Και τώρα τι βλέπουμε; Τα σινεμά παίζουν επαναλήψεις, οι μεγάλες σειρές περιμένουν τα Eμμυ για να ξεκινήσουν τη νέα τους σεζόν, κι εμείς είμαστε μεταξύ ανεμιστήρα, παραλίας, καναπέ και απεγνωσμένης αναζήτησης δροσιάς- σε νησί ή στην πόλη.
Ο Αύγουστος θα είναι καυτός αλλά το καλό είναι πως τις περισσότερες από τις μέρες του, πολλοί από εμάς θα ξεκουραζόμαστε. Ιδανική στιγμή της χρονιάς για την κλασική ερώτηση «για πες καμιά καλή σειρά». Φυσικά σειρές υπάρχουν πολλές, υπερβολικά πολλές θα έλεγε κανείς, τόσες πολλές που μπόλικες από τις πιο ξεχωριστές μπορεί και να περνάνε ως και απαρατήρητες.
Ενώ λοιπόν το καλοκαίρι οι επιλογές είναι πολλές (να μια ιδέα ας πούμε: μαραθώνιος όλου του «Cheers», κάποια από αυτές τις φορές θα τα καταφέρουμε), είπαμε για φέτος να επικεντρώσουμε τις προτάσεις μας για καλοκαιρινό μαραθώνιο γύρω από τις φετινές, νέες σειρές που μέσα από λίγα επεισόδια φέρνουν μια ολοκληρωμένη, δροσιστική (ή απολύτως καυτή) εμπειρία. Μερικές δηλαδή από τις φετινές πρεμιέρες που μπορεί κανείς να δει μέσα σε ένα ΣΚ ή μέσα σε λίγες μέρες, αφιερώνοντας τις λίγες ώρες που θέλει η μία σεζόν.
Σειρές που ανήκουν σε κάθε πιθανό είδος αλλά που είναι όλες τέλειες για τον φετινό Αύγουστο.
Good Omens
Eνας άγγελος κι ένας διάβολος μπαίνουν σε ένα μπαρ, αλλά αν νομίζεις ότι κάπου το έχεις ξανακούσει, αυτό το αστείο είναι γραμμένο από τον Νιλ Γκέιμαν και τον μεγάλο Τέρι Πράτσετ, στο απολαυστικό ομώνυμο βιβλίο τους από το 1990, διασκευασμένο υπό την επίβλεψη του πρώτου σε μίνι σειρά για την τηλεόραση φέτος.
Ο άγγελος είναι ο Αζίραφελ του Μάικλ Σιν (ένας από τους ηθοποιούς που αρέσκονται τόσο πολύ στο να κάνουν το πρόσωπο και τις εκφράσεις τους πλαστελίνη, που είναι διασκεδαστικός ό,τι κι αν κάνει) και ο διάβολος είναι ο Κράουλι του Ντέιβιντ Τέναντ (ταιριαστό μάσημα σκηνικού), αιώνιοι αντίπαλοι που όμως ο χρόνος τους μαζί στη Γη τους έχει κάνει κάτι σαν άσπονδους φίλους. Όταν Κόλαση και Παράδεισος προετοιμάζονται για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα, ο Αζίραφελ κι ο Κράουλι διαπιστώνουν πως δεν θέλουν να χάσουν την απόλαυση της καθημερινότητας στη Γη και προσπαθούν -χωρίς να προδοθούν στους ανώτερούς τους- να σταματήσουν τα σχέδια ερχομού του Αντίχριστου.
Η διασκευή ενισχύει το ρόλο των δύο κεντρικών φιγούρων σε μια πιο συμβατικά τηλεοπτική ανάγνωση και οι δύο ηθοποιοί με τη χημεία τους είναι από μόνοι τους λόγος να δει κανείς τη σειρά. Οι ιδέες των Πράτσετ και Γκέιμαν πάντα λειτουργούν καλύτερα στο χαρτί για το οποίο και γράφτηκαν, όμως 6 σπαρταριστές ωρίτσες εκεί λίγο πριν το τέλος του κόσμου είναι ιδανική πρόταση για αυτό το καλοκαίρι.
