«Vice Principals» (2η σεζόν)
To «Vice Principals» ήταν ένα περίεργο τέρας, κι όταν λέω τέρας το εννοώ κιόλας γιατί αυτή η σειρά μιλάει για ήρωες και καταστάσεις υψηλής τοξικότητας. Δημιουργήθηκε από το δίδυμο των Ντάνι ΜακΜπράιντ και Τζόντι Χιλ («Eastbound & Down») εξαρχής ως μια σειρά-δίπτυχο, μια ιστορία σε δύο κεφάλαι, σχεδόν αυτοτελή. Γράφτηκε και γυρίστηκε όλο μια κι έξω, 18 επεισόδια απλωμένα σε 2 σεζόν, η πρώτη σε σκηνοθεσία του Χιλ κι η δεύτερη του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Η πρώτη, σχολική κωμωδία- η δεύτερη, αρρωστημένο whodunnit.
Ο ΜακΜπράιντ παίζει τον κοινωνικά αστοιχείωτο Νιλ Γκάμπι κι ο λατρεμένος Γουόλτον Γκόγκινς (σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες οπουδήποτε στην τηλεόραση) παίζει τον ξεκάθαρα κοινωνιοπαθή Λι Ράσελ, δύο υποδιευθυντές λυκείου που στοχεύουν στην ίδια θέση λυκειάρχη όταν αποσύρεται ο προηγούμενος διευθυντής (Μπιλ Μάρεϊ, γιατί όχι). Όταν προσπερνούνται κι οι δύο για τη θέση, οι δύο ορκισμένοι εχθροί έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν να καταστρέψουν την γυναίκα που πήρε τη θέση, την (εμφανέστατα πιο κατάλληλη για τη θέση κι από τους δυο τους) Δρ. Μπελίντα Μπράουν. Όλη η 1η σεζόν είναι μια τοξική, λυκειακή κωμωδία καταστροφής, για δύο καταστροφικούς ανόητους που το μόνο πράγμα που ξεπερνά την ανηθικότητά τους, είναι η βλακεία τους.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Ως θέαμα είναι αστείο όσο και ενοχλητικό, ένας διχασμός που οι καλύτερες σκοτεινές κωμωδίες (όπως ετούτη) διαχειρίζονται με άνεση. Η σειρά είναι φτιαγμένη για να τη βλέπεις ξανά και ξανά, γεμάτη σινεφιλικά homage, προβληματικά ‘80s αρχέτυπα και ατάκες για διαρκές αναμάσημα (θέλω όλοι οι άνθρωποι που ξέρω να τη δουν απλά για να μπορώ να μπαίνω σε δωμάτια λέγοντας «as you can see I have no weapons»), μα η πιο απρόσμενη αρετή της μπορεί να είναι το πόσο ταιριαστή μοιάζει σήμερα. Η ψυχολογική βία που κρύβει ο Τζόντι Χιλ στα πιο αναγνωρίσιμα-ως-ακίνδυνα μέρη των κοινωνικών μας αλληλεπιδράσων (βλέπε και «Observe and Report») σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό χιουμοριστικό στυλ του ΜακΜπράιντ που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο βλακώδες και το ιδιοφυές χιούμορ, μοιάζουν με στοιχεία απαραίτητα για την ανάγνωση της σημερινής κοινωνικής τοξικότητας.
Τα ένστικτα αυτά καθοδηγούν την 2η σεζόν με έναν ακόμα πιο ενδιαφέροντα τρόπο από την 1η. Με την Μπράουν παρελθόν, η σειρά μετασχηματίζεται σε βιτριολικό whodunnit. Αν τα πρώτα 9 επεισόδια αντλούσαν από Τζον Χιουζ, αυτά είναι Μπράιαν ΝτεΠάλμα. Ο Λι Ράσελ επιβάλει την τάξη στους διαδρόμους του σχολείου με έναν τρόπο αναγνωρίσιμα καταστροφικό: Όχι επιδιώκοντας τη συνεργασία ή την καλύτερη απόδοση των καλύτερων συνεργατών, αλλά αποφασίζοντας και διατάζοντας και απολύοντας και τρομάζοντας. Κυβερνά ένα κατεστραμμένο βασίλειο, αλλά το μόνο που ενδιέφερε αυτούς τους άντρες έτσι κι αλλιώς, ήταν η θέση, η ιδέα της εξουσίας. Το «Vice Principals» δεν είναι μόνο ένα αποτελεσματικά σινεφιλικό κωμικό θρίλερ. Με έναν περίεργο τρόπο, οι ΜακΜπράιντ, Χιλ και Γκόρντον Γκριν δημιούργησαν ένα από τα πιο πολιτικά επίκαιρα κομμάτια τηλεόρασης εκεί έξω.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Venetian Nights» (2x08)
Oλα τα επεισόδια της 2ης σεζόν τα έχει γυρίσει ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν εκτός από αυτό, που είναι του ίδιου του ΜακΜπράιντ, και περιστρέφεται όλο γύρω από την αναπόφευκτη κορύφωση του δράματος ανάμεσα στον Γκάμπι και τον Ράσελ. Οι δύο άντρες ως φαντάσματα είναι απλά μια ιδανική οπτική αποτύπωση της μάχης τους.
Μια σκηνή
«Και η γυναίκα επίσης άφησε ελεύθερη την τίγρη με την οποία παίρνατε φωτογραφίες νωρίτερα, κι έφαγε έναν άνθρωπο.» Το φινάλε είχε μια αιματηρή μάχη με μια τίγρη στους σχολικούς διαδρόμους. Δεν ξέρω τι άλλο θα χρειαζόταν να έχει.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 7: «Westworld»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
