Όχι να μειώσουμε την αξία του ετήσιου top-10 μας το οποίο το φροντίζουμε και το αγαπάμε, αλλά πλέον η καλή τηλεόραση είναι τόση πολλή που είναι σχεδόν άδικο να ξεχωρίσεις 10 σειρές. Ούτε καν 10 σειρές της χρονιάς- 10 σειρές της μισής σεζόν. Γι’αυτό συνειδητοποιώντας το εύρος των προσφερόμενων επιλογών σε όλα τα είδη, σε αυτούς τους πρώτους μήνες του 2015, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τα καλύτερα ως τώρα, σε μια σειρά από ποστ.
Πιθανά spoilers για την κάθε σειρά.
Διαβάστε ακόμη:
- 1ο μέρος της ανασκόπησης του μισού 2015: «Mad Men», «The Walking Dead», «Game of Thrones», «Banshee», «Louie», «Inside No. 9», «Scandal»
- 2ο μέρος της ανασκόπησης του μισού 2015: «Man Seeking Woman», «Galavant», «Unbreakable Kimmy Schmidt», «Other Space»
«The Flash»
Άργησα λίγο να πειστώ για ετούτο καθότι αποτελεί spin-off του «Arrow», το οποίο όταν δοκίμασα με κράτησε μακριά το άτεχνο σκοτάδι του. (Αν είναι να κάνεις σοβαρούς υπερήρωες, ας είσαι ο Νόλαν τουλάχιστον.) Εν αντιθέσει, το «The Flash» το καταβρόχθισα μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο παρότι είχα εκατό άλλες υποχρεώσεις. Ο λόγος που έκανα μια τόσο Αγαπητό Μου Ημερολόγιο εισαγωγή δεν είναι άλλος παρά για να τονίσω την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τόνο των δύο σειρών, κάτι που βρίσκω έτσι κι αλλιώς υγιές, ασχέτως του ύφους που προτιμά ο καθένας. Δεν είναι όλοι οι ήρωες κι όλες οι ιστορίες φτιαγμένες για το ίδιο στυλ. Και, πολύ σωστά, το CW μαζί με τους παραγωγούς Γρεγκ Μπερλάντι, Τζεφ Τζονς και Άντριου Κράισμπεργκ, απάντησαν στους εαυτούς τους πολύ εύστοχα: Στο σκοτεινό, σοβαρό «Arrow», αντιπρότειναν ένα πολύχρωμο, αναπολογητικά ποπ sci-fi «The Flash».
Είναι πολλά που δεν (θα έπρεπε να) λειτουργούν σε αυτή τη μεταφορά. Αισθητικά είναι παντελώς αδιάφορο, συχνά μοιάζει φθηνότερο κι από όσο (εικάζω πως) είναι, ενώ οι μισοί χαρακτήρες (κατά βάση οι γυναικείοι) δε λειτουργούν σε καμία περίπτωση. Το ανυπόφορο will-the-won’t-they του Μπάρι και της Άιρις είναι το χειρότερο κομμάτι της σειράς. Τότε γιατί δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από την οθόνη; Μάλλον επειδή οι σεναριογράφοι της σειράς έχουν πιάσει απόλυτα τον ξέφρενα κόμικ χαρακτήρα του ήρωα και των περιπετειών του, στήνοντας μια μικρή saga που είναι εν μέρει coming of age με πολύχρωμα κουστούμια, εν μέρει sci-fi whodunnit, κι εν μέρει χωροχρονική τραγωδία με επεκτάσεις πάνω στην ελευθερία της επιλογής και στο βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς.
