Hταν μια ξεκάθαρα δύσκολη χρονιά για όλους εμάς τους φανς της σειράς. Oλο το πρώτο μισό της 6ης σεζόν διαδραματιζόταν στη διάρκεια μιας μέρας, ακολουθώντας κάθε μικρή και μεγάλη συνέπεια ενός σχεδίου που, προβλεπόμενα, πήγε κατά διαόλου. Ο Γκλεν πέθανε και μετά η σειρά τον θρήνησε, τον έβγαλε μέχρι κι από τους τίτλους αρχής, και μετά ξαφνικά ήταν πάλι ζωντανός επειδή δίπλα του υπήρχε ένας μαγικός κάδος σκουπιδιών. Η Κάρολ μέσα σε μισή σεζόν αποφάσισε ξαφνικά ότι το να σκοτώνεις είναι ζόρι και πνίγηκε σε μια κουταλιά υπαρξιακής θλίψης. Οι μισοί χαρακτήρες της σειρές αποφάσισαν ένα πρωί να σηκωθούν να φύγουν από την πόλη όλοι μαζί.
Είπαμε. Δύσκολα. Hταν μια δύσκολη σεζόν. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτή η αρνητική στάση έκανε πολύ κόσμο να εκραγεί μετά από ένα φινάλε που όχι μόνο δεν αναίρεσε, αλλά επιπροσθέτως επέμεινε ακόμα περισσότερο σε κάποιες λογικές αφήγησης και σε κάποιες ιστορίες. Αν θες το λες ξεροκεφαλιά, αν θες το λες τρέλα, εγώ εκτός από αυτά θα το πω και επιμονή σε μια ιδέα. Μου αρέσει που η Κάρολ ξαφνικά δε μπορεί να σκοτώσει ένα ζόμπι; Oχι, αλλά σέβομαι την προσπάθεια των σεναριογράφων να ακολουθήσουν μια ιδέα τους μέχρι να οδηγηθεί κάπου. Μου άρεσε που για πολλοστή φορά φέτος η σειρά τελειώνει με έναν περίπου-θάνατο, μια μπλόφα; Oχι-- βασικά ναι, βασικά μου άρεσε, ήταν απολαυστικά καρτουνίστικο. Με έκανε να γελάσω. Δεν είμαι σίγουρος ότι έπρεπε, αλλά πάντως γέλασα. Με γέλιο διασκέδασης, απόλαυσης, όχι γέλιο κοροϊδίας.
Η αντίδραση για το φινάλε, «Last Day on Earth», μοιάζει λοιπόν σήμερα να είναι τόσο ορμητικά αρνητική που σχεδόν αισθάνομαι ενοχές για το πόσο καλά πέρασα παρακολουθώντας το. Oχι, αλήθεια. Πρέπει να είμαι εξοργισμένος; Νιώθω πως πρέπει να είμαι εξοργισμένος.
Να προσφέρω 2-3 ακόμα σκέψεις προς υπεράσπιση του φινάλε:
Δεν με πειράζει η διάρκεια. Δεν με πειράζει που αυτό το επεισόδιο είχε 20-25 επιπλέον λεπτά χωρίς έξτρα στόρι. Δεν με πειράζει γιατί, αν και ήξερα (ή έστω είχα από νωρίς υποθέσει) πώς θα καταλήξει η όλη προσπάθεια απόδρασης από την Αλεξάντρια, αυτή η κλιμακούμενη αίσθηση απειλής και εξάντλησης των λύσεων, ήταν θεωρώ αποτελεσματική.
