We Need to Talk About Kevin: Λίγα μας τα είπε...

Η νέα ταινία της Λιν Ράμσεϊ, μετά το «Morvern Callar» και το «Ratcatcher», βασίζεται στο πολυσυζητημένο μυθιστόρημα της Λάιονελ Σράιβερ. Ας υποθέσουμε όμως, καλύτερα, ότι το βιβλίο δεν υπήρξε ποτέ. Η ταινία, στην οποία είχε δημιουργική συνεισφορά και η πρωταγωνίστριά της, Τίλντα Σουίντον, περιγράφει την ιστορία μιας οικογένειας και, κυρίως, της μητέρας, που μεγαλώνει ένα ιδιόμορφο αγόρι, ένα παιδί που θα διαπράξει ένα τεράστιο και μοιραίο έγκλημα.Η υπόθεση τοποθετείται σε μια μεσοαστική οικογένεια, σ’ ένα αγαπημένο ζευγάρι. Ο πατέρας είναι καλόβολος, αφελής και λίγος. Η μητέρα συμβιβάζει, στην απόφασή της να κάνει παιδί, το ελεύθερό της πνεύμα, την επιθυμία της να κάνει ταξίδια και να χαίρεται την ανεξαρτησία της. Μικρό το κακό, συμβαίνει σε κάθε μάνα. Από εκεί και πέρα, το αγοράκι μεγαλώνει και αποδεικνύεται εκπληκτικά έξυπνο και διορατικό, προσπαθεί να τραβά την προσοχή με κάθε τρόπο, είναι υπολογιστής και εκδικητικός.

Αυτά είναι, κατά βάση, τα δεδομένα της ταινίας και η αφήγηση εξελίσσεται μ'ένα καταπλητικό εύρημα, εναλλασσόμενη μεταξύ του τώρα (όπου η μητέρα προσπαθεί να επανακοινωνικοποιηθεί), του πρόσφατου παρελθόντος (στιγματισμένου από το ειδεχθές έγκλημα που δε γνωρίζουμε από την αρχή) και του μακρινότερου παρελθόντος, όταν η οικογένεια σχηματιζόταν και ο γιος έδειχνε σιγά σιγά τον χαρακτήρα του.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το σεναριακό μειονέκτημα της ταινίας - τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχει αυτό το αγόρι που τον οδηγούν στη βία; Αρκεί ο εγωισμός του και η συναισθηματική του αδιαφορία; Πώς επηρέασαν την ανατροφή του οι γονείς του; Αρκεί ότι ο πατέρας του δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με την ανατροφή του και η μητέρα του δεν έβρισκε τον τρόπο να τον τιθασεύσει; Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε η μισή, ανήλικη υφήλιος θα έπρεπε να έχει αφανίσει την άλλη μισή. Ή μήπως πρόκειται απλώς για την απεικόνιση ενός παιδιού με ψυχολογικά προβλήματα (παρότι δεν υπάρχει έμφαση σε κάτι τέτοιο στην ταινία), αντιδραστικό και πανούργο; Τότε η ταινία αποτελεί σίκουελ της «Προφητείας».

Το παράξενο είναι ότι στο μυθιστόρημα στο οποίο βασίστηκε το σενάριο, οι σχέσεις τον χαρακτήρων και η ανάλυση των προσωπικοτήτων είναι εξαιρετικά σύνθετες και βαθιές – άρα η Ράμσεϊ επέλεξε να τις διαγράψει για να κάνει ένα σενάριο τόσο αφαιρετικό που καταλήγει απλοϊκό;

Οπως και στο «Morvern Callar», η σκηνοθέτης είναι ικανή να στήνει μαγικές σεκάνς – όπως την εναρκτήρια εδώ – με εικόνες που προκαλούν συναισθηματική έξαρση και που εξηγούν ολόκληρα κεφάλαια χαρακτηρολογίας. Η Τίλντα Σουίντον είναι, όπως πάντα στους δυσλειτουργικούς, παράξενους ρόλους, αριστουργηματική, σε σημείο που ήδη να θεωρείται φαβορί για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας. Ο έφηβος Εζρα Μίλερ του «Afterschool» αναδεικνύεται σε διαστρεμένο teen sex symbol και υποστηρίζει τον απαιτητικό (τουλάχιστον σε εκφράσεις προσώπου) ρόλο του με ωριμότητα και ταυτόχρονα μια μαγνητική έλξη προς το κακό.

Αν, μόνο, το σενάριο δεν ήταν τόσο σχηματικό...

Δείτε clips από την ταινία