Γρήγορα: Τι κοινό έχει μια υπερηρωική σειρά του Netflix με την Eλεν Πέιτζ, ένα περίεργο σόου της DC με το όνομα «Doom Patrol», η Πένι Πάρκερ του «Αραχνο-σύμπαντος» και το ήδη κλασικό ‘00s άλμπουμ «The Black Parade»;
Αυτόν εδώ:
Τον Τζέραρντ Γουέι τον γνωρίσαμε στα ‘00s ως ηγέτη των My Chemical Romance, της θεατρικότατης emo μπάντας που έβγαλε ένα από τα πιο καθοριστικά άλμπουμ της περιόδου, απόδειξη πως ακόμα και σήμερα, 13 χρόνια μετά κι ενώ η μπάντα είναι χρόνια τώρα διαλυμένη, αρκεί μια αναφορά «ο Τζέραρντ Γουέι των My Chemical Romance» για να γουρλώσει ο συνομιλητής σου τα μάτια με χαρά.
Το «The Black Parade» του 2006 ήταν ένα άλμπουμ-θεατρικό, μια όπερα γεμάτη συναίσθημα, υπερβολή, χαρακτήρες-φρικιά, φαταλισμό, μεγαλόπνοα οράματα, κατααστροφικότητα και ενθουσιασμό, τα πάντα να αναπνέοουν το ένα δίπλα στο άλλο. Ολη αυτή η τριβή και η αμεσότητα της έκφρασης κάθε υπερβολικού και μη συναισθήματος ήταν που έκανε το άλμπουμ ξεχωριστό και τα σόου της μπάντας αξέχαστα.
«Ημασταν θεαματικοί», έγραφε το 2013 ο Γουέι σε ένα ποστ αποχαιρετισμού όπου ανακοίνωνε τη διάλυση των MCR. «Σε κάθε σόου το ήξερα, σε κάθε σόου το ένιωθα, με ή χωρίς εξωτερική επιβεβαίωση. Είναι αυτή η πίστη που μας έκανε αυτό που ήμασταν, αλλά επίσης και πολλά ακόμα πράγματα, όλα ζωτικής σημασίας - και όλα τα πράγματα που μας έκαναν σπουδαίους ήταν ακριβώς τα πράγματα που θα μας αποτελείωναν», καταλήγει. «Μυθοπλασία. Τριβή. Δημιουργία. Καταστροφή. Αντίθεση. Επιθετικότητα. Φιλοδοξία. Καρδιά. Μίσος. Κουράγιο. Πείσμα. Ομορφιά. Απόγνωση. ΑΓΑΠΗ. Φόβος. Γκλάμουρ. Αδυναμία. Ελπίδα. Μοιρολατρεία.»
Περίεργο να ξεκινάμε ένα τηλεοπτικό άρθρο εν έτει 2019 με την ανακοίνωση διάλυσης μιας μουσικής μπάντας από το 2013, όμως το μεγάλο δέντρο της δημιουργίας λειτουργεί έτσι ακριβώς, άναρχα και απρόβλεπτα. Γιατί μέσα από τους MCR γεννήθηκαν ιδέες που αργότερα ωρίμασαν σε νέες δημιουργικές αγκαλιές.
«Συνέλαβα το “Umbrella Academy” όταν έκανα το άλμπουμ “The Black Parade”», λέει ο Γουέι στο Rolling Stone. «Αν κοιτάξεις αυτό το βιβλίο έχει πολλά πράγματα μέσα του από το Black Parade - αυτό το είδος θεατρικής πομπής και σκότους.» Το «Umbrella Academy» κυκλοφορεί το Σεπτέμβριο του 2007, σχεδόν ένα χρόνο μετά το Parade. Διαδραματίζεται το 1977, τη χρονιά της γέννησης του Γουέι, σε μια εναλλακτική Γη όπου ο JKF δε δολοφονήθηκε ποτέ και όπου 43 γυναίκες μυστηριωδώς γέννησαν την ίδια μέρα χωρίς προηγουμένως να είναι έγκυες. Ενας εκκεντρικός εκατομμυριούχος αποφασίζει να υιοθετήσει τα 7 παιδιά που επιβιώνουν και τα εκπαιδεύει ώστε όταν φτάσει η στιγμή της Αποκάλυψης, να μπορέσουν ως ομάδα να σώσουν τον κόσμο.
