Oπως θα έχει διαπιστώσει οποιοσδήποτε παρακολουθεί την αρθρογραφία του τηλεοπτικού κομματιού μας, υπάρχει (και) σε αυτά εδώ τα μέρη μεγάλη αγάπη για την Οικογένεια Γκίλμορ.
Τη σειρά γνωρίσαμε πρώτα μέσα από το αέναο σύστημα επαναλήψεων του Star, με αποτέλεσμα γενιές και γενιές θεατών να μεγαλώσουν έχοντας κάπου στην άκρη του μυαλού τους «εκείνη τη σειρά με αυτές που μιλάνε γρήγορα». Σταδιακά, όπως συμβαίνει με αυτά τα πράγματα, το «Gilmore Girls» αναγνωρίστηκε και εδώ, όπως και στην Αμερική, ως μια από τις πραγματικά πιο ξεχωριστές σειρές των ‘00s, μια από τις περιπτώσεις εκείνες σειρών με απόλυτα προσωπική δημιουργική στάμπα, σειρές που δεν πρόκειται ποτέ να μπερδέψεις με άλλη.
Αυτό έκανε τα πράγματα τόσο δύσκολα όταν στο τέλος της 6ης σεζόν η δημιουργός Εϊμι Σέρμαν-Παλαντίνο αποχώρησε, αφήνοντας πίσω άλλους σεναριογράφους όχι μόνο να βγάλουν το φίδι από την τρύπα του φρικτού cliffhanger του τελευταίου της επεισοδίου, αλλά και για την γενικότερη προσπάθειά τους να αντιγράψουν το μοναδικό, χαρακτηριστικό στιλ της.
Δείτε ακόμη: To «Gilmore Girls» επιστρέφει κι εμείς το γιορτάζουμε με 45 απολαυστικές στιγμές
Η 7η σεζόν συνέχισε τις ιστορίες των γυναικών Γκίλμορ τριών γενεών που τόσο προσεκτικά είχε αναπτύξει η Παλαντίνο όλα αυτά τα χρόνια. Της Λόρελαϊ, της Ρόρι και της Εμιλυ. Μάνα, κόρη και γιαγιά, τρεις γυναίκες, τρεις γενιές, μα κυρίως τρεις διαφορετικοί κόσμοι και κοσμοθεωρίες. Το «Gilmore Girls» στις καλύτερες στιγμές του μιλούσε με γλυκόπικρο τρόπο για ζητήματα από εφηβικούς έρωτες μέχρι ταξικό διαχωρισμό, παίρνοντας μια προσέγγιση που με κάποιο τρόπο έφερνε μαζί Ντέιβιντ Λιντς, Γουίτ Στίλμαν και Ντόροθι Πάρκερ.
Οι χαρακτήρες, το σκηνικό, οι ποπ αναφορές, η ταχύτητα ομιλίας, οι εμμονές - τα πάντα έφτασαν να χαρακτηρίζουν τη σειρά, από την οποία πια έλειπε μόνο ένα πράγμα: η ολοκλήρωση. Η 7η σεζόν έδωσε ένα γλυκό, αλλά εντελώς τηλεοπτικά στάνταρ φινάλε (ένας αποχαιρετισμός, πολλά αντίο, περισσότερα δάκρυα, καμία έκπληξη), όμως οι φανς της σειράς ξέραμε πως το αληθινό τέλος είναι αυτό που υπήρχε - ακόμα - μέσα στο μυαλό της Παλαντίνο.
(Περισσότερα για αυτό γράψαμε στο θέμα με αφορμή την επιστροφή του «Gilmore Girls», για τις σειρές με περισσότερα από ένα φινάλε.)