Αλλά λίγο, πολύ λίγο, όσο πρέπει. Θέλω να πω ότι υπάρχουν ψήγματα των παραπάνω μέσα στο DNA της ιστορίας, αλλά σε κανένα σημείο δε νιώθεις πως παίρνει κανείς τον εαυτό του πιο σοβαρά από ό,τι πρέπει. Πρώτο μέλημα είναι η διασκέδαση και το να μένει καθηλωμένος ο θεατής μέσα από τις διαρκείς ανατροπές, αποκαλύψεις και εντυπωσιακές στιγμές και μάχες. Ο κόσμος του Flash είναι γεμάτος χρώματα, σατανικούς επιστήμονες, εξωφρενικά πειράματα, μάχες που διεξάγονται στην ταχύτητα του φωτός, κι ανθρώπους που τρέχουν πιο γρήγορα από τον χρόνο τον ίδιο, δημιουργώντας έτσι τη δυνατότητα για τρελές sci-fi ιστορίες που αψηφούν τη γραμμική ροή του χρόνου. Κοινώς, ξέχνα τη μουντάδα και τη σοβαροφάνεια. Ανά πάσα βδομάδα μπορεί και ο κακός να αποδειχθεί πως είναι ένας τηλεπαθητικός γορίλας που ζει στους υπονόμους. Λέμε τώρα. Ή βασικά, ναι.
«iZombie»
Η επιστροφή του Ρομπ Τόμας στην ποπ νουάρ τηλεόραση που τον αγαπήσαμε χάρη στη «Veronica Mars», είναι γεγονός. Βασισμένος στο κόμικ της Vertigo που σχεδιάζει ο Μάικλ Όλρεντ (η αισθητική επιρροή του οποίου βρίσκεται παντού στη σειρά), ο Τόμας μαζί με τη μόνιμη συνεργάτιδά του, Νταϊάν Ρουτζέρο, γράφουν την ιστορία μιας κοπέλας που βρισκόταν καθ’οδόν για την τέλεια ζωή, μα έμαθε από πρώτο χέρι αυτό που λένε πως όταν φοιτήτριες κάνουν σχέδια, τα ζόμπι γελούν.
Η Λιβ Μουρ (τέλεια στο ρόλο η Ρόουζ ΜακΆιβερ) δαγκώνεται σε ένα πάρτι, τη μία φορά που είπε να το ρίξει έξω και να πάει σε πάρτι, γίνεται ζόμπι, και αλλάζει τα πάντα στη ζωή της. Πιάνει δουλειά στο γραφείο του ιατροδικαστή ώστε να θρέφεται με εγκεφάλους νεκρών, με τη διαφορά πως όταν το κάνει αυτό, αποκτά μέρος των αναμνήσεων και της προσωπικότητας του νεκρού. Άρα, σα να ήταν ο Νεντ από το «Pushing Daisies», βοηθά τον τοπικό αστυνομικό να λύνει ακραίες υποθέσεις.
Φυσικά επειδή η σειρά είναι των Τόμας-Ρουτζέρο, αναπτύσσεται σταδιακά ένα season arc που περιστρέφεται γύρω από τον πάντα απολαυστικό Ντέιβιντ “Μίστερ Σαρκ” Άντερς, που παίζει κάτι σαν αρχι-ζόμπι, η κορύφωση του οποίου στο τελευταίο επεισόδιο είναι εκρηκτική, αγωνιώδης, και τρομερά συναισθηματική. Ο Τόμας είχε αποδείξει και στη «Veronica Mars» πως κάτω από τη χρωματιστή αφήγηση ενός σύμπαντος γεμάτο από συναρπαστικούς χαρακτήρες, είναι ικανός για πάρα πολύ σκοτάδι. Το «iZombie» δεν γίνεται ποτέ όσο συνταρακτική είναι βαθιά στην καρδιά της η θρυλική 1η σεζόν εκείνης της σειράς, όμως πάντα νιώθεις πως διακυβεύονται τα πάντα. Ζωές, σχέσεις, δεσμοί, και το ίδιο το δικαίωμα στην lifestyle επιλογή.