Εδώ και μισή σεζόν ακούμε και ακούμε για τον Νίγκαν αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι ο Ρικ και οι άνθρωποί του να σκοτώνουν και να γελοιοποιούν τα τσιράκια του Νίγκαν το ένα μετά το άλλο. Κάποια στιγμή η αντίδραση θα ερχόταν και θα ήταν σκληρή. Ως λοιπόν προ-εισαγωγή του μεγάλου villain, το φινάλε αυτό ήταν ιδανικό. Ο Ρικ και οι υπόλοιποι προσπαθούν να μεταφέρουν τη Μάγκι πιο έξω από την Αλεξάντρια, σε ένα μέρος που έχει γιατρό, όμως πετυχαίνουν το ένα μπλόκο μετά το άλλο. Όταν εμφανίζεται το δεύτερο μπλόκο αρχίζεις να υποθέτεις τι πάει να συμβεί. Όταν πια πετυχαίνουμε το τρίτο, σε μια επιβλητική και τρομακτική (παρά τη σιωπή της) εικόνα, με στρατιώτες να κλείνουν όχι απλά το δρόμο αλλά και, σχεδόν, τη θέα προς τον ουρανό, καταλαβαίνεις πως πλέον η προσπάθεια του Ρικ να αποδράσει είναι μια άσκηση ματαιότητας.
Διαβάστε ακόμη: Πόσοι τον είδατε; Ο Τζόνι Ντεπ έκανε ένα cameo στο «The Walking Dead»
Τα αυξανόμενης ισχύος μπλόκα. Η γραμμή από ζόμπι που έχουν πάνω τους ρούχα και μαλλιά των αγνοούμενων φίλων τους, της Μισόν, του Ντάρυλ. Η αυτοθυσία του Γιουτζίν. Η προσπάθεια της ομάδας να το σκάσει μέσα από τα σκοτεινά δάση λίγο πριν τους περικυκλώσουν τα απειλητικά σφυρίγματα. Είναι όλα εικόνες εντυπωσιακές και η κλιμάκωσή τους δεν είναι εκεί για να σε κάνει να απορείς τι θα συμβεί (ξέρεις πολύ καλά τι θα συμβεί, ο Νίγκαν είναι εδώ και θα τους περιμαζέψει, κι απλά παίζει με το φαγητό του τόση ώρα), είναι εκεί για να σε κάνουν να νιώσεις την απόγνωση του Ρικ στη συνειδητοποίηση πως χάνει τον έλεγχο που με τόση σιγουριά νόμιζε πως είχε.
Όλη αυτή η μισή σεζόν 6β παίζει με αυτή τη λογική, της σιγουριάς. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλές σεζόν, ίσως και για πρώτη φορά σε όλη τη σειρά, είδαμε για ένα τέτοιο μεγάλο σερί επεισοδίων τους ήρωες να μην βρίσκονται υπό την άμεση απειλή κάποιου τρομακτικού κακού. Λίγο ως πολύ είχαν βολευτεί στις ζωές τους, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα αρκετά fun, χαλαρά επεισόδια (εκείνο με τον Ρικ και τον Ντάρυλ να συναντούν τον Ιησού ήταν το σαφές highlight), πάντα βέβαια με το απαραίτητο τρομερά έντονο διάλειμμα (το αριστούργημα της σεζόν είναι το επεισόδιο με την Κάρολ και τη Μάγκι αιχμάλωτες). Αυτή η γενικευμένη χαλάρωση είχε ως αποτέλεσμα να δούμε στη σειρά πράγματα να συμβαίνουν με έναν διαφορετικό τρόπο, κόσμο να ασχολείται για πρώτη φορά με τα ερωτικά του, την Κάρολ να διερωτάται για την ηθική της ύπαρξής της, κλπ. Ο Ρικ και οι υπόλοιποι για πρώτη φορά σταμάτησαν να τρέχουν, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάτσουν και να αναλογιστούν την ύπαρξή τους. Όλο αυτό δεν συνέβη πάντα με τον πιο έντεχνο τρόπο, όμως ήταν μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Η διαβαθμίσεις απόγνωσης του φινάλε ήταν το απόλυτα ταιριαστό κλείσιμο, η διαπίστωση πως όσο και να αράξεις, όσο και αν στοχαστείς, όσο κι αν ελπίσεις, στο τέλος πάντα θα είσαι το φαγητό κάποιου άλλου.
(Επίσης ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι που είναι ντυμένοι σαν κασκαντέρ ταινίες με αυτοκινητιστικές καταδιώξεις ή/και παίκτες του χόκεϊ; Τους συμμπθώ ήδη.)