Τώρα, χάρη στο Netflix και τους φανς, η ορίτζιναλ δημιουργός είχε την ευκαιρία να ξαναδοκιμάσει να φτάσει την ιστορία της ως το τέλος που πάντα επιθυμούσε. Το Netflix μας έδωσε τη μίνι σειρά σε μορφή 4 επεισοδίων 90 λεπτών το καθένα, με το κάθε από αυτά να εκπροσωπεί μια άλλη εποχή. Ένας έξυπνος τρόπος να καλύψει η Παλαντίνο ιστορία ενός χρόνου μέσα σε 4 μόλις επεισόδια. Μια σεζόν, ουσιαστικά, συμπτυγμένη.
Το «Gilmore Girls: A Year in the Life» είναι γεγονός. Το είδαμε, αλλά τι κρατάμε από αυτό; Αυτά είναι τα καλά και τα κακά.
Εννοείται ακολουθούν spoilers.
ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΝΑΙ
Οι 4 τελευταίες λέξεις. Η Παλαντίνο είναι μεγάλη φαν του «Sopranos» κι αν αυτό δε φαινόταν από τις πολλές αναφορές, τότε σίγουρα θα πρέπει να είναι σαφές από το πώς έκλεισε τη σειρά της πρακτικά με τον ίδιο τρόπο. Με την αβεβαιότητα του φινάλε, φτιαγμένο ως cliffhanger αλλά στην πραγματικότητα όχι, επειδή η ιστορία ολοκληρώνεται δραματουργικά ακριβώς εκείνη τη στιγμή, με τη συμπλήρωση ενός κύκλου. Ο Ντέιβιντ Τσέις πάντα πίστευε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, βάζοντας τους χαρακτήρες του να κάνουν τα ίδια λάθη και τα παιδιά να επιστρέφουν κυκλικά στις καταστάσεις των γονιών τους. Εδώ συμβαίνει το ίδιο, όμως η πρόοδος σημειώνεται μέσα από μικρές βελτιώσεις. Η Ρόρι ως single μητέρα θα έχει γύρω της πολύ καλύτερο σύστημα στήριξης από ό,τι είχε η Λόρελαϊ πριν τόσα χρόνια κι αυτό είναι που, εν τέλει, κάνει όλη τη διαφορά.
Δείτε ακόμη: 10 τηλεοπτικές σεζόν που έπαιξαν με διαφορετικούς κανόνες
Η Εμιλυ Γκίλμορ. Τα πάντα. Η ιστορία της Εμιλυ, με αφορμή τον θάνατο του Ρίτσαρντ εκτός οθόνης, αλλά στην πραγματικότητα φτιαγμένη ως απόλυτο story arc μιας ποτέ-δεν-είναι-αργά απελευθέρωσης, είναι τα πάντα. Τα πάντα. Η Εμιλυ κάνει αναφορά στον Λιούιν Ντέιβις, φοράει μπλουτζήν, αποχωρεί από τη λέσχη με μια «BULLHSIT!» χειροβομβίδα, ανοίγει το τεράστιο σπίτι της στην - μετανάστρια; - Μπέρτα και το όλο και πιο εκτεταμένο σόι της, και στο τέλος τα αφήνει όλα και κάνει μια νέα αρχή, χαράζοντας μια εντελώς νέα διαδρομή, ζώντας μια άλλη ζωή. Η Λόρελαϊ είναι που κάνει το κυριολεκτικό ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης, όμως η Εμιλυ είναι εκείνη που φτάνει πιο μακριά από όλους. Η Εμιλυ Γκίλμορ είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Ο Μισέλ, ο μόνος λογικός άνθρωπος σε ένα χωριό τρελών. Μου άρεσε που casually ο Μισέλ αποκαλύφθηκε ως ανέκαθεν γκέι, με σύζυγο και με παιδιά στο άμεσο μέλλον. Μου άρεσε που ήταν ο καταλύτης ώστε να κυνηγήσει περισσότερα για τον εαυτό της η Λορελάι, επειδή εκείνος ήθελε να αναπτυχθεί κι εκείνη είχε κολλήσει. Είναι τουλάχιστον δίκαιο που ο Μισέλ είχε την κορυφαία ατάκα της μίνι σειράς, ξεκινώντας μια συνέντευξη με υποψήφια αντικαταστάτριά του: «Οκέι, το μικρό σου όνομα είναι Μόλι. Γιατί;»
