«The Get Down» (1η σεζόν)
Είναι μια από αυτές τις φορές που η πραγματικότητα σου κάνει τη δουλειά σου για σένα. Αν θέλαμε ας πούμε κάποια παραδείγματα μουσικών δραμάτων που δε λειτούργησαν απλά ώστε να υπογραμμιστεί τι έκανε τόσο σωστά το «The Get Down», ε τότε ευχαριστούμε 2016, μας βοήθησες αρκετά. Το «Roadies» του Κάμερον Κρόου δε σταματούσε να στήνει cheesy μυθολογίες γύρω από τη ροκ και το «Vinyl» του Τέρενς Γουίντερ (συγγνώμη εννοούσα ‘του Μάρτιν Σκορσέζε και του Μικ Τζάγκερ’) έγραφε με θράσος την ιστορία πάνω από την ιστορία, αγνοώντας τους ανθρώπους που κάνουν τη μουσική και βάζοντας τον (λευκό, φυσικά) κεντρικό του ήρωα να σκουντουφλάει στη γέννηση της χιπ χοπ σε μια βόλτα του.
Στο «The Get Down» ο Μπαζ Λούρμαν μπορεί ως λευκός Αυστραλός να έχει με τη χιπ χοπ όση σχέση έχω εγώ με την ιστιοπλοία, όμως α) διαθέτει μια απίστευτη αίσθηση μουσικότητας και ρυθμού και β) συμβουλεύτηκε αληθινούς ανθρώπους που ξέρουν για τι μιλάνε, όταν μιλάνε για μουσική. Και κάπως έτσι, εγένετο «The Get Down», ένα μουσικό ερωτικό coming of age δράμα, για παιδιά που δημιούργησαν έναν νέο ήχο δίχως καμία αίσθηση ιστορίας ή context (όπως πάντα συμβαίνει δηλαδή) απλώς και μόνο επειδή δεν τους έκανε πια ο παλιός.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Η σειρά του Λούρμαν μας μεταφέρει πίσω από το stage, εκεί που η μουσική φτιάχνεται πάνω σε χρησιμοποιημένα βινύλια και μετά από ώρες πόνου, αγωνίας και ιδρώτα. Μπορεί τα πάντα να διαθέτουν παστέλ χρώματα που βγάζουν το μάτι, όμως τα πάντα μοιάζουν αληθινά. Από το ερωτικό δράμα ανάμεσα σε δύο παιδιά που προέρχονται, φυσικά, από διαφορετικές πλευρές της πόλης, τον Ζικ και τη Μαϊλίν (εξαιρετική η Εριζέν Γκουαρδιόλα κι ο Τζάστις Σμιθ), μπλέκει μουσική, χορό και χρώματα, στην υπηρεσία μιας ιστορίας για το καλοκαίρι που πήρε φωτιά το Μπρονξ.
Γενναίες δόσεις ταξικής ματιάς, με τον Ζικ και τους 4 Φανταστικούς φίλους του (συν τον Σαολίν Φαντάστικ να κλέβει την παράσταση) να προσπαθούν να αντικρύσουν το αύριο φτιάχνοντας ρίμες και στήνοντας μεγαλειώδεις battles που όσο βγαλμένες από βιντεοπαιχνίδι μοιάζουν, τόσο αληθινές έχεις την αίσθηση πως είναι. Δεν ξέρω πώς θα συντηρηθεί η ένταση και η ενέργεια της σειράς και στο μέλλον (ο Μπαζ Λούρμαν ουσιαστικά έσπασε το Netflix, υποχρεώνοντάς το να βγάλει τη σεζόν σε δύο μέρη λόγω κόστους) όμως αυτά τα 6 επεισόδια δε μοιάζουν με τίποτα άλλο στην τηλεόραση.
Γράψαμε στο Flix
Το «The Get Down» δεν έχει τίποτα το τουριστικό. Δεν θα δεις κάποιον να περπατά στο δρόμο και να ακούει, ετοιμοπαράδοτη, έτοιμη να γραφτεί σε δίσκο, τη γέννηση του χιπ χοπ. Δε θα δεις προσπερασμένους από το χρόνο λευκούς σαραντάρηδες να μιλούν για την Παλιά Καλή Ροκ κάνοντας κηρύγματα για το τι θα πει Αληθινή Μουσική. Υπό μία έννοια, η ύπαρξη της μουσικής στο «Get Down» έχει την ελάχιστη δυνατή συναίσθηση του εαυτού της. Δεν έρχεται παρέα με λήμματα της wikipedia για το τι είδους ιστορικό γεγονός παρακολουθείς. Δεν σου υπογραμμίζει διαρκώς το ιστορικό βάρος αυτού που βλέπεις. Παρά σε προσκαλεί να χαθείς μέσα σε διαδρομές ιδρωμένες, σε κακόφημες ντίσκο, σε σοκάκια πίσω από γκρεμίσματα, όπου λέξη τη λέξη, σκρατσάρισμα το σκρατσάρισμα, ιδέα την ιδέα, φτιάχνεται κάτι καινούριο.
Το «Get Down» θα σε κάνει να προσέξεις τη μουσική του. Γιατί δεν στην παραδίδει ως μάθημα ιστορίας, αλλά σαν εμπειρία ζωής.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Where There Is Ruin There Is Hope for a Treasure» (1x01)
O πιλότος είναι το μόνο επεισόδιο που γύρισε ο ίδιος ο Λούρμαν (αν και ήταν hands on καθόλη τη διάρκεια της παραγωγής) και είναι και το καλύτερο. Τα μουσικά νούμερα είναι μικρές εκστάσεις, οι εισαγωγές όλων των χαρακτήρων αξέχαστες και ο ρυθμός του μοντάζ κάνει το επεισόδιο να μοιάζει και το με σόουλ άσκηση ύφους. Κάποιες φορές βγαίνει σε καλό ένας δημιουργός να μην είναι απολύτως σίγουρος πώς λειτουργεί σε ένα άλλο μέσο.
Μια σκηνή
Φυσικά και η DJ battle του 6ου επεισοδίου, κάτι που μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από τον «Scott Pilgrim» του Eντγκαρ Ράιτ. Ο Ζικ έχει μόλις γίνει poster boy για την πολιτική αναδόμηση του Μπρονξ, στέλνοντας υπόγεια μηνύματα στους ανθρώπους του, πως είναι ακόμα δικός τους (οι μεγάλοι κοίταζαν απορημένοι αγνοώντας τις λέξεις που δεν έβγαζαν νόημα, σε άλλο έναν δυναμικό συμβολισμό) και τώρα πετάει την φορεσιά του στην υπηρεσία ενός υπέρ πάντων αγώνα. Τηλεόραση-οργασμός.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 5: «The Leftovers»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
