Το πρωτότυπο «Munsters» παιζόταν για 2 χρόνια ακριβώς στα μέσα των ‘60s και είναι σίγουρο πως πολλοί από εμάς έχουμε ακόμα τις αναμνήσεις των ασπρόμαυρων κωμικών περιπετειών της οικογένειας του Χέρμαν και της Λίλι από τις επαναλήψεις του Seven X στην ελληνική τηλεόραση.
Η ιδέα ήταν απλή, παράξενη, όσο και φανταστική: Μια οικογένεια αληθινών τεράτων στην καθημερινότητά της. Ούτε περιπέτειες, ούτε φοβερές πλοκές, ούτε μάχες, ούτε τίποτα. Πώς θα ήταν αν ένα πλάσμα σαν τον Φρανκενστάιν παντρευόταν ένα πλάσμα σαν τη Βαμπιρέλα και μαζί με τον παππού/κάτι-σαν-Δράκουλα και τον λυκάνθρωπο γιο ζούσαν σε μια τεράστια έπαυλη, εκεί δίπλα σε φυσιολογικούς ανθρώπους;
Παρότι έτρεξε μόλις για 2 χρόνια (και 70 επεισόδια) η σειρά διατήρησε τη φήμη της για δεκαετίες, ως πανάξιο -και ανώτερο- ‘αδερφάκι’ της «Οικογένειας Ανταμς» που παιζόταν παράλληλα. Και σήμερα, ο λατρεμένος σεναριογράφος Μπράιαν Φούλερ επεδίωξε να την αναστήσει. Ως κανόνα, δεν πολυεκτιμούμε τα ριμέικ, ιδίως όταν αφορούν κάτι τόσο μοναδικό και αγαπημένο. Ομως από την άλλη, πόσοι σημερινοί θεατές γνωρίζουν όντως το «Munsters» πέρα από μια μακρινή ανάμνηση (κι αυτό αν);
Και την ίδια στιγμή, ο Φούλερ είναι ένας σεναριογράφος που διατηρεί το μοναδικό της υπογραφής του. Αν και δεν είναι σκηνοθέτης, μπορείς να καταλάβεις από χιλιόμετρα μια σειρά που έχει γράψει, μέσα από τη διακριτά παραμυθένια, πλαστά πολύχρωμη αίσθησή της κι από το γυμνό συναίσθημα με το οποίο ζωντανεύει τις πιο παράξενες ιδέες: Μια κοπέλα που της μιλάν τα πλαστικά ζωάκια οδηγώντας την σε πράξεις που βελτιώνουν τις ζωές των άλλων στο «Wonderfalls», ένας ζαχαροπλάστης που μπορεί να φέρει τους πάντες πίσω στη ζωή αλλά αν αγγίξει την κοπέλα που αγαπά θα την σκοτώσει για πάντα στο «Pushing Daisies», μια έφηβη κοπέλα που πεθαίνει και γίνεται συλλέκτης ψυχών ενώ προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή στο «Dead Like Me».
Τη σκηνοθεσία του ριμέικ, με τίτλο «Mockingbird Lane», ανέλαβε ο Μπράιαν Σίνγκερ, η παραγωγή προχώρησε και μάλιστα κόστισε και αρκετά, με τον πιλότο να δείχνει και τα 10 εκατομμύρια δολλάρια που κόστισε. Ομως το NBC αποφάσισε να μην παραγγείλει τη σειρά, περιορίζοντας έτσι αυτή την ιδέα στα 40 πανάκριβα λεπτά αυτού του πιλότου, εξασφαλίζοντάς του έτσι μια θέση στο σχετικό πάνθεον κομμένων πιλότων που δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως δεν έγιναν σειρά.
Στη νέα αυτή εκδοχή, ο Χέρμαν Μάνστερ (Τζέρι Ο’Κόνελ) έχει σαφέστατα πιο ανθρώπινη μορφή, η Λίλι (Πόρσια ντε Ρόσι) διατηρεί όλη της τη γοητεία, η ξαδέρφη Μέριλιν (Τσάριτι Γουέικφιλντ) που είναι το μόνο ‘φυσιολογικό’ μέλος της οικογένειας διαθέτει μια κάποια Stepford Wife / σίριαλ κίλερ ποιότητα που την κάνει απολαυστική, αλλά το πραγματικό κερδισμένο στοίχημα είναι ο βαμπίρ παππούς, τον οποίο υποδύεται με γούστο και μακάβριο κέφι ο Εντι Ιζαρντ.
Η υπόθεση του πιλότου αφορά τον πιτσιρικά Εντι ο οποίος δεν γνωρίζει πως είναι λυκάνθρωπος και πως προκάλεσε ένα παρολίγον μακελειό σε κατασκήνωση, και τις προσπάθειες της οικογένειάς του να του πουν την αλήθεια χωρίς να τον πληγώσουν. Αν αυτό ακούγεται cheesy, είναι, αλλά αυτή ήταν μια ποιότητα που πάντα διέθετε (και ήξερε πώς να διαχειριστεί) ο Φούλερ. Από τα σκηνικά, μέχρι τα χρώματα, μέχρι τα φορέματα, μέχρι τον ίδιο το συναισθηματικό πυρήνα, όλα είναι κάπως γλυκερά, αλλά αυτό τα κάνει και γοητευτικά.
Είναι εξάλλου η οικογενειακή ιστορία ενός τέρατος Φρανκενστάιν που δε θέλει να αποχωριστεί την -κυριολεκτικά- πληγωμένη του καρδιά επειδή είναι το τελευταίο κομμάτι του εαυτού του που αναγνωρίζει ως δικό του (και κάπου εκεί υπάρχει και μια απολαυστικά προφανής χρήση τραγουδιού των Magnetic Fields που μας έκανε να χειροκροτάμε), κι ενός λυκανθρώπου που θέλει να είναι χορτοφάγος όταν μπορεί, ώστε να μην πληγώνει κανέναν. Δεν γίνει πιο γλυκό από αυτό.
Την ίδια στιγμή ο Ιζαρντ προσφέρει το creepy αντίβαρο που χρειάζεται μια τέτοια ιδέα για να λειτουργήσει, ρουφώντας αίμα απολαυστικά, σα να ήταν ένας στιγμιαίος ροκ σταρ ή πυροβολώντας ατάκες κακίας προς κάθε άνθρωπο που περνά από το διάβα της οικογένειάς του. «Μαρί», λέει σε μια άτυχη γειτόνισσα ύστερα από ένα ατύχημα του συζύγου της, «ο θάνατος του άντρα σου είναι μια αληθινή αρχαιοελληνική τραγωδία. Ο Αγαμέμνονας δεν ήταν που έπεσε από τη σκάλα;»
Είναι ένας συνδυασμός ιδανικός ανάμεσα στο αφελές μαύρο χιούμορ και το συναίσθημα, ένας εορτασμός της τερατώδους μυθολογικής διάστασης των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, στους οποίους όμως ο Φούλερ δεν ξεχνά να φερθεί σαν αυτό που είναι, δηλαδή τέρατα. Αλλά τέρατα με καρδιά. Το επεισόδιο είναι διάσπαρτο με οπτικές και ηχητικές αναφορές στο παλιό sitcom, το οποίο επιχείρησε να ανανεώσει με αγάπη αλλά και διάθεση εκσυγχρονιστική όσο και παραμυθένια. Είναι κρίμα που δε θα το δούμε ποτέ ως σειρά.
Το μια-κι-έξω, πλέον, «Mockingbird Lane» προβλήθηκε σαν TV Special από το NBC, το βράδυ μιας κάποιας Παρασκευής πριν το Halloween.