Tuca & Bertie
Αδικοχαμένο animation του Netflix που μοιάζει με ξαδερφάκι του «BoJack Horseman» (και πράγματι η δημιουργός Λίσα Χάναγουαλτ είχε δουλέψει σε εκείνη τη σειρά ως παραγωγός) αλλά εκτός από την κωμωδία και το άγχος της κοινωνικής καθημερινότητας, εκμεταλλεύεται ακόμα περισσότερο τον παραλογισμό που προσφέρει η τεχνική και οι δυνατότητες του παραδοσιακού animation, εισάγοντας σουρεαλιστικά στοιχεία σε μια πολύ αναγνωρίσιμη ιστορία πολύ αναγνωρίσιμων 30άρηδων του σήμερα.
Η Τούκα κι η Μπέρτι είναι κι οι δύο πουλιά, η μία (Τίφαντι Χάντις, τέλειο κάστινγκ) είναι στον κόσμο της, εσχάτως νηφάλια, και πάντα ανάμεσα σε παλαβές δουλειές και αποφάσεις ζωής- μια διαρκής τρεχάλα και αγωνία για ένα αόριστο «κάτι». Η άλλη (Aλι Γουόνγκ) εστιάζει στην καριέρα της, θέλει να μείνει με το σοβαρό αγόρι της (Στίβεν Γιουν), να φτιάξει το διαμέρισμα και τη ζωή της. Η τρεχάλα είναι φαινομενικά λιγότερη, η αγωνία εξίσου βαριά, στην πραγματικότητα. Το Netflix έκοψε τη σειρά λίγους μήνες μετά την πρεμιέρα, εξασφαλίζοντάς της δεδομένη μελλοντική παρουσία στις «brilliant but cancelled» λίστες για φανταστικές σειρές της μίας σεζόν.
Euphoria
H σειρά-φαινόμενο του καλοκαιριού και η νέος κάτοχος του στέμματος του «Skins»- κάθε γενιά πρέπει να έχει το δικό της «Skins», εξάλλου. Διασκευασμένο από μια ισραηλινή σειρά από τον Σαμ Λέβινσον (γιο του Μπάρι, σκηνοθέτη του «Assassination Nation»), το «Euphoria» ακολουθεί μια ευρύτερη παρέα εφήβων μέσα κυρίως από το βλέμμα της κεντρικής ηρωίδας, Ρου (η Ζεντάγια, που μια μέρα θα πάρει Οσκαρ), η οποία αναρρώνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Περήφανο μέλος του «νέοι, σεξ, ναρκωτικά» είδους εφηβικού δράματος, το σόου φλερτάρει και με τη δομή του «Skins», με κάθε επεισόδιο να εστιάζει τόσο-όσο σε έναν χαρακτήρα της φορά, πάντα μέσα από τα μάτια και μέσα από τη σχέση τους με τη Ρου.
Δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες εξίσου καλοσχηματισμένοι, και είναι πολλές οι φορές που η σειρά περνά το όριο της «σκληρής αυθεντικότητας» προς την απόλυτη επιτήδευση, όμως υπάρχει κάτι όμορφα επιθετικό στην εξερεύνηση αυτών των προσωπικοτήτων, της σεξουαλικότητας, της κοινωνικής και οικογενειακής πίεσης και επίδρασης πάνω τους. Η transgender Τζουλς της Χάντερ Σέιφερ είναι ένα πολύ ουσιαστικό highlight του όλου ensemble, αλλά σε γενικές γραμμές είναι από τις σειρές που όσο περνάνε τα επεισόδια τόσο πιο ενδιαφέρουσες γίνονται, αναμφίβολα καλό δείγμα για ένα είδος τηλεόρασης που συχνά εξαντλείται μετά τον πρώτο εντυπωσιασμό. Στις ΗΠΑ εντωμεταξύ, κέρδισε και την καταδικαστική ανακοίνωση του Συμβουλίου Γονέων, οπότε ξέρουμε πως έχει σίγουρα κάνει κάτι σωστά.