Είναι μια απολύτως υπερηρωική ιστορία που επιστρέφει στη ρίζα των μεταλλαγμένων ως φρικιών που ζουν έξω από κάθε τι αναγνωρίσιμο ως κανονικότητα, μια περιπέτεια γεμάτη σουρεάλ ιδέες και παλαβούς χαρακτήρες. Η σειρά κέρδισε το βραβείο Eisner μίνι σειράς το 2008, την ύψιστη τιμή της κόμικς βιομηχανίας. Μια δεύτερη σειρά ακολούθησε σύντομα (λιγότερο καλή) κι έπειτα σιγή ασυρμάτου για μια δεκαετία, καθώς ο Γουέι εστίασε ξανά στη μουσική του. Τα δύο του συγγραφικά μοτίβα συνδυάστηκαν με το «True Lives of the Fabulous Killjoys», μια ιστορία που ξεκίνησε ως concept άλμπουμ των My Chemical Romance και «συνεχίστηκε» σε μορφή κόμικς για την ίδια εκδοτική εταιρεία, την Dark Horse.
(Εξώφυλλο του «Edge of Spider-Verse» #5)
Μετά τη διάλυση των My Chemical Romance και την κυκλοφορία του πρώτου του σόλο άλμπουμ, «Hesitant Alien», ο Γουέι επέστρεψε ξανά στα κόμικς. Ενας editor της Marvel τον είχε προσεγγίσει όταν ήταν υπεύθυνος των X-Men κόμικς, όντας μεγάλος φαν του «Umbrella Academy», δίνοντάς του το ελεύθερο να γράψει ό,τι ιστορία X-Men ήθελε. Ηταν μια πολύ λογική σκέψη, μιας και φαινομενικά το «Umbrella Academy» θα μπορούσε να είναι μια X-Men ομάδα ενός πολύ πιο περίεργου σύμπαντος- στην πραγματικότητα αυτή η ομάδα-έμπνευση όντως υπήρχε για τον Γουέι, αλλά δεν ήταν οι X-Men, ήταν η Doom Patrol. Θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο.
Πρώτα όμως, ο εν λόγω editor αφού μετακινήθηκε στους Σπάιντερ-Μαν τίτλους, έψαξε ξανά τον Γουέι. Του είπε πως ετοιμάζουν ένα μεγάλο event με όλους τους Αραχνο-τίτλους και πως κάθε σεναριογράφος θα είναι ελεύθερος να φτιάξει το δικό του αραχνο-χαρακτήρα, απαλλαγμένος από το όποιο continuity δεκαετιών. Κι εγένετο «Spider-Verse».
Ο Γουέι συμφώνησε με ενθουσιασμό και έγραψε το 5ο τεύχος της μίνι-σειράς «Edge of Spider-Verse» (η οποία σε κάθε τεύχος σύστηνε κι έναν Σπάιντερ-Μαν κάποιου εναλλακτικού σύμπαντος). Σε αυτό το τεύχος με τίτλο «One Thing's for Sure: SP//dr Is Still Intact» (σταθερά, αξιολάτρευτα οπερατικοί και δραματικότατοι ακόμα και οι τίτλοι του), γνωρίζουμε μια νέα ηρωίδα, ένα 14χρονο κορίτσι που έχει τσιμπηθεί από ραδιενεργή αράχνη, αποκτά τηλεπαθητικό δεσμό μαζί της και μαζί οι δυο τους πολεμούν το έγκλημα μέσα σε μια περίπλοκη μηχανική πανοπλία που παραπέμπει περισσότερο σε μάνγκα παρά σε κλασικά αμερικάνικα υπερηρωικά κόμικς. Η ηρωίδα είναι η Πένι Πάρκερ και αν όλο αυτό σας θυμίζει κάτι, είναι επειδή είδατε το αριστούργημα κινουμένων σχεδίων «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν».
