεια προδίδει ότι κάτι βαθιά ανθρώπινο χάνεται μέσα σε αυτό. Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κυκλοφορεί με ταχύτητα που δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε, όπου η συλλογική σκέψη συχνά υπερισχύει της ατομικής κρίσης και όπου η ανάγκη για «ομοιομορφία» ντύνεται με τον μανδύα της ασφάλειας, η ιστορία της Κάρολ μοιάζει με έναν καθρέφτη για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας σήμερα. Μια γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει κάτι δικό της, όσο μικρό κι αν είναι, σε έναν κόσμο που την πιέζει να γίνει μέρος του συνόλου για το «καλό» όλων.
Και όσο η Κάρολ παλεύει να κρατηθεί όρθια απέναντι σε μια πραγματικότητα που την απορρίπτει, τόσο η σειρά αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο: μια υπενθύμιση ότι σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα στη δική μας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χάσουμε τον εαυτό μας μέσα στον θόρυβο του πλήθους. Και κάπου εκεί σε κάνει να αναρωτηθείς όχι τι θα συνέβαινε αν η ανθρωπότητα γινόταν μία φωνή, αλλά πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια της σειράς «Pluribus» είναι διαθέσιμα στο Apple TV+, με καινούργιο επεισόδιο να προβάλλεται κάθε Παρασκευή.
