TV & STREAMING

Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 5

of 10

Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, το Flix ξεχωρίζει τις σειρές του 2019 μετρώντας αντίστροφα προς την καλύτερη. Σήμερα μια αναβίωση-επίλογος για μια από τις σημαντικότερες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης.

Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 5

«Deadwood: The Movie»

«Ανακαλύψτε τη βαθύτερη φύση σας, κύριε Σουέραντζεν. Περπατήστε με το μέλλον», είναι απλώς μια φράση που ακούει ο επίτιμος ηγέτης της κωμόπολης του Deadwood, Αλ Σουέραντζεν, αυτές τις μέρες της οριστικής σωματικής του φθοράς. Ο Αλ, που με τη μορφή και το λόγο του Ίαν ΜακΣέιν συνεχίζει να γεννά βρωμόστομη ποίηση όπως κανείς χαρακτήρας στην ιστορία της τηλεόρασης, ακούει διαφόρων ειδών συμβουλές στη διάρκεια αυτής της σύντομης επιστροφής μας στα λημέρια της πάλαι ποτέ πόλης δίχως νόμους. Από γιατρούς, από φίλους, από συντρόφους, από εχθρούς. Πεισματάρης, ξεροκέφαλος, στέκεται ψηλά στο μπαλκόνι από το οποίο πάντοτε επόπτευε την καθημερινότητα του βασιλείου του, και ξέρει πως ο χρόνος του έχει περάσει.

Το «Deadwood» του Ντέιβιντ Μιλτς, ίσως η κορυφαία σειρά στην ιστορία του μέσου, πάντα ήταν ένα arthouse γουέστερν για τη βία της εξέλιξης, για το πώς ο Δυτικός πολιτισμός είναι γεννημένος πάνω σε λάσπη, περιττώματα και αίμα. Με φόντο το κυνήγι του χρυσού σε μια πόλη δίχως νόμους, η σειρά του Μιλτς χρονολόγησε τη σταδιακή επιβολή κανόνων και προόδου σε μια κοινότητα αγρίων. Αν υπάρχει φιλοσοφική θέση του δημιουργού της σειράς πάνω στην κοινωνία, μάλλον εκπροσωπείται απόλυτα από το γεγονός πως, τελικά, ο μεγαλύτερος κακός της σειράς ήταν ο Τζορτζ Χερστ, ο ευγενέστερος εκπρόσωπους του πολιτισμού ανάμεσα σε όλους.


Διαβάστε εδώ περισσότερα Best of 2019, με λίστες, ανασκοπήσεις, τα καλύτερα και τα χειρότερα της χρονιάς που τελειώνει σε λίγο.


deadwood1

deadwood2

Το "Deadwood" του Ντέιβιντ Μιλτς πάντα ήταν ένα arthouse γουέστερν για το πώς ο Δυτικός πολιτισμός είναι γεννημένος πάνω σε λάσπη και αίμα, με φόντο το κυνήγι του χρυσού σε μια πόλη δίχως νόμους.»

Η αρχική πορεία της σειράς είχε κοπεί απότομα αφήνοντας ιστορίες στον αέρα, όμως το αθέλητο φινάλε στο τέλος της 3ης σεζόν, με τον Αλ στα γόνατα να σκουπίζει τα αίματα που άφησε πίσω του η λαίλαπα του Χερστ, δε θα μπορούσε να συνοψίζει καλύτερα την κοσμοθεωρία του σόου. Ο Μιλτς όμως πάντα ήθελε να κλείσει την ιστορία στις 4 σεζόν και έτσι, 13 χρόνια μετά, η πολυθρύλητη τηλεταινία-επίλογος (που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φαινόταν πως δε θα συμβεί τελικά ποτέ) έγινε πραγματικότητα, σε σκηνοθεσία Ντάνιελ Μίναχαν (από τους βασικούς σκηνοθέτες της σειράς) και με σχεδόν σύσσωμο το καστ να επιστρέφει.

Πρόκειται για μια τύπου «Gilmore Girls» προσέγγιση στην αναβίωση: Όπως συνέβη και με την μίνι σειρά 4 επεισοδίων για τη σειρά της Έιμι Παλαντίνο για το Netflix, έτσι κι εδώ τα χρόνια έχουν περάσει και στην χρονολογία της ιστορίας (10, για την ακρίβεια) όμως δραματουργικά μιλώντας, είμαστε πρακτικά εκεί που μας άφησε το τέλος της 3ης. Ολο τo ensemble μαζεύεται ξανά, με αφορμή εδώ την ενοποίηση της Νότιας Ντακότα ως 40ή πολιτεία των ΗΠΑ, και μαζί κι ο Χερστ, πλέον ως εκλεγμένος γερουσιαστής. Στη διάρκεια της επίσκεψής του διαπιστώνει πως ο Σουέραντζεν του είχε πει ψέμματα μια δεκαετία πριν, κι η Τρίξι (που είχε αποπειραθεί να τον σκοτώσει) είναι ακόμα ζωντανή. Σε συνδυσασμό με την λυσσαλέα του μανία να αποκτήσει το οικόπεδο του Τσάρλι Ότερ (για να μη παρεμποδιστούν τα σχέδιά του για επέκταση της τηλεφωνικής γραμμής), ξεκινά ένας νέος κύκλος αίματος και εκδίκησης που θα φέρει τους κεντρικούς ήρωες σε τελική αντιμέτωπη τροχιά.

deadwood3

deadwood4

Η ταινία-επίλογος είναι μια φευγαλέα ματιά στο πέρασμα της Ιστορίας, άλλοτε σκληρή κι άλλοτε πιο μαλακωμένη, όπως εξάλλου κι οι ίδιοι οι γερασμένοι ήρωές της.»

Το σκηνικό είναι όπως και παλιά, μαγευτικό. Κάπου ανάμεσα στην ανασύσταση της εποχής και στην ποίηση του Μιλτς, χάνεσαι σε αυτό τον κόσμο του τέλους του 19ου αιώνα, με την ίδια ευκολία με τότε. Ολοκληρώνοντας ένα σενάριο που εξυπηρετεί κάθε αγαπημένο ήρωα μιας σειράς-σταθμό, ο δημιουργός αφήνει και τον ίδιο τον χρόνο που περνά να επηρεάσει το κείμενό του. Η ταινία-επίλογος είναι μια φευγαλέα ματιά στο πέρασμα της Ιστορίας, άλλοτε σκληρή κι άλλοτε πιο μαλακωμένη, όπως εξάλλου κι οι ίδιοι οι γερασμένοι ήρωές της. Δεν υπάρχουν ούτε καθαρές λύσεις, ούτε καθαρές απαντήσεις σε μια συνθήκη βίας σχεδόν συστημικά, πλέον, προστατευμένης.

Στο τέλος, η πόλη βρίσκεται ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο μέλλον κι ο Αλ την (μας) αποχαιρετά με μια από τις ωραιότερες αποχαιρετιστήριες φράσεις που έχει παραδώσει ποτέ σειρά κλείνοντας την διαδρομή της- με τους δικούς της, πια, όρους.


Διαβάστε ακόμη:


Διαβάστε εδώ περισσότερα Best of 2019, με λίστες, ανασκοπήσεις, τα καλύτερα και τα χειρότερα της χρονιάς που τελειώνει σε λίγο.