Και ιδού, ο Νίγκαν. Υστερα από αυτό το παιχνίδι γάτας-ποντικού του πρώτου 50λεπτου (που διακόπτεται μόνο για μια μέτρια υπο-πλοκή με τον Μόργκαν και την Κάρολ που κάπως εύχομαι να αποκτήσουν δική τους σειρά ή έστω να τους βλέπουμε 1-2 φορές ανά σεζόν), όλοι οι διασκορπισμένοι μας ήρωες συγκεντρώνονται γονατιστοί, αιχμάλωτοι πια, με τον Ρικ κάθιδρο και απορημένο με το πώς στα κομμάτια έχασε έτσι τον έλεγχο. Είναι όλοι τους εκεί όταν ο Νίγκαν, ο villain-θρύλος από το κόμικ, βγαίνει από το RV παρέα με το συρματοπλεγμένο μπαστούνι του μπέιζμπολ που αποκαλεί Λουσίλ, έτοιμος να πάρει μια ζωή για να αντίποινα, πριν υποχρεώσει τον Ρικ και τους υπόλοιπους στην ίδια καταδυναστευτική συμφωνία που συναντήσαμε νωρίτερα στη σεζόν.
«Μη με κάνεις να σκοτώσω τον μικρό μελλοντικό σίριαλ κίλερ», λέει στον Ρικ, αναφερόμενος στον Καρλ. Είναι σαφές πως οι σεναριογράφοι παίζουν με το κοινό με έναν εριστικά meta τρόπο, είναι λες κι ο Νίγκαν κρίνει τους χαρακτήρες σα να ήταν μια κάποια προσωποποίηση του twitter. Ακόμα κι ο τρόπος με τον οποίον παίζει μέχρι να διαλέξει ποιος θα φάει τη ροπαλιά είναι ένα κατ’εξακολούθηση κλείσιμο του ματιού στους θεατές. Είναι μια απολύτως γελοίας σύλληψης σκηνή, σχεδόν ντροπιαστική δραματουργικήα. Την ίδια στιγμή, θα μπορούσα να την παρακολουθώ ακόμα κι αν κρατούσε 40 λεπτά. Είμαι ένοχος.
Ο Τζέφρι Ντιν Μόργκαν παίζει τον Νίγκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παίζει τον Τζέισον στο «Good Wife», το οποίο είναι σε ίσα μέρη διασκεδαστικό αλλά και κάπως αμήχανο, επειδή τώρα ανησυχώ πολύ για την Αλίσια. Aλλο θέμα αυτό πάντως. Εδώ ο Μόργκαν παίρνει ένα φουλ δεκάλεπτο στη διάρκεια του οποίο μονολογεί ακατάπαυστα αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ κουραστικά. Είναι καρτουνίστικος, είναι τρομακτικός, είναι γοητευτικός, είναι σαχλαμάρας, είναι ένας villain που ναι, θέλουμε να ξαναδούμε. Και για να υπογραμμιστεί πόσο πολύ τρομακτικός είναι, ο Νίγκαν σε αυτή την πρώτη του εμφάνιση παίρνει το ρόπαλο και ανοίγει το κεφάλι ενός από τους ήρωές μας, διαλέγοντας τον τυχερό της βραδιάς ύστερα από ένα απλό «α μπε μπα μπλομ».
H οργή εδώ έρχεται επειδή η σειρά μας κρατά για cliffhanger το ποιος όντως σκοτώθηκε σε αυτή την τελευταία σκηνή. Είναι φτηνιάρικο; Είναι ξεδιάντροπο; Είναι 100% καρτούν; Ναι σε όλα. Αλλά πότε σταματήσαμε να εκτιμούμε ένα αληθινά ακραίο cliffhanger; Στην εποχή της καλωδιακής τηλεόρασης νιώθω πως δεν έχουμε όσα σπουδαία cliffhangers είχαμε παλιότερα, από εκείνα που σε κάνουν να φωνάζεις στην τηλεόραση και να τραβάς τα μαλλιά σου και να βρίζεις θεούς και δαίμονες και σεναριογράφους. Το «Walking Dead» φέρνει τη φτήνια πίσω, κι αυτό το λέω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μας κάνει ξανά να αναρωτηθούμε ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ, να τσακωθούμε για το τι βρίσκεται κάτω από την καταπακτή του «Lost», να αναρωτηθούμε πώς θα ξεφύγει ο Πικάρντ από τους Μποργκ.
