[Η κριτική που ακολουθεί δεν περιέχει καμία λεπτομέρεια για την υπόθεση της ταινίας, πράγμα σημαντικό για να μπορέσει κανείς να ακολουθήσει τη διαδρομή των γεγονότων έτσι όπως αυτά διαδραματίζονται στο φιλμ.]
«Σε αυτό το σπίτι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα», λέει κάποια στιγμή ο πατέρας της οικογένειας, που βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας του Αλέξανδρου Αβρανά, στη μικρότερη του κόρη, όταν τη βρίσκει με κλειστή την πόρτα μέσα στο δωμάτιό της να μιλάει στο τηλέφωνο.
Πίσω, όμως, από τις κλειστές πόρτες αυτού του σπιτιού στην Αθήνα του σήμερα, υπάρχουν μόνο μυστικά, μονάχα ανομολόγητες πράξεις, μονάχα πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα σπάσουν τον κώδικα σιωπής που έχει συνομολογηθεί ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας από μια ανώτερη δύναμη που ονομάζεται απλά βία.
Ο,τι ξεκινάει με την αυτοκτονία ενός 11χρονου κοριτσιού στα πρώτα λεπτά του φιλμ, ολοκληρώνεται 90 λεπτά αργότερα με έναν κύκλο βίας που δείχνει να μην έχει τέλος, καθώς σταδιακά τα μυστικά αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια και η αλήθεια μοιάζει πια έτοιμη να αποκαλυφθεί, μπροστά στην εισβολή του έξω κόσμου και κυρίως τις ενοχές που γεννάει ο θάνατος ενός παιδιού.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτα περισσότερο για το «Miss Violence», την πιο σκληρή και ζοφερή ταινία που έχουμε δει μέχρι στιγμής στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, απόλυτο κρίκο στην αλυσίδα ενός νέου (ας το πούμε και εμείς weird για να καταλαβαινόμαστε) ελληνικού σινεμά με σαφή φόρμα και θεματολογία που είναι αδύνατον να μην φέρει στο νου τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, ως την πιο κοντινή και με κάποιον τρόπο συγγενή αναφορά του.
Οπως και στην ταινία του Λάνθιμου, το σκηνικό μιας έγκλειστης οικογένειας γίνεται η αφορμή για ένα κινηματογραφικό παιχνίδι αποκαλύψεων, όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ο πατέρας και οι σχέσεις εξουσίας που ορίζουν τις δυναμικές μέσα στο σπίτι.
Και όπως στον «Κυνόδοντα», μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια που όμως κρύβει ανομολόγητα μυστικά στα θεμέλιά της, θα γινει το κέντρο (και το σύμβολο) μιας ολόκληρης κοινωνίας που προτιμά να διαβάζει για ανάλογες ιστορίες στις ειδήσεις, αγνοώντας πως κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει απλά στο διπλανό σπίτι.
Στιλιζαρισμένο, με γεωμετρικά πλάνα και το στιλ της αποστασιοποίησης που ο Αβρανάς είχε παρουσιάσει πρώτη φορά στο επιτηδευμένο κατά πολύ τότε ντεμπούτο του, «Without» το 2008 (πολύ πριν το ελληνικό σινεμά γίνει «weird»), το «Miss Violence» απομακρύνεται όμως σταδιακά από τον «Κυνόδοντα» και τον σουρεαλισμό του για να γίνει η ρεαλιστική απεικόνιση μιας πραγματικά τρομακτικής πραγματικότητας, χωρίς ωστόσο ποτέ να παραδοθεί ολοκληρωτικά στον... ρεαλισμό, κρατώντας τη ζοφερή κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα ζωντανή μέχρι και το τέλος.
Πιο δυνατό όταν υπονοεί παρά όταν γίνεται περιγραφικό, πιο αποτελεσματικό στις σιωπές του παρά στις εκρήξεις του και πιο στιβαρό όταν η καταγγελτική του διάσταση δεν γίνεται υπερβολικά προφανής και η φόρμα του δεν το εμποδίζει να αφεθεί στο συναισθηματισμό, το «Miss Violence» διαθέτει το ρυθμό και την υποκριτική δύναμη από όλο το καστ (ξεχωρίζουν η Ρένη Πιττακή στο ρόλο της μητέρας και η καταπληκτική σε όλες τις τις μεταπτώσεις του χαρακτήρα της, Ελένη Ρουσσινού) για να αποτελέσει μια δυνατή κινηματογραφική εμπειρία και μαζί ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο όχι για την Ελλάδα της κρίσης, αλλά για μια κοινωνία σε απόλυτη κρίση αξιών.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Miss Violence» και τον δημιουργό τoυ, Αλέξανδρο Αβρανά.
