Πως αναζωογονείς και κάνεις ξανά ενδιαφέρουσα μια τόσο γνώριμη και κουρασμένη ιστορία για ένα κοινό που την έχει δει ξανά και ξανά, σε άπειρες επαναλήψεις διασκευές και νέες αφηγήσεις; Οι Μόφατ και Γκάτις το έχουν κάνει ξανά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο στο «Sherlock» και το καταφέρνουν και πάλι εξίσου εντυπωσιακά στον «Δράκουλα», ρυθμίζοντας τις λεπτομέρειες, τον τόνο, την αφήγηση, το χιούμορ, τον τρόμο, την αίσθηση του όλου πράγματος σε μια συχνότητα απόλυτα συντονισμένη στις αισθήσεις των θεατών του τώρα -και πιθανότατα του πάντα.
Ναι αυτός ο «Δράκουλας» δεν είναι τίποτα λιγότερο από κλασική τηλεόραση, τρια επεισόδια της μιάμιση ώρας που απλά δεν χορταίνεις να παρακολουθείς, ένας «bloody good time» για να χρησιμοποιήσουμε έναν αντάξιο του χαρακτηρισμό που ξέρει ανά πάσα στιγμή πως να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στο φρικώδες και το σαρκαστικό, το χαριτωμένο και το απολύτως τρομακτικό. Η σειρά έχει όλα όσα περιμένεις από μια επανάληψη της ιστορίας του Δράκουλα κι όλα όσα δεν περιμένεις που την κάνουν να μην μοιάζει με επανάληψη. Ενα λαβυρινθώδες κάστρο στα βάθη της Τρανσυλβανίας γεμάτο σκιές κι απειλές, την επίσκεψη του Τζόναθαν Χάρκερ εκεί, την απόδρασή του και το καταφύγιο του σε ένα μοναστήρι, το ταξίδι του Δράκουλα προς το Λονδίνο με το Ντίμιτερ. Ομως κάθε τι διαποτίζεται από μια φρέσκια και συναρπαστική αίσθηση από την ξεκάθαρη βεβαιότητα πως κάθε εικόνα και κάθε λέξη είναι εκεί για κάποιο λόγο. Και τίποτα δεν πάει χαμένο ακόμη και η πιο μικρή ατάκα. «Οι άνθρωποι εδώ δεν έχουν… γεύση» θα πει ο κόμης στον Χάρκερ στην πρώτη τους συνάντηση έχοντας ήδη απολογηθεί για τα κακά αγγλικά του. «Ισως εννοείτε χαρακτήρα» θα απαντήσει εκείνος. «Ισως» δεν θα επιβεβαιώσει ο Δράκουλας.
Δείτε ακόμη: Ο κόμης Δράκουλας ήταν πάντα έτοιμος για το close up του
Ο τρόπος που οι Μόφατ και Γκάτις στήνουν τον χαρακτήρα του κόμη τους και ο τρόπος που ο Κλάες Μπανγκ τον αποδίδει, είναι φυσικά ένα μεγάλο κομμάτι του κερδισμένου στοιχήματος της σειράς. Ευφυής και γοητευτικός, σαρδόνιος μα σαγηνευτικός, σκοτεινός αλλά και σέξι, είναι μαζί δαιμόνιος αλλά και μαγνητικός, ένας κακός που δεν μπορείς να του αντισταθείς ειδικά αν από την ασφάλεια της πολυθρόνας σου δεν κινδυνεύεις από το δάγκωμά του. Κι αν ένας σπουδαίος κακός δεν είναι τίποτα δίχως ένας αντάξιο αντίπαλο, ο Δράκουλας εδώ τον βρίσκει το πρόσωπο της Μοναχής Αγκάτα (Ντόλι Γουέλς) που είναι όχι μόνο μια επίμονη μελετητής των μυθων και των δοξασιών που περιβάλλουν τα βαμπίρ, αλλά και με διαφορά η πιο κουλ καλόγρια που είδατε ποτέ στην οθόνη και η οποία περιγράφοντας την σχέση της με τον Θεό λέει «όπως πολλές γυναίκες της ηλικίας μου, είμαι παγιδευμένη σε έναν γάμο δίχως αγάπη, κρατώντας τα προσχήματα προκειμένου να έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου».
Δείτε ακόμη: Lust for life! O Κλάες Μπανγκ είναι ο «Δράκουλας» που θέλουμε και μας αξίζει!
Κι αν όλα είναι μοιάζουν στην επιφάνειά τους γνώριμα κι όλα πατούν σε αναφορές που έχεις ξαναδεί ή ξαναδιαβάσει, ο τρόπος που τα επιμέρους στοιχεία βρίσκουν την θέση τους εδώ, είναι αναμφίβολα καινούργιος και μοναδικός. Οι Γκάτις και Μόφατ αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή από το να αφηγηθεις μια συναρπαστική ιστορία με συναρπαστικό τρόπο βάζοντας νέο αίμα στις φλέβες -ή στο στόμα της. Ο Κόμης Δράκουλας του Μπανγκ φέρνει στο νου τους καλύτερους προγόνους του, μα αυτοστιγμεί κερδίζει άξια μια θέση ανάμεσα τους ενώ η Αδελφή Αγκάτα μπαίνει με δύναμη στο πάνθεον των χαρακτήρων του βαμπιρικού μύθου και μας κάνει να ζητάμε με πάθος ένα δικό της τηλεοπτικό spin off. Και αναμφίβολα πολλά περισσότερα επεισόδια από την αιματηρά απολαυστική αυτή σειρά.