Διάβασε επίσης: Μια πρώτη ματιά στη σειρά
«Agent Carter»
To «Agents of S.H.I.E.L.D.» έγινε καλύτερο στη 2η σεζόν όταν αποφάσισε πως θα είναι η ιστορία μιας ομάδας κατατρεγμένων αντί μιας ομάδας κυβερνητικής καταστολής, αλλά και πάλι δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστον με το αδερφικό του show, το μόλις 8 επεισοδίων κατασκοπικό εποχής με πρωταγωνίστρια την Πέγκι Κάρτερ.
Η Χέιλι Άτγουελ έτσι κι αλλιώς χαραμιζόταν σε μικρές cameo εμφανίσεις στο Marvel Universe όποτε μια ιστορία ήθελε σύνδεση με τη μεταπολεμική Αμερική, είναι από τους χαρισματικότερους ηθοποιούς του εκτεταμένου αυτού σύμπαντος. Στο «Agent Carter» τη βλέπουμε καθώς διεκδικεί τη δική της μικρή άνοδο στις τάξεις της αντικατασκοπείας, όχι ως ‘φιλενάδα του Κάπτεν Αμέρικα’, όπως της λένε συνεχώς, αλλά ως πράκτορας που ηγείται επικίνδυνων αποστολών που κανείς άλλος δεν έχει αρκετά ανοιχτό μυαλό για να διαχειριστεί. Ο Χάουαρντ Σταρκ την εμπιστεύεται για να καθαρίσει το όνομά του κι έτσι η Πέγκι αναζητά αποδείξεις, τα βάζει με όποιον βρεθεί μπροστά της, κι όλη την ώρα οδηγεί τους πράκτορες (συνεργάτες της) που νομίζουν πως κυνηγούν όντως τον Σταρκ, σε συνεχή αδιέξοδα.
Η περιπέτεια κι οι χαρακτήρες κρατούν το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, με αποκορύφωμα τη στιγμή όπου τα πάντα αποκαλύπτονται και η Πέγκι ξεσπά αποκαλύπτοντας τις μισογύνικες συμπεριφορές όλων, ενώ και το ίδιο το πλαίσιο της περιπέτειας έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον: Διαδραματίζεται στην εποχή αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν οι άντρες επιστρέφουν από το πεδίο της μάχης και οι γυναίκες (που είχαν κρατήσει τη χώρα ζωντανή) υποβιβάζονται ξανά στα προηγούμενα πόστα τους. Είναι η ευτυχής συγκυρία όπου μια ανάλαφρη περιπέτεια εποχής έχει και κάτι να πει.
Διάβασε επίσης: Μια ματιά στην 1η σεζόν
«Daredevil»
H στιγμή-σοκ που διαπιστώσαμε πως μια υπερηρωική σειρά μπορεί και να έχει αισθητική. Βουτηγμένο μέσα σε θεοσκότεινες αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου, αυτό το κόμικ νουάρ ακολουθεί τα ίχνη του Ματ Μέρντοκ a.k.a. Daredevil, του πρώτου από τους ‘street’ ήρωες της Marvel που μεταφέρονται στην τηλεόραση με βλέψεις για σύμπαν σειρών αντίστοιχο με το κινηματογραφικό των «Avengers».
Η σειρά του Netflix δημιουργήθηκε από τον Ντρου Γκόνταρντ πριν αυτός αποχωρήσει -ατυχώς- και αφήσει τη θέση του στον Στίβεν ΝτεΝάιτ, δημιουργό του «Spartacus». Οι δυο τους έχουν αποφοιτήσει κι οι δύο από τη σχολή του Τζος Γουήντον κι έχουν παρόμοιες ευαισθησίες ως προς τον τρόπο που αναπτύσσονται οι χαρακτήρες και οι πλοκές διαρκείας, ενώ ακόμα κυριότερα, αντλούν έμπνευση από την ίδια πηγή (κάποιες εξαιρετικές ιστορίες από Φρανκ Μίλερ και Ντέιβιντ Ματζουκέλι) οπότε η σεζόν δεν υποφέρει ιδιαίτερα από αυτή την αλλαγή, έστω κι αν τα τελευταία επεισόδια είναι τα λιγότερο ενδιαφέροντα της σεζόν.