Είναι ατυχές που έχουν ήδη ξοδέψει φέτος τόση καλή θέληση χάρη στις μπλόφες με Γκλεν (κυρίως) και Ντάρυλ (δευτερεύον), όμως αυτό το cliffhanger με έκανε να γελάσω και να εξοργιστώ. Και, κυρίως, μας δίνει 6 μήνες περιθώριο για να αποφασίσουμε ποιος είναι που τρώει τη ροπαλιά στη μούρη. Δεν ειναι ακριβώς καλή τηλεόραση- είναι καυτή τηλεόραση.
Γιατί βέβαια να θέλουμε 6 μήνες όταν μπορούμε να το κάνουμε τώρα. Ναι λοιπόν, βάζουμε τους χαρακτήρες του θανατηφόρου line-up με σειρά πιθανής επιβίωσης, δηλαδή από τον πιο απίθανο να έφαγε τη ροπαλιά μέχρι τον πιο πιθανό. Καλό μας καλοκαίρι.
Δείτε ακόμη: O Ρος Μάρκαντ του «The Walking Dead» στις μιμήσεις των Οσκαρ που πρέπει να δείτε
11. Ρικ
Η διαδρομή χαρακτήρα του Ρικ είναι ομολογουμένως σε ένα σημείο που δε θα ήταν περίεργο αν σκοτωνόταν. Τη στιγμή που ένιωθε απόλυτα σίγουρος για τη θέση του στον (νέο αυτό) κόσμο, τότε ακριβώς χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και διαπιστώνει αργά και βασανιστικά ότι είναι αβοήθητος. Είμαστε πάντα αβοήθητοι. Δε θα ήταν κακός θάνατος. Ωστόσο η σειρά δεν πρόκειται να σκοτώσει τον πρωταγωνιστή της, τυχαία, στο τέλος της 6ης σεζόν, δηλαδή κάπου -εικάζω- στα μέσα της ζωής της. (Αν το έκανε θα πανηγύριζα, θα ήταν τέλειο. Αλλά δεν πρόκειται.)
10. Ροζίτα
Και την παράτησε ο Έιμπραχαμ από τη μια στιγμή στην άλλη, και ένα σοβαρό storyline δεν της έδωσαν ποτέ, και θα την σκοτώσουν έτσι άδοξα και βίαια; Γιατί; Όχι. Σε αυτό το σημείο θα επρόκειται πλέον για bullying.
9. Άαρον
Κανείς δε νοιάζεται. Θα ήταν το πιο απογοητευτικό cliffhanger όλων των εποχών.
8. Γιουτζήν
Ο Γιουτζήν τη γλίτωσε πριν 2 επεισόδια όταν είχε την coming of age στιγμή του και δεν πέθανε εκεί. Θα πεθάνει τώρα; Πάνω που κέρδισε επάξια το σεβασμό του Έιμπραχαμ και του Ρικ; Χλωμό. Επίσης δεν είναι αρκετά κεντρικός χαρακτήρας ώστε να κουβαλάει τόσο μεγάλο βάρος ο ενδεχόμενος θάνατός του. Θα ήταν ιδανική περίπτωση θανάτου για εκεί λίγο μετά τα μισά του φινάλε, αλλά για το απόλυτο cliffhanger εισαγωγής του απόλυτου villain; Δε νομίζω.
7. Καρλ
Ακούω ό,τι θέλω ή όντως πήρε το αυτί μου τον Νίγκαν να αναφέρει τον Καρλ στο τελευταίο πλάνο ως ασφαλή; Νομίζω το άκουσα. Αλλά ακόμα κι αν δεν το άκουσα, δε θα τολμούσε η σειρά να σκοτώσει τον Καρλ. Αυτό θα έκανε τον Ρικ τον πιο απάλευτο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα στην ιστορία της τηλεόρασης.
Επίσης η Ίντιντ είναι ακόμα στην ντουλάπα. Ugh, ο Καρλ είναι ο χειρότερος. Ας πεθάνει, βασικά.