The Other Two
Ενα 13χρονο αγόρι γίνεται viral σουπερ σταρ με το χιτάκι «Marry U at Recess» και ανακηρύσσεται ως «το επόμενο μεγάλο λευκό αγόρι» από τα μίντια. Στην πρώτη του συνέντευξη σε πρωινάδικο, η μητέρα του αναφέρεται και στα «άλλα δύο» αδέλφια του: Ο Κάρι θέλει να γίνει ηθοποιός κι η Μπρουκ κάποτε ήταν μπαλαρίνα. Οι δυο τους, μιλένιαλς χωρίς θέση στον κόσμο και χωρίς σκοπό γενικότερα, περιφέρονται στο περιθώριο ενός καταθλιπτικά λαμπερού κόσμου χάρη στην έξαφνη φήμη του μικρού αδερφού τους, αλλά δεν τους είναι καθόλου προφανές ούτε αν έχουν θέση εκεί, ούτε γενικότερα ποιο είναι το κάλεσμά τους.
Σίτκομ είναι η σειρά, μη νομίζετε πως είναι τίποτα βαρύ από την περιγραφή. Όπως και σε κάθε άλλη παραγωγή του Λορν Μάικλς («30 Rock», «Saturday Night Live», «Kimmy Schmidt»), έτσι κι εδώ τα αστεία έρχονται με ρυθμό πολυβόλου, ακροβατώντας στο σατιρικό και το παράλογο. Οι ατάκες είναι αστείες, ο κυνισμός κοφτερός και η θλίψη τρίσβαθη, καθώς η σειρά κοιτά το σύγχρονο star system (και κατ’επέκταση το αξιακό σύστημα της κοινωνίας) και προσπαθεί να βρει κάτι αληθινό. Γέλιο και μαυρίλα για όλη τη μιλένιαλ οικογένεια.
Russian Doll
Αυτό έχει συζητηθεί αρκετά και έχει αποσπάσει και μπόλικες υποψηφιότητες Έμμυ, αλλά στα 8 εικοσάλεπτα επεισόδια είναι εντελώς σειρά-σφηνάκι, κι επίσης είναι μια από τις σειρές της χρονιάς ως τώρα. Είχαμε γράψει πολύ αναλυτικότερα για αυτή τη γλυκόπικρη μιλένιαλ «Μέρα της Μαρμότας» όταν έκανε την πρεμιέρα της στο Netflix και μας έκανε κατευθείαν να τη λατρέψουμε.
Los Espookys
Άλλη μια παραγωγή του Λορν Μάικλς αλλά σε τελείως διαφορετικό τόνο, για μια παρέα νέων σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής που μετατρέπουν την εμμονή τους για την εικονογραφία του φανταστικού τρόμου σε αληθινή μπίζνα, αναλαμβάνοντας να μεταφέρουν το παράξενο στην καθημερινότητα. Αυτό ακούγεται εντελώς ασαφές οπότε να, ας πούμε, στο πρώτο επεισόδιο οι ‘los espookys’ στήνουν α λα «Επικίνδυνες Αποστολές» έναν ψεύτικο εξορκισμό επειδή έχουν πέσει αναδουλειές στην τοπική εκκλησία κι ο γηραιός πάστορας έχει πάψει να είναι κουλ στα μάτια του ποίμνιου.
Η σχεδόν εξ ολοκλήρου ισπανόφωνη σειρά (γιατί όχι!) έχει για πρωταγωνιστές και σεναριογράφους το δίδυμο των Ανα Φαμπρέγκα («The Chris Gethard Show») και Χούλιο Τόρρες («SNL»), που μεταφέρουν την πείρα τους στην κωμωδία σε ένα procedural που δε μοιάζει με τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, εκεί που το παράξενο συναντά το όμορφο και το στεγνό χιούμορ συναντά την αισθητική του σκετς. 7 επεισόδια η 1η σεζόν, ενώ έχει ήδη ανανεωθεί για 2η από το ΗΒΟ. Μπόνους πόντοι για τον μικρό αλλά διασκεδαστικό ρόλο του πάντα απολαυστικού Φρεντ Άρμισεν.