Όμως ιδίως το πρώτο μισό είναι θαυμάσιο, σκιαγραφώντας πορτρέτα ηρώων μέσα από εξαιρετικά επεισόδια που κανένα δε μοιάζει με το άλλο: Το επεισόδιο με το παρελθόν του Κίνγκπιν (ένας απολαυστικός Βίνσεντ Ντ’Ονόφριο, γεννημένος για τέτοιους larger than life ρόλους κακών) είναι καθηλωτικό, ενώ εκείνο με την έλευση του εκπαιδευτή Στικ είναι επίσης εξέχον. Ο ίδιος ο Daredevil μας παρουσιάζεται ήδη ως έτοιμος ήρωας, μεγαλύτερος εχθρός του οποίου δεν είναι κάποιος villain μα η ίδια του η συνείδηση ως ενοχικός καθολικός. Η σειρά έτσι αποφεύγει τα εμπόδια που συχνά παρουσιάζονται σε origin stories, κι απελευθερώνεται έτσι ώστε να μπορεί να αναπτύξει περισσότερο την αισθητική, τις επιμέρους ιστορίες της (ξεχωρίζει αυτή με τη διάσωση ενός πιτσιρικά, όωπς κι εκείνη όπου ο Ματ Μέρντοκ κρατά στη ζωή έναν Ρώσο μαφιόζο μέσω τηλεφωνικών οδηγιών), αλλά και το περιφερειακό καστ χαρακτήρων (η σχέση της Κάρεν με τον Φόγκι είναι διασκεδαστική, όσο και γλυκόπικρη).
Δε ξέρω πώς θα είναι μια μελλοντική σεζόν της ίδιας αυτής σειράς, πόσο μάλλον των υπολοίπων που σχεδιάζουν Marvel και Netflix, όμως η 1η σεζόν του «Daredevil» έκανε πολύ σωστά, πολλά πράγματα.
Διάβασε επίσης:
Στο επόμενο: Τζον Όλιβερ, «Silicon Valley», «Brooklyn Nine-Nine» και οι κωμικές σειρές που επέστρεψαν και φέτος
Διαβάστε ακόμη:
- Το «Hannibal» ετοιμάζεται να μετακομίσει με όρεξη στο νέο του σπίτι - ακόμη και ως ταινία!
- Είστε έτοιμοι για κατασκήνωση; Το Camp Firewood σάς περιμένει... το 1981
- Κανένας τρυποκάρυδος δεν μπορεί να καλύψει τον ήχο από τις σφαίρες στο πρώτο teaser του 2ου κύκλου του «Fargo»
- Ολο το σεξ - όπως του αξίζει, σε ένα βίντεο - στον πέμπτο κύκλο του «Game of Thrones»!
- Τρία χρόνια «Mad Men» σε ένα post
- Οι τηλεοπτικοί πρωταγωνιστές της χρονιάς στο δρόμο προς τα φετινά βραβεία Emmy
- H «Supergirl» κατεβαίνει στη Γη: Αυτές είναι οι νέες σειρές του CBS
- H επιστροφή των «X-Files» και οι «Scream Queen» του Ράιαν Μέρφι: Αυτές είναι οι νέες σειρές του FOX
- H επιστροφή του «Heroes» και μια γυναίκα καλυμμένη με τατουάζ : Αυτές είναι οι νέες σειρές του NBC
- Η επιστροφή των «Muppets» και η νέα σειρά της Σόντα Ράιμς : Αυτές είναι οι νέες σειρές του ABC
- Τραγουδιστοί μονόλογοι και υπερήρωες στο μέλλον: Αυτές είναι οι νέες σειρές του CW