Το κρυφό μπαρ. Μικρές λεπτομέρειες σαν αυτή είναι που κάνουν ετούτη τη σεζόν κάτι περισσότερο από μια απλή νοσταλγική αναβίωση. Η Παλαντίνο είχε όντως ιστορία να πει στο μυαλό της, κι αυτό φαίνεται κι από πράγματα σαν το κρυφό μπαρ, δηλαδή λεπτομέρειες που προσθέτουν στη γοητεία του σύμπαντος της σειράς αντί απλώς να επισκέπτονται τα greatest hits του. Το κρυφό μπαρ είναι ΤΕΛΕΙΑ ιδέα, και φυσικά θα το ήξεραν όλοι εκτός από τον Τέιλορ. Και, περιέργως, ακόμα κι όταν το είδαμε στην πράξη έμοιαζε εξίσου τέλειο, από την τοποθεσία και τα slow jams του Ζακ και της Λέιν, μέχρι την εθελοντική φρουρά που ειδοποιούσε όποτε ερχόταν ο Τέιλορ ώστε όλοι να μαζέψουν κεριά και ποτέ και τραπέζια και μετά να συνεχίσουν από όπου τα είχαν αφήσει.
Δείτε ακόμη: Η 90s γενιά του WB, το «νέο Χόλιγουντ» του σήμερα
Η παρουσία του Ρίτσαρντ Γκίλμορ. Το αγγίξαμε λίγο αυτό και νωρίτερα με την Eμιλυ, όμως είναι πραγματικά υπέροχο το πώς οι Παλαντίνο έχουν αποτίσει φόρο τιμής στον σπουδαίο Eντουαρντ Χέρμαν. Περιμέναμε πως θα υπάρξει μπόλικη συγκίνηση όταν η σειρά αγγίξει το χαμό του on-screen Ρίτσαρντ, όμως δεν φανταζόμουν πως ο πατριάρχης των Γκίλμορ θα έπαιζε τόσο μεγάλο ρόλο παρά την απουσία του. Βρίσκεται, μέσω της διαθήκης του, πίσω από το arc της Λόρελαϊ και του Λουκ, βρίσκεται άγρυπνος (υπερμεγέθης!) φρουρός σε όλη τη διαδικασία επανάστασης της Eμιλυ, και φυσικά είναι εκεί (μέσω χρήσης παλιών clips) όταν η Ρόρι συνειδητοποιεί πως το μόνο μέρος για να ξεκινήσει να γράφει τη μεγάλη ιστορία των Γκίλμορ, είναι το γραφείο του παππού της. Μόνο δάκρυα.
Ο Λουκ μένει στάσιμος. Ναι, είναι στα καλά αυτό. Είναι τόσο συνηθισμένες οι ιστορίες των φορσέ βημάτων ανάπτυξης χαρακτήρων, βολικά φτιαγμένων για να χωράνε στα χρονικά όρια ενός ή τεσσάρων επεισοδίων. Αυτό που δε βλέπουμε εξίσου συχνά, είναι χαρακτήρας που μέσα από αυτή την ίδια διαδικασία, έρχονται σε ειρήνη με το γεγονός πως ΔΕΝ θέλουν περισσότερα. Ο Λουκ είναι ο Λουκ, και είναι ΟΚ με αυτό. Θέλει απλά να κάνει ό,τι κάνει ευτυχισμένη τη Λορελάι. Κι έτσι, το «θα αναπτυχθείς, θες δε θες» που του κληροδότησε ακόμα κι από τον τάφο ο Ρίτσαρντ Γκίλμορ, γίνεται όργανο του Καλού όταν μετουσιώνεται σε υποστήριξη όχι της ανάπτυξης του Luke’s Diner, αλλά του Dragonfly Inn.