6. Μισόν
Μπορεί κάλλιστα να πεθάνει πάνω στη βάση του γνωστού κλισέ, που θέλει τις γυναίκες ηρωίδες να πεθαίνουν ύστερα από κάποια ρομαντική εκπλήρωση. Θέλω να πιστεύω πως είμαστε πια στο 2016 και αυτό το κλισέ αρχίζει πλέον να εγκαταλείπεται, συν του ότι ο δεσμός Ρικ-Μισόν ήρθε αρκετά νωρίτερα στη σεζόν, δεν υπάρχει καμία αίσθηση φόρας αυτή τη στιγμή. Θα ήταν αρκετά κακό αφηγηματικά να πεθάνει η Μισόν τώρα, σε ένα σπάνιο διάστημα αφότου η σειρά την έχει αφήσει κάπως στο περιθώριο.
5. Σάσα
Ισχύουν αρκετά από τα παραπάνω της Μισόν, με μπόνους απαλλακτικό το ότι δεν είναι όσο δημοφιλής είναι η Μισόν ώστε να περάσει ο θάνατός της για σοκ. Ωστόσο! Η Σάσα είχε περάσει μια φάση που ήθελε να πεθάνει, τώρα μοιάζει ευτυχισμένη, άρα, κάνει κίνηση κοψίματος λαιμού. Ελπίζω όχι. Νιώθω πως έχει πάρα πολλά ακόμη να δώσει ο χαρακτήρας.
4. Μάγκι
Φαντάζεστε μετά από τη μπλόφα με τον Γκλεν και όλη την Οδύσσεια της επανένωσης, τη ροπαλιά να τη φάει η Μάγκι; Η έγκυος Μάγκι; Ακούγεται σαν άρρωστο αστείο, ακριβώς δηλαδή το είδος της ιδέας που ξέρουμε πολύ καλά πως θα συζητήθηκε διεξοδικά στο δωμάτιο των σεναριογράφων της σειράς. Σίγουρα θα υπήρχε κάποιος που θα προσπαθούσε να πείσει τους υπόλοιπους πως θα ήταν τρομερή ανατροπή. Ελπίζω να μην εισακούστηκε.
3. Έιμπραχαμ
Μοιάζει σαν ιδανικός συνδυασμός ανάμεσα στο να πεθάνει κάποιος αληθινά τεράστιος χαρακτήρας και στο να πεθάνει κάποιος που δε θα τον πολυκλάψουμε. Στο φινάλε είχε μάλιστα και τον απαραίτητο ρομαντικό διάλογο του θανάτου, όταν γύρισε από το πουθενά και κάνει στη Σάσα «χέι, Σάσα, ψήνεσαι να μεγαλώσουμε κανά κουτσούβελο;» κι εγώ σε εκείνο το σημείο ήμουν σε φάση «ψηλέ μου ηρέμησε λίγο τα φτιάξατε πριν από περίπου 17 λεπτά». Αυτές οι ξαφνικές ολοκληρωτικές ευτυχίες συνήθως σημαίνουν ξέρετε τι. κάνει ξανά κίνηση κοψίματος του λαιμού
2. Γκλεν
Να πω spoiler για το κόμικ; ΟΚ δεν θα το πω αλλά όσοι το ξέρετε καταλαβαίνετε τι εννοώ κι όσοι δεν το ξέρετε νομίζω πάλι καταλάβατε, ΟΚ συγγνώμη, έχει κυκλφορήσει εδώ και 5 χρόνια αυτό το τεύχος, ας το είχατε διαβάσει. Η ουσία είναι πως τα πράγματα ήταν ήδη ζόρικα για τον Γκλεν από όλα τα μέτωπα. Κομιξικά επειδή, ξέρεις, και στη σειρά επειδή έχει ήδη ξεγελάσει το θάνατο μία φορά. Ακόμα πιο ουσιαστικό ζήτημα: Θέλετε να μου πείτε πως η σειρά αυτή, το «Walking Dead», αυτή η σειρά που βλέπουμε τόσα χρόνια, ετούτη εδώ η σειρά, σκοπεύει να έχει ένα αντρόγυνο να μεγαλώνει ένα μωράκι μες στην καλή χαρά; Σοβαρά; Όχι παιδιά, σόρι. Κάπως αυτό το χαρούμενο παρεάκι πρέπει να σπάσει. Επίσης είναι ο μόνος τρόπος να εξιλεωθεί η σειρά για τη γελοία μπλόφα με τον μη-θάνατο του Γκλεν νωρίτερα μες στη σεζόν. Και στην τελική, φαντάζεστε ύστερα από όλα αυτά, να γυρίσουμε απλώς από ένα cliffhanger 6 μηνών, τόσες μπλόφες και τόσα κρυπτικά promotions αργότερα, μόνο και μόνο για να δούμε τον Γκλεν, επιτέλους, νεκρό; Θα είναι ανεκτίμητα αστείο. Στηρίζω.