What We Do in the Shadows
Η προ ετών ταινία του Τάικα Γουαιτίτι, με την καθημερινότητα βαμπίρ συγκατοίκων σε στυλ mockumentary, γίνεται σειρά υπό την επίβλεψη του Ζεμέιν Κλεμέντ, συν-σεναριογράφου της ταινίας. Η πρώτη ιδιοφυής ιδέα σε σχέση με την ταινία είναι η προσθήκη του χαρακτήρα του Κόλιν, ενός κανονικού ανθρώπου χαρακτηρισμένου ως ‘ενεργειακού βαμπίρ’- ο Κόλιν δε ρουφάει αίμα όπως οι συγκάτοικοί του, αλλά ρουφάει ενέργεια και ζωή γενικότερα από τους συναδέλφους του. Όλοι ξέρουμε έναν Κόλιν!
Η σειρά κινείται πετυχημένα στο χώρο της «Office» αισθητικής αλλά με μια επιπλέον ροπή προς το καρτουνίστικο, αναπτύσσοντας σταδιακά ιστορίες και διαδρομές για τους χαρακτήρες της αλλά και πλοκές μακράς ζωής που δεν γίνονται αμέσως προφανείς ως τέτοιες. Δεν διαθέτει κάποια τρομερή βαρύτητα γενικά, όμως είναι εξαιρετικά πετυχημένο στο διασκεδαστικό είδος του κωμικού τρόμου στο οποίο κινείται, μέσα από τη γραφή, τις ερμηνείες και την ευρύτερη κατεύθυνση των ιδεών. Με αποκορύφωμα το επεισόδιο «The Trial» (ένα από τα 3 της σεζόν που έχει γυρίσει ο Γουαιτίτι) όπου ένα συμβούλιο βαμπίρ συγκαλείται για μια κρίσιμη δίκη, αποτελούμενο από πασίγνωστες βαμπιρικές φιγούρες της ποπ κουλτούρες, από την Τίλντα Σουίντον ως τον Γουέσλι Σνάιπς.
Doom Patrol
Μια επιλογή για τους φανς των υπερηρωικών σειρών που κατακλύζουν τα προγράμματα όλων των καναλιών. Αλλά εκεί που οι περισσότερες μοιάζουν με ρέπλικες η μία της άλλης, ή ενός όλο και πιο αναγνωρίσιμου πρωτογενούς υλικού, μέσα από διαρκείς αντιγραφές και αναπαραγωγές, ετούτο δεν μοιάζει με απολύτως τίποτα άλλο- σε σημαντικό βαθμό επειδή το ίδιο το κόμικ που διασκευάζει αποτέλεσε αληθινή επανάσταση στα τέλη των ‘80s. Το «Doom Patrol», κυρίως στα χέρια του θρυλικού Γκραντ Μόρισον, ανατίναξε την ιδέα της υπερηρωικής ομάδας και φαντάστηκε το είδος από την αρχή, προσθέτοντας πινελιές ντανταϊσμού και αναρχίας σε μια φόρμα αρκετά κλειδωμένη στον εαυτό της.
Πλάσματα φτιαγμένα από αρνητική ενέργεια, πολλαπλές προσωπικότητες, μοχθηροί εγκέφαλοι, ακόμα και ένας ζωντανός δρόμος (ο Ντάνι ο Δρόμος!), κατοικούν στον πολύχρωμο κόσμο μιας περιπέτειας με αληθινή διάθεση να φέρει το είδος στα όριά του, αλλά με απολύτως παιχνιδιάρικη διάθεση, όσο και ουσιαστική δραματική υπόσταση. Είχαμε μιλήσει περισσότερο για τη σειρά, το κόμικ πίσω από αυτήν και τον απρόσμενο πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζέραρντ Γουέι στην φετινή ποπ κουλτούρα, πίσω όταν έκανε πρεμιέρα.