Οι ρόλοι των Λόγκαν και Τζες. Ήταν ξεκάθαρα γραμμένοι (όπως σχεδόν τα πάντα) σα να βλέπουμε μια νέα εκδοχή της 7ης σεζόν, συνεχίζοντας από εκεί που τους άφησε η Παλαντίνο στην 6η, αλλά σε κάθε περίπτωση, φυσικά και ο Λόγκαν είναι αυτός ο τύπος, και φυσικά ο Τζες είναι αυτός ο τύπος. Συνεπές ως προς την ιδέα των κύκλων και των επαναλήψεων, οι δυο τους είναι ο Κρίστοφερ κι ο Λουκ της Ρόρι, αντίστοιχα.
Το cameo του Ντιν. Θέλω να πω, ξεκάθαρα για να βγει η υποχρέωση ήταν η φάση, όμως σε μια ακόμα συνειδητοποίηση του τι ήταν για τη Ρόρι, ο Ντιν πρόσθεσε μια περίεργα λυπητερή νότα στο φινάλε. Αλλά νομίζω συνεπή.
Η δικαίωση του Κερκ. Γενικά μου άρεσε που χαρακτήρες σαν τον Κερκ και τον Τέιλορ είχαν τα storylines τους κι εδώ, γιατί (και πάλι) είχες την αίσθηση πως έβλεπες αληθινά επεισόδια κι όχι επετειακό νοσταλγικό πανηγύρι. Από το βόθρο του Τέιλορ μέχρι το ούουουουουμπερ του Κερκ, τα απόλαυσα όλα. Μα πιο πολύ τη θριαμβευτική δικαίωση του αγαπημένου β’ χαρακτήρα, ο οποίος χάρισε στο Λουκ και τη Λόρελαϊ τον Stars Hollow γάμο που τους άξιζε. Όταν η Λόρελαϊ του έστειλε το ευχαριστήριο μήνυμα κι εκείνος ξανακξάπλωσε με χαμόγελο ικανοποίησης, εγώ βούρκωσα. I regret nothing.
Δείτε ακόμη: Βάζουμε στη σειρά όλα τα επεισόδια του «Community»
To δείπνο στο σπίτι της Έμιλυ που ξαφνικά είναι εκεί για κάποιο λόγο ο Κερκ. Ό,τι καλύτερο.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ. Δε με νοιάζει τίποτα! Κάπου στη μέση του επεισοδίου «Summer», άρχισα να πιστεύω πως το θεατρικό για την ‘ιστορία του Σταρς Χόλοου’ θα κρατήσει κυριολεκτικά για πάντα. Είχα μπει σε τέτοιο trance που δε με ένοιαζε καν. Το κλειδί ήταν να μην περιμένεις πότε θα τελειώσει για να δεις τι γίνεται μετά, αλλά να το παρακολουθείς σα να είσαι η Λόρελαϊ. Με μια μίξη απορία και τρόμου. Κάπου μετά το πρώτο δεκάλεπτο είχα πονοκέφαλο από τα γέλια. Και η Σάτον Φόστερ είναι φανταστική, ειλικρινά μου ήταν αδύνατον να μη χαρώ με την οποιαδήποτε σύνδεση που έγινε με το «Bunheads».
Δείτε ακόμη: Γιατί το Bunheads της Εϊμι Σέρμαν-Παλαντλινο βρέθηκε στο τοπ-10 του Flix
ΣΟΡΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ
Το ζήτημα των 10 χρόνων είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Η Παλαντίνο δεν έχει γράψει απλά το φινάλε που είχε στο μυαλό της για τη σειρά αλλά, κατά τα φαινόμενα, όλα τα βασικά arcs, από τη σχέση του Λουκ με τον Ρίτσαρντ (ξεκάθαρα ο πατέρας της Ρόρι θα πίεζε τον μελλοντικό του γαμπρό να επεκταθεί παρά τη θέλησή του) μέχρι τα ερωτικά της Ρόρι. Σε άλλα σημεία αυτό λειτουργεί ή καλύπτεται, σε άλλα (στα περισσότερα) οι χαρακτήρες είναι λες και απλά πάγωσαν στο χρόνο για 10 χρόνια.
