H τηλεοπτική μεταφορά ενός τόσο μεγαλόπνοου λογοτεχνικού έπους θα ήταν πάντοτε κάτι δύσκολο. Βγάλε δηλαδή τις δεδομένες ερωτήσεις σχετικά με τη φύση της διασκευής από το ένα μέσο στο άλλο (ό,τι λειτουργεί στο χαρτί δεν υπόσχεται κανείς πως θα είναι όμορφο ή λειτουργικό στην οθόνη), εδώ έχουμε επιπλέον να κάνουμε με μια μυθολογία συχνά δαιδαλώδη, με καμιά ντουζίνα παράλληλες αφηγήσεις που πολλές από αυτές ακόμα δεν έχουν δέσει με καμία από τις υπόλοιπες, και γενικά με το χτίσιμο ενός σύμπαντος που πρέπει να είναι ζωντανό και πειστικό από μόνο του, πριν καν αφεθείς στις ιστορίες που έχει να σου διηγηθεί.
Aυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν εξίσου να αφορούν και την πρώτη σεζόν της σειράς, όμως εκεί υπήρχαν ορισμένες βασικές διαφορές. Κυρίως, πως η σειρά είχε σαφή κεντρικό ήρωα, στο πρόσωπο του συγχωρεμένου του Νεντ Σταρκ, καθώς και πως σε καμία περίπτωση η αφήγηση δεν ήταν τόσο διάσπαρτη ανάμεσα σε τόσα πολλά απομακρυσμένα σκηνικά.
Ο θάνατος του Σταρκ άφησε το «Game of Thrones» δίχως κύριο πρωταγωνιστή, κάτι που για μια τηλεοπτική σειρά είναι, υπό κανονικές συνθήκες, θανατηφόρο χτύπημα. Οι αναγνώστες των βιβλίων αυτών δυσκολεύονται να το καταλάβουν (επειδή γνωρίζουν ήδη, και ενδιαφέρονται, για την ιστορία) αλλά μια τηλεοπτική σειρά δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς κέντρο βάρους.
Οι παραγωγοί Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουάις είχαν λοιπόν σε αυτή τη 2η σεζόν μπροστά τους έναν αληθινό γολγοθά όσον αφορά στην απόδοση ενός μεγαλύτερου, λεπτομερέστερου κόσμου, και με έξτρα δυσκολία το ότι έπρεπε να το κάνουν δίχως να έχουν αληθινό πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω τι μορφή θα πάρει η σειρά στη συνέχειά της, όμως υπό αυτή την έννοια, η 2η σεζόν του «Game of Thrones» ήταν ένα συναρπαστικό αφηγηματικό πείραμα όμοιο του οποίου δεν έχουμε δει στην τηλεόραση.
Η αρχή ήταν πολύ προβληματική: Το κυρίως στόρι για τη 2η σεζόν απαιτούσε την εισαγωγή (ή επανεισαγωγή με κυριότερο ρόλο, περιθωριακών χαρακτήρων από πέρσι) καμιάς ντουζίνας νέων ηρώων. Ο καθένας με το όνομά του, τα κίνητρά του, τα ζόρια του, τον τόπο του, τον λόγο που πίστευε πως δικαιούται να είναι βασιλιάς (ή ποιο εν δυνάμει βασιλιά υπηρετούσε). Ολα έγιναν πολύ περίπλοκα, πολύ άμεσα. Κεντρική φιγούρα δεν είχαμε, οπότε η αφήγηση μοιραία διαμελιζόταν στα 5 ή στα 7 ή στα 10 ή στα όσα storylines ακολουθούσε το κάθε επεισόδιο.
(Ο Τίριον Λάνιστερ του φανταστικού -και βραβευμένου- Πίτερ Ντίνκλεϊτζ γέμιζε εκ των πραγμάτων το ρόλο του πρωταγωνιστή, δίχως απαραιτήτως να είναι. Ως θεατές σειρών, έχουμε ανάγκη να ξεκινάμε πάντα από κάπου. Και απλά διαλέξαμε τον πιο χαρισματικό χαρακτήρα, εκείνον με τα έξυπνα σχέδια που τη φέρνουν στον πιο αντιπαθή των αντιπαθέστερων πρωταγωνιστών.)
Η επιλογή της σειράς ήταν εξαρχής να μην ακολουθήσει τη δομή παραδοσιακής σειράς, με επεισόδια θεματικής ενότητας και κλασική αρχή-μέση-τέλος, παρά απλώς έκοβε την ιστορία του βιβλίου στα 10 και προχώραγε με βάση αυτό. Στη 2η σεζόν των παραπάνω δεδομένων όμως, αυτό έγινε τεράστιο πρόβλημα στο πρώτο κομμάτι επεισοδίων, λόγω του όγκου των χαρακτήρων και ιστορίων που έπρεπε πλέον να υπηρετούνται. Ετσι είχαμε την Ντανέρις, απομονωμένη όπως και πέρσι, αλλά με παντελώς ισχνό storyline, απλώς για να την κρατά σε πρώτο πλάνο. Αντίστοιχα ανούσιες ιστορίες απόλαυσαν χαρακτήρες όπως ο Τζον Σνόου ή ο Ρομπ Σταρκ.