The Little Drummer Girl
Εχετε όρεξη για κάτι κατασκοπικό, κλασάτο, με φόντο εν μέρει την Ακρόπολη; Καταπληκτικά, και τέτοιο είχε το φετινό μενού. Η πολυσυζητημένη μίνι σειρά του Παρκ Τσαν-γουκ βασισμένη στο βιβλίο του Τζον ΛεΚάρε διαθέτει πολύ δυνατό καστ (Φλόρενς Πιου, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Μάικλ Σάνον και χορταστική πολιτική ίντριγκα, έστω και μέσα από τις αστοχίες του όλου εγχειρήματος. Έχουμε γράψει αναλυτικότερα για τη σειρά όταν είδαμε τα 3 πρώτα επεισόδια στο Φεστιβάλ του Λονδίνου το περασμένο φθινόπωρο. Παίζει στο Vodafone TV.
I Think You Should Leave
Σειρά κωμικών σκετς που ταιριάζει γάντι στην εποχή της meme τηλεόρασης, το σόου του Τιμ Ρόμπινσον (με δημιουργό, σεναριογράφο και πρωταγωνιστή αυτόν και το παράλογο πρόσωπό του) αγκαλιάζει απόλυτα το σαχλό, καρτουνίστικο χιούμορ, παίρνοντας μια κατάσταση και τεντώνοντάς τη μέχρι να σπάσει. Σε στιγμές νιώθεις σα να βλέπεις «Μπομπ Σφουγγαράκη». Είναι σχεδόν out of body κωμική εμπειρία το να βλέπεις τον Στίβεν Γιουν να τα έχει παντελώς χαμένα στο μέσο ενός σκετς που εκτυλίσσεται σχεδόν να το σκέφτονται οι κωμικού καθώς συμβαίνει: ο Γιουν γιορτάζει, ο Ρόμπινσον του κάνει δώρο, ο Γιουν είναι σε φάση «ααα, ωραίο :-)», o Ρόμπινσον του λέει αν όντως σου αρέσει άσε με να καταπιώ την απόδειξη, κι αυτό είναι απλά το σετ-απ ενός εξωφρενικού αστείου πολλών λεπτών που όταν τελειώνει έχεις ξεχάσει από πού ξεκίνησε.
Φτιαγμένο για να καταναλωθεί ποικιλοτρόπως- σε μια καθισιά, από βιντεάκια, μέσα από την σαρωτική επαναληψιμότητα μιας meme παραλλαγής, ή απλά ως διηγήσεις αστείων από παρέα σε παρέα, το «I Think You Should Leave» είναι από τις πιο παράξενες κωμωδίες της χρονιάς. Ακόμα και στις αρκετές περιπτώσεις που θα αναγνωρίζεις τη δομή ενός αστείου αλλά δεν καταλαβαίνεις με τι ακριβώς πρέπει να γελάσεις, παραμένει κάτι μοναδικά συναρπαστικό. Απλά δε θα λέει να φύγει.
Veronica Mars
Το απαραίτητο «συν ένα» της λίστας. Δεν είναι καινούρια σειρά και σίγουρα δεν είναι μίας σεζόν, όμως ως σύγχρονο revival κάνει μια σχετική προσπάθεια να σταθεί μόνο του. Κι εξάλλου, ακόμα κι αν παρακολουθούσατε της καθηλωτικές νεο-νουάρ περιπέτειες της έφηβης τότε Βερόνικα πίσω στην ορίτζιναλ σειρά, για νεκρούς συμμαθητές, κυνικούς γονείς και πλήρη ταξική διάβρωση στην κοινότητα μιας παραλιακής πόλης των ΗΠΑ, ετούτη η νέα σεζόν-συνέχεια έρχεται ακριβώς ως αυτό: Eνα καλοκαιρινότατο κοκτέιλ (δε θα το πούμε σφηνάκι- μάλλον βαραίνει πολύ σε κάποια σημεία, όπως πάντα συνέβαινε με τη σειρά εξάλλου) φτιαγμένο από όλα τα υλικά που αγαπήσαμε και τότε.