Ναι, ο Τζέραρντ Γουέι είναι ο δημιουργός μιας εκ των παράλληλων Σπάιντερ-Μαν που απολαύσαμε στην ταινία:
«Πήρα το βασικό κόνσεπτ του Σπάιντερ-Μαν και κοίταξα βαθύτερα», λέει. «Σκέφτηκα για την ραδιενεργή αράχνη, τι θα γινόταν αν ήταν περισσότερα από απλώς μια δαγκωνιά; Αν το δάγκωμα ήταν νοητικός δεσμός και η αράχνη παρέμενε μέρος της ιστορίας; Κι αυτό έφερε το μικρό κορίτσι που χάνει τον πατέρα της.» Ξανά, ο Γουέι κάνει κάτι φαινομενικά απλό αλλά άκρως αποτελεσματικό: Παίρνει ένα πασίγνωστο υπερηρωικό αρχέτυπο και το κάνει λίγο πιο περίεργο, λίγο πιο συναισθηματικό, λίγο πιο -πώς να το πούμε- ανοιχτόκαρδο. Αν ένα κόμικ μπορούσε να σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, ενθουσιασμένο και απορημένο την ίδια στιγμή με την ύπαρξή του, θα ήταν αυτές οι δημιουργίες του Γουέι. Καθόλου περίεργο που η μία μετά την άλλη βρίσκουν το δρόμο τους προς κάποια τηλεοπτική ή φιλμική διασκευή.
Πριν όμως το «Αραχνο-σύμπαν», πριν το «Umbrella Academy» του Netflix, ο Γουέι πέρασε 2 χρόνια απολύτως αφοσιωμένος στα κόμικς, δοκιμάζοντας κάτι καινούριο για τον ίδιο.
(Εξώφυλλο από το «Doom Patrol» του Γκραντ Μόρισον)
Πολύ πριν τη μουσική, για τον Γουέι υπήρχαν τα κόμικς. Σπουδάζοντας στην Kαλών Tεχνών, έπιασε μια δουλειά ως intern στην DC Comics. Είχε μεγαλώσει διαβάζοντας τα σπουδαία ‘90s κόμικς της Vertigo, ίσως την πιο επιδραστική και δημιουργική περίοδος που έχουν δώσει ποτέ τα αμερικάνικα κόμικς, με τίτλους όπως το «Sandman» του Νιλ Γκέιμαν ή οι θρυλικοί «Invisibles» του Γκραντ Μόρισον (το κόμικ από το οποίο άντλησαν την κυριότερη επιρροή τους οι Γουατσόφσκι δημιουργώντας το «Matrix»). «Η editor του “Invisibles”, η Σέλι Μποντ, πάντα ένιωθα πως ήταν η ροκ σταρ των κόμικς και πάντα ήθελα να δουλέψω μαζί της», λέει ο Γουέι για το πιο αναγνωρίσιμο όνομα πίσω από τις πανκ επιτυχίες της Vertigo. Φαντάσου να δουλεύεις στην κόμικς βιομηχανία κι ένας ροκ σταρ να σε θεωρεί ροκ σταρ-- αυτή ήταν η επίδραση της Vertigo στα ‘90s κι αυτό ήταν το μέγεθος της επιρροής που άσκησαν αυτά τα κόμικς στον Τζέραρντ Γουέι. «Οταν συναντιόμασταν με την Σέλι πάντα συζητούσαμε για το αν θα κάνουμε πράγματα στη Vertigo και το “Doom Patrol” θα προέκυπτε αλλά ποτέ δεν ήταν η σωστή στιγμή στη ζωή μου», θυμάται.