Ομως αυτό που αρχικά έμοιαζε με αγγαρεία απλώς συμπληρωματική ως προς τις βασικές, βασιλοκεντρικές πλοκές γύρω από την απόπειρα του Στάνις να καταλάβει το θρόνο, αργά και σταθερά ωρίμασαν σε ένα τελικό σερί επεισοδίων όπου ξαφνικά όλα είχαν σημασία. (ΟΚ, ίσως εκτός από το ρομάντζο του Ρομπ με την σέξι νοσοκόμα. Ουδείς τέλειος.) Ενας συνδυασμός πλοκής που έβλεπε όλα τα γρανάζια ξαφνικά να ταιριάζουν (από τον Στάνις και την πολιορκία, την Σάνσα και τον Hound, τον Τζόφρι και τη μάνα του, τον Μπέιλις και το κήρυγμα στην αρχή της σεζόν για το σημαίνει δύναμη) και ανάπτυξης χαρακτήρων που είχε αποτέλεσμα τη σκιαγράφηση ενός εντυπωσιακά πολυμελούς και πολυεπίπεδου ψηφιδωτού (από τη Μελισσάνδρη και τον Στάνις μέχρι τον Τζον και τον συναρπαστικά προβληματικό Θίον, για τους πάντες πλέον έχεις σημαντική αίσθηση για το τι είναι αυτό που τους κινεί), έκαναν την κλιμάκωση της σεζόν, ιδίως σε αυτά τα τελευταία 4 επεισόδια, να είναι απολύτως καθηλωτική.
Μάλλον όχι τυχαία, κεντρικό ρόλο σε όλη αυτή την παρατήρηση καταλαμβάνει το 2x09, το καλύτερο επεισόδιο της σειράς ως σήμερα, κι ένα το οποίο ακολουθεί -για πρώτη φορά στα ιστορικά του «Game of Thrones»- την παραδοσιακή τηλεοπτική φόρμα. Είναι επεισόδιο με όλη τη σημασία της λέξης, ακολουθεί συγκεκριμένους χαρακτήρες που κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, διαδραματίζεται λίγο ως πολύ σε ένα σημείο, έχει τρεις πράξεις, και πάνω απ’όλα ολοκληρώνει την ιστορία που ξεκινάει να πει. Δηλαδή, την πολιορκία του King’s Landing από τον Στάνις. Το επεισόδιο ξεκινά με την επιχείρηση αυτή, και ολοκληρώνεται με την αποτυχία της.
Δεν έχει υπάρξει κανένα άλλο επεισόδιο της σειράς που να μπορείς να πεις πως «είναι για κάτι». Ολα τα άλλα περιέχουν απλώς συνεχιζόμενα στοιχεία μιας ευρύτερης μυθολογίας. Το 2x09 ήταν ένα τηλεοπτικό επεισόδιο.
Η ένταση και ο τρόπος με τον οποίο έμπλεξε περίτεχνα σχεδόν τα μισά από τα κεντρικά storylines, σήμαιναν πως το φινάλε -που επέστρεψε στην κλασική δομική λογική της σειράς- θα ήταν δεδομένα συναρπαστικό. Δεν είχαμε πλέον απλώς μια ντουζίνα ιστορίες που ολοκληρώνουν τις παράλληλες διαδρομές τους. Είχαμε ένα ψηφιδωτό βίας, προδοσίας και αιματοκυλισμένης ομορφιάς που μας άφηνε για τη συνέχεια ανοιχτά τα πάντα, και για την ακρίβεια πολλά περισσότερα από τις άκρες των αφηγηματικών νημάτων.
Είναι ακριβώς επειδή πήραμε, σε αυτή τη μία και συγκεκριμένη περίπτωση, μια γεύση του ύψους στο οποίο μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η σειρά όταν οι διάφορες συνιστώσες της πλέον θα αρχίσουν να συγκλίνουν, που κάνει τα πάντα γύρω να λειτουργούν ακόμα καλύτερα, να είναι ακόμα πιο καθηλωτικά.
Ο τρόπος με τον οποίον οι Μπένιοφ & Γουάις έχουν επιλέξει να μεταφράσουν τηλεοπτικά ένα δυσθεώρητα φιλόδοξο και περίπλοκο έργο, κάνουν αυτό το «Game of Thrones» του ΗΒΟ να μη μοιάζει με τίποτα άλλο στη μικρή οθόνη. Ένα συνεχιζόμενο πείραμα -θα το λέγαμε έως και άσκηση ύφους αν δεν ήταν τόσο άμεσα και μαζικά απολαυστικό- που αποδεικνύει πως το μέσο της τηλεόρασης, μόλις και μετά βίας έφηβο ως τέχνη, έχει σε πάρα πολλά απροσδόκητα μέρη να μας ταξιδέψει ακόμα.
Tags: Game of thrones, hbo, recap