Η Ρόρι ως δημοσιογράφος. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να το πιστέψω αυτό. Γενικά είναι πάντα άτσαλο όταν μια σειρά σου λέει «το τάδε είναι φανταστικό» χωρίς να σε αφήνει να έχεις δική σου γνώμη, αλλά ακόμα κι αυτό θα ήταν προτιμότερο από όσα βλέπουμε εδώ. Οσο περισσότερες ματιές παίρνουμε στο πώς η Ρόρι είναι ως επαγγελματίας, τόσο λιγότερο πιστεύω αυτό που μου λέει η σειρά. Ποια είναι η φωνή της Ρόρι; Δεν έχει ιδέα πώς να προσεγγίσει θέματα, είναι τραγική στο ρεπορτάζ, δε μπορεί να αρθρώσει μια ιδέα της προκοπής. Αναρωτιέμαι αν κι η Λορελάι είναι εξίσου κακή στη δουλειά της (αν μας διαβάζει κάποια φίλη ξενοδόχος ας μας πει πλιζ) αλλά σε κάθε περίπτωση, η σειρά ποτέ δε φούσκωνε σαν περήφανο παγώνι για τη Λορελάι, όσο για τη Ρόρι.
Αυτός εδώ ο φιλαράκος ("Paul... was it...?") και η όλη ύπαρξή του σε σχέση με τη Ρόρι. Bad Rory.
Ο λίγος Τζες. Δεν είμαι της γνώμης πως θα έπρεπε σώνει και ντε ό,τι δημοφιλής χαρακτήρες υπήρχε στη σειρά να έχει και storyline (πχ νομίζω ότι η λιγοστή Μελίσα ΜακΚάρθι μια χαρά μας έκατσε, sorry not sorry), όμως κρίμα που δεν υπήρχε ο απαραίτητος χώρος για να αναπνεύσει λίγο περισσότερο ο Τζες. Οι σκηνές του με τον Λουκ πάντα μου άρεσαν, και μου άρεσε και η μία τους σκηνή εδώ. Ηθελα λίγο περισσότερο. Ασχετα από τη Ρόρι. Ή και όχι. Ο,τι.
Οι Κιμ. Κρίμα για τη Λέιν, έχει καταστραφεί ολοσχερώς σα χαρακτήρας. Εδώ απλά υπάρχει. Δε φταίει η Παλαντίνο σε αυτό βέβαια, από τη στιγμή που η 7η σεζόν φόρτωσε στη Λέιν ένα γάμο-βαρίδι και παιδιά που δεν ήθελε. Φαίνεται πως η δημιουργός εδώ κάνει ό,τι μπορεί για να προσπεράσει ό,τι έχει γραφτεί κατά την απουσία της για την Λέιν, χωρίς να μπορεί να πάει και κόντρα βέβαια. Και πέραν αυτού: τι συνέβη στον Ζακ; Γιατί μοιάζει ξαφνικά 175% πιο πιθανό να ψηφίζει Τραμπ; Και πόσο στενάχωρο θέαμα οι Hep Alien; Και, και, και, ο κύριος Κιμ; Τι φάση; Μέτρια τρολιά στην καλύτερη.
Διασκέδασα με το town council του 2ου επεισοδίου αλλά εκείνο το «δανείστε μας τους γκέι σας» κομμάτι ήταν το μεγαλύτερο WTF της σειράς. Ξερωγώ... ας κάναν pride έτσι κι αλλιώς, πού ήταν το πρόβλημα; Αμα θες να κάνεις pride κάνε pride, δε σε ρωτάνε στην είσοδο τι προσανατολισμό έχεις. Κι αυτό το σημείο που όλοι ξαφνικά περιμένουν τον Τέιλορ να κάνει coming out; Δεν ήταν κακό ήταν απλά από το πουθενά κάπως. Τελοσπάντων, μέτριο όλο αυτό κάπως.
Ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στη σειρά ήταν ότι ποτέ οι χαρακτήρες δεν έκαναν θεραπεία, με εξαίρεση ένα επεισόδιο της 6ης σεζόν που η Λορελάι μιλούσε σε ψυχολόγο στο αυτοκίνητο, αν θυμάμαι καλά. Μου φάνηκε πολύ αταίριαστο που συνέβη τώρα, έστω κι αν ήταν καλές οι σκηνές τους. Oσο για τη γιατρό, η ξαφνική εμφάνισή της στο θεατρικό του επομενου επεισοδίου ήταν ένα από τα μεγαλύτερα WTF της σειράς, ενισχύοντας γενικά την ιδέα της ομαδικής παραίσθησης για το 3ο επεισόδιο.
Η Πάρις ήταν φανταστική σε κάθε δευτερόλεπτο εμφάνισής της. Και σίγουρα ταιριάζει με την κυκλική ιδέα της οικογενειακής ιστορίας που επιλέγει η Παλαντίνο, το γεγονός ότι η Πάρις βρίσκεται ξαφνικά να μεγαλώνει τα παιδιά της όπως μεγάλωσε εκείνη. Αλλά το ότι είναι χωρισμένη με τον Ντόιλ μου ήρθε κάπως από το πουθενά και οριακά αναίτιο. Υπό μία έννοια έμοιαζε σα να είναι η μοναδική χαρακτήρας της σειράς που έχει ζήσει τα ενδιάμεσα 10 χρόνια από το φινάλε, όσο το υπόλοιπο Σταρς Χόλοου ήταν μια παγωμένη χιονόμπαλα. Δε φταίει η Πάρις γι'αυτό. Η Πάρις δε φταίει για τίποτα. Η Πάρις είναι τέλεια. Φταίει ότι απλά δεν είναι εναρμονισμένο το δικό της storyline με τα υπόλοιπα.
Δείτε ακόμη: Τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά φινάλε
Τελικά κι όλη η μίνι σειρά αυτό ήταν. Μια απίστευτα περίεργη (και μοναδική για τα τηλεοπτικά χρονικά) απόπειρα μιας δημιουργού να ξαναγράψει το τέλος της σειράς της με τους δικούς της όρους. Σαν μια βιντεοκασέτα που έχεις γράψει μια ταινία αλλά δεν ήταν καλή η εγγραφή, είχε μέσα διαφημίσεις, είχε δελτία ειδήσεων, δεν χώρεσε το φινάλε κλπ. Και που, όταν η τηλεόραση ξαναβάζει την ταινία που πάντα ήθελες να έχεις, γράφεις το έργο ξανά, από πάνω. Σε πολλά σημεία η κασέτα θα μασάει, θα εμφανίζονται χιονάκια, η ποιότητα της εγγραφής δε θα είναι η καλύτερη δυνατή- αλλά θα έχεις επιτέλους την ταινία που ήθελες στο ράφι σου.
Δείτε ακόμη:
- 20 φιλιά που έγραψαν τηλεοπτική ιστορία
- Η 90s γενιά του WB, το «νέο Χόλιγουντ» του σήμερα
- Γάμοι, θάνατοι, κι ο Μάγος του Οζ: Τα καλύτερα 100ά επεισόδια σειρών
- Τελικά δεν ήταν νεκροί: 10 τηλεοπτικοί χαρακτήρες (και ένας πλανήτης) που επέστρεψαν στη ζωή
- Τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά φινάλε
- 10 τηλεοπτικές σεζόν που έπαιξαν με διαφορετικούς κανόνες
- «Tι ήταν αυτό που μόλις είδα;»: τα καλύτερα cliffhangers στην τηλεοπτική ιστορία