1. Ντάρυλ
Συγγνώμη για αυτό αλλά παιδιά ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια. Ο Ντάρυλ πεθαίνει. Ο Ντάρυλ μας χαιρετά. Ο Ντάρυλ έχει κάτι χιλιετίες να κάνει κάτι αληθινά ενδιαφέρον ή/και cool στη σειρά, και το περιθώριο στενεύει για τους σεναριογράφους. Aμα πράγματι δεν έχουν κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πλέον για αυτόν (κι ας μην ξεχνάμε πως στο κόμικ ο χαρακτήρας δεν υπάρχει καν, άρα δεν έχει ο Σκοτ Γκιμπλ κάτι στο οποίο να μείνει πιστός), καλύτερα να τον σκοτώσουν τώρα, όσο ακόμα πρόκειται να δημιουργήσει κάποια μεγάλη αντίδραση. Αν συνεχίσει έτσι στο τέλος θα πεθάνει και δε θα πολυνοιαστεί κανείς.
Γενικότερα, θεωρώ πως ο μόνος τρόπος με τον οποίον η σειρά δεν θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, θα είναι αν σκοτώσει κάποιον αληθινά μεγάλο χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει βασικά Ντάρυλ-Γκλεν-Ρικ-Καρλ-Μισόν. Για Μισόν το θεωρώ δύσκολο λόγω του ρυθμού του φετινού της arc, οι Ρικ και Καρλ θεωρώ πως δεν αγγίζονται σε αυτό το σημείο, οπότε εν ολίγοις οτιδήποτε έξω από Ντάρυλ ή Γκλεν θα κάνει όλο αυτό το φετινό παίδεμα κι όλο αυτό το δούλεμα με το cliffhanger να μοιάζει σπατάλη χρόνου και καλής διάθεσης. Πάρα πολύ οριακά ίσως γίνει αποδεκτός ο Έιμπραχαμ αλλά και πάλι, όχι στην πραγματικότητα. Το να έχει σκοτωθεί ένας εκ των Γκλεν ή Ντάρυλ είναι, νομίζω για τη σειρά, μονόδρομος.
Εκτός κι αν πουν οι σεναριογράφοι ένα τόσο σκληρό #YOLO που θα ακουστεί από την Ατλάντα μέχρι την Μύκονο και σκοτώσουν είτε τον Ρικ, είτε κάποιον αληθινά ασήμαντο χαρακτήρα, τη Ροζίτα ας πούμε. Θα πρόκειται περί άρχοντες του trolling, αλλά επίσης θα είναι λάθος υπολογισμός- κανείς ποτέ ξανά δε θα πάρει στα σοβαρά το δράμα της σειράς. Πολύ απλά, έχει φτάσει η στιγμή που το «Walking Dead» οφείλει να θυσιάσει στους θεούς του ένα πολύ μεγάλο λάφυρο. Θα είναι ο Ντάρυλ; Θα είναι ο Γκλεν; Έχουμε 6 μήνες για να ετοιμάσουν τους αποχαιρετιστήριους λόγους μας.
*Το «The Walking Dead» προβάλλεται από το FOX, λιγότερο από 24 ώρες μετά την πρεμιέρα στην Αμερική. Η σειρά θα επιστρέψει για 7η σεζόν τον Οκτώβριο του 2016, με ένα μέλος του καστ λιγότερο κι ένα ρόπαλο περισσότερο.