Μέχρι που ήταν. Το 2016, με τον μουσικό να βρίσκεται εν μέσω ενός εκτεταμένου διαλείμματος από τις μουσικές υποχρεώσεις του, προσεγγίζεται εκ νέου από την DC, αυτή τη φορά με μια πιο φιλόδοξη ιδέα. Να δημιουργήσει όχι μόνο μια δική του σειρά κόμικς για την εταιρεία, αλλά ολόκληρο δικό του imprint, σαν μικρή εκδοτική-μες-στην-εκδοτική. Το όνομα που του ήρθε κατευθείαν ήταν αυτό που προόριζε για το δεύτερο σόλο άλμπουμ του, «Young Animal». Και οι τίτλοι που θα περιλάμβανε αυτή η μίνι εκδοτική, θα ήταν περίεργοι, outsider ήρωες, τα φρικιά του κόσμου της DC. Ο Γουέι θα ήταν κάτι σαν καλλιτεχνικός διευθυντής του όλου εγχειρήματος, εκείνος που θα σκεφτόταν ποιοι θα ήταν οι τίτλοι, ποιοι οι ήρωες, ποιες οι καλλιτεχνικές ομάδες.
(Εξώφυλλο από το «Doom Patrol» του Τζέραρντ Γουέι υπό τη σημαία του imprint Young Animal)
Μέσα από το Young Animal, το οποίο ύστερα από σχεδόν 2 χρόνια στον αέρα έληξε -για την ώρα;- τις επιχειρήσεις του πριν λίγους μήνες, κυκλοφόρησε η καλύτερη ίσως σειράς κόμικς του 2018, το «Eternity Girl», ένας στοχασμός πάνω στην ταυτότητα, την αλλαγή, και την κατάθλιψη, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της Ιστορίας και της εξέλιξης του μέσου. Έγινε φανταστική δουλειά σε αυτή την γωνιά των φρικιών του DC κόσμου, κι όσο για τον ίδιο του Γουέι, εκείνος κράτησε για τον εαυτό του τη ναυαχίδα, τον τίτλο εκείνο που πάντα τον καθοδηγούσε, είτε έγραφε κόμικς, είτε έγραφε μουσική. Η απόλυτη επιρροή πίσω από τη θεατρικότητα και τις μεγάλες ιδέες και τα σχεδόν σεισμικού βεληνεκούς συναισθήματα, τόσο των άλμπουμ του, όσο και των κόμικς του σαν το «Umbrella Academy».
Ο λόγος, για το «Doom Patrol».
H σειρά δημιουργήθηκε για τα DC Comics τη δεκαετία του ‘60 αλλά η περίοδος που ήταν και παραμένει η απόλυτα καθοριστική για τον τίτλο και τα υπερηρωικά κόμικς εν γένει, ήταν από τα τέλη των ‘80s, όταν τον τίτλο ανέλαβε ο Γκραντ Μόρισον («New X-Men», «All-Star Superman») σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της εταιρείας να διασώσει τη σειρά από τις χαμηλές πωλήσεις. Δίχως υπερβολή, πρόκειται ίσως για το απόλυτα καθοριστικό υπερηρωικό run που έχουμε δει ποτέ στα αμερικάνικα κόμικς. Ο Μόρισον αγκάλιασε πλήρως τον σουρεαλισμό και την παράνοια των χαρακτήρων, θρυμματίζοντας τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το fiction, εισάγοντας ως villains συμμορίες όπως την Brotherhood of Dada (ένα αναρχικό γκρουπ που αντιμάχεται τον ρεαλισμό) ή τους Scissormen (μια ράτσα πλασμάτων που αποκόβουν ανθρώπους από την ίδια την πραγματικότητα), και επιχείρησε να γράψει παρωδία με έναν τρόπο μοναδικό ως και σήμερα, σχολιάζοντας όλη την ιστορία του μέσου με ένα τρόπο εντελώς οργανικό, γράφοντάς την ως κομμάτι των περιπετειών των αναρχικών, σουρεαλιστικών ηρώων του.
(Σελίδες από το «Doom Patrol» του Γκραντ Μόρισον)
«Ημουν τόσο συνδεδεμένος με αυτό ως έφηβος και σήμαινε τόσα πολλά για μένα, και ήταν μια από τις σταθερές στη ζωή μου που πάντα επέστρεφα και πάντα με ενέπνεε», λέει ο Γουέι για το «Doom Patrol» του Γκραντ Μόρισον. Αργότερα γνώρισε τον παιδικό του ήρωα και τελικά βρέθηκε να γράφει τον ίδιο τον τίτλο που τον ενέπνευσε ως έφηβο να δημιουργήσει το «Umbrella Academy» και κάθε του άλλο κομιξικό ή μουσικό του ήρωα. «Ενιωθα άξιος επειδή ο Γκραντ ένιωθε πως ήμουν άξιος», ομολογεί. «Υπό μία έννοια έμοιαζε με πεπρωμένο. Πρέπει να γράψω αυτή τη σειρά. Ακόμα κι αν γκρεμοτσακιστεί και καεί, δεν έχει σημασία. Πρέπει να το προσπαθήσω».
Κι έτσι, το 2016, ο Γουέι μαζί με όλα τα άλλα του καθήκοντα ως καλλιτεχνικός διευθυντής των Young Animal τίτλων, ξεκινά μια νέα εκδοχή του «Doom Patrol». Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος το δοκίμαζε μετά την αποχώρηση του Μόρισον στα ‘90s, ήταν όμως η πρώτη φορά εδώ και 25 χρόνια, που μια νέα εκδοχή της «Doom Patrol» έμοιαζε συνεπής ως προς το πνεύμα εκείνης της καθοριστικής, αναρχικής περιόδου.
_(Σελίδες από το «Doom Patrol» του Τζέραρντ Γουέι)
Μετά από μια ντουζίνα τεύχη η σειρά, όπως και το imprint Young Animal γενικότερα, έκλεισε. Ο Γουέι συνέχισε μετά από 10 ολόκληρα χρόνια, νέες περιπέτειες της «Umbrella Academy». Αλλά, παράλληλα, τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά. Η δική του Ακαδημία, επρόκειτο να διασκευαστεί για τη μικρή οθόνη από το Netflix. Κι όσο για το «Doom Patrol», θα γινόταν κι εκείνο σειρά, για τη streaming υπηρεσία της DC, που μας έφερε το «Titans» (που στην Ελλάδα επίσης βρίσκουμε στο Netflix). Η πρόσφατη αυτή αναβίωση του τίτλου στα χέρια του Γουέι, τόσο κοντά στο πνεύμα του Μόρισον -στο οποίο είναι απόλυτα πιστή η τηλεοπτική σειρά- σίγουρα κακό δεν έκανε.
Και κάπως έτσι, την ίδια μέρα, τη 15η Φεβρουαρίου, του έτους 2019, στην Αμερική έκαναν πρεμιέρα δύο διαφορετικές σειρές, που κι οι δύο φέρνουν κάτι από το άγγιγμα του Τζέραρντ Γουέι. Το «Umbrella Academy» στο Netflix, είναι η ιστορία των 7 outsiders ηρώων που προσπαθούν να σταματήσουν την Αποκάλυψη. Το «Doom Patrol», είναι η ιστορία των 5 outsiders ηρώων που προσπαθούν να βάλουν κι εκείνοι τέλος σε μια δυσνόητη επίθεση σε μια πόλη ανθρώπων που δεν τους καταλαβαίνει. (Το «Doom Patrol», σε αντίθεση με το πολύ πιο συμβατικά τηλεοπτικό «Umbrella Academy», είναι αληθινά εξαιρετική διασκευή πάνω στο πνεύμα του κόμικ. Θα μιλήσουμε εκτενέστερα όταν έχουμε στα χέρια μας όλο τον κύκλο επεισοδίων.)
Είναι και τα δύο, διαφορετικές χροιές ενός Black Parade που δε σταματά. Με ένα μυστήριο τρόπο, ο Τζέραρντ Γουέι μεταπηδώντας από τα κόμικς στη μουσική κι από τη μουσική στα κόμικς, δημιούργησε ένα συνεπέστατο έργο γεμάτο ανοιχτόκαρδους περιθωριακούς ήρωες που θυμώνουν, αγαπούν και οραματίζονται με το ίδιο θεατρικό πάθος και την ίδια συναισθηματική ειλικρίνεια. Η τηλεόραση επιτέλους πάτησε play.
*To «Umbrella Academy» streamάρει στο Netflix. Το «Doom Patrol» έκανε πρεμιέρα στην Αμερική και αναμένεται η προβολή του στην Ελλάδα. Το «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν» είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κερδίσει Οσκαρ την ερχόμενη Κυριακή.
