Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι για άλλη μια φορά στην φιλμογραφία του ο Πάολο Σορεντίνο ασχολείται με τις εσωτερικές διεργασίες της πολιτικής, ούτε η παρατήρηση ότι για άλλη μια φορά σε αφήγησή του το παρελθόν βαραίνει καθοριστικά το παρόν, μην αφήνοντας σε ησυχία τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Συμπληρώνοντας δε το τρίπτυχο των μη-εκπλήξεων και συμβάλλοντας ακόμη περισσότερο στην πρώτη αίσθηση οικειότητας, τον Μαριάνο ντε Σάντις, απερχόντα Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας κατά την «πραγματικότητα» του «La Grazia», ερμηνεύει ο Τόνι Σερβίλο, ο οποίος έγινε σχεδόν συνώνυμος με την διεθνή επιτυχία του Σορεντίνο έπειτα από τις καθοριστικές του ερμηνείες τόσο στο «Il Divo» όσο και στην «Τέλεια Ομορφιά».
Παραδόξως όμως, οι ομοιότητες του «La Grazia» με τις προηγούμενες ταινίες του Σορεντίνο μοιάζουν να εξαντλούνται εκεί. Βεβαίως υπάρχει η περιστασιακή εισβολή της ηλεκτρονικής μουσικής στην υπερβατική αποτύπωση της πραγματικότητας, όπως και η αιθέρια αποτύπωση της φύσης που ενισχύει κατά στιγμές την μυσταγωγική ατμόσφαιρα που θολώνει τα όρια παρελθόντος και παρόντος, όμως στην νέα του ταινία, ο Πάολο Σορεντίνο αποφασίζει συνειδητά να είναι πολύ πιο ψύχραιμος και λιγότερο επιδεικτικά φασαριόζος, εμφανίζοντας μια απρόσμενα χαμηλότονη πλευρά του.
Το 82ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 27 Αυγούστου μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες.
Ο Μαριάνο ντε Σάντις του είναι ένας απερχόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που κατά τα λεγόμενα των γύρω του με την στάση του απέτρεψε έξι κυβερνητικές κρίσεις. Είναι ένας πρώην δικαστής που η (αποτελούμενη από πάνω από 2000 σελίδες) πραγματεία του πάνω στον Ποινικό Κώδικα αποδεικνύει πόσο ικανός είναι να βλέπει ανάμεσα στις θολές όψεις της δικαιοσύνης. Και ταυτόχρονα είναι ένας άνθρωπος που κρατά ανεξίτηλη την μνήμη της γυναίκας του αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό της, αποκαλώντας την ακόμα ως την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του (και χωρίς να μπορεί να ξεπεράσει την υποψία ότι μπορεί να τον απάτησε σαράντα χρόνια πριν).
Η υπαρξιακή (και όχι μόνο) κρίση ωστόσο θα του χτυπήσει την πόρτα έξι μήνες πριν την ολοκλήρωση της θητείας του. Ανάμεσα στις αρμοδιότητές του ως Πρόεδρος (τις οποίες ο Σορεντίνο απαριθμεί αναλυτικά και με ευλάβεια στην αρχή της ταινίας) είναι και η παροχή χάρης σε κατάδικους και δύο υποθέσεις πιέζουν ασφυκτικά για να λάβουν την πολυπόθητη ολοκλήρωση. Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο για την ευθανασία αναπόφευκτα έρχεται για να δημιουργήσει εντάσεις. Και σαν να μην ήταν αυτά αρκετά, η ίδια η δομή της εναπομείνασας οικογένειάς του Μαριάνο μοιάζει έτοιμη να διαλυθεί, με την κόρη του (επίσης Δικαστή και ουσιαστική βοηθό του) να απομακρύνεται όλο και περισσότερο και να γίνεται όλο και πιο επικριτική.
Ολα αυτά δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για μια κλασική Σορεντινική ταινία όμως από την αρχή είναι εμφανής η πρόθεση του δημιουργού να παρουσιάσει, σε αντιστοιχία με τον πρωταγωνιστή του, μια ουσιαστικά αναθεωρημένη προσέγγιση. Στο «La Grazia» δεν υπάρχει η κλασική λατρεία του σκηνοθέτη προς την νοσταλγία, ίσα ίσα τονίζεται πως η αγκίστρωση στο παρελθόν είναι μια επιλογή που δεν οδηγεί πουθενά. Επίσης απουσιάζουν οι εύκολοι εντυπωσιασμοί και τα φαντεζί χορευτικά νούμερα, με την έντονη μουσική να περιορίζεται κυρίως στα ακουστικά του πρωταγωνιστή (και την ραπ μουσική να λαμβάνει επίσης το μερτικό της) και στις παρεμβάσεις της ίδιας της φύσης (ειδικά σε μια σουρεαλιστική σκηνή που σατιρίζει τόσο τις πολιτικές επισημότητες όσο και την αποθέωση της απραξίας). Οι πειρασμοί του παρελθόντος και οι φόβοι της ηλικίας δηλώνουν και πάλι ύπουλα το παρόν, όμως ο Σορεντίνο δηλώνει ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του πρόθυμος τόσο συνειδητά να τους αγνοήσει και να κοιτάξει διστακτικά αλλά αποφασιστικά προς το μέλλον.
Για αυτό, ακόμα κι αν επιμέρους υλικά μοιάζουν γνώριμα και η θεματικές δεν διαφέρουν συγκλονιστικά από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Σορεντίνο (ειδικά όταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Τόνι Σερβίλο προσφέρει όλα όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε και να αγαπάμε στην ερμηνεία του), το σύνολο του «La Grazia» παρουσιάζει μια διαφορετική πλευρά του δημιουργού, πιο ευαισθητοποιημένη και σαφώς πολύ πιο πρόθυμη να λάβει αποφάσεις (ακόμα και αν ο ήρωάς του έγινε αγαπητός ακριβώς επειδή απέφυγε να πάρει δύσκολες αποφάσεις κατά την διάρκεια τη θητείας του). Αυτό το μετατρέπει σε μια διαφορετικής έννοιας πολιτική ταινία που (παρά το γεγονός ότι δεν σκάβει όσο βαθιά θα μπορούσε) τονίζει την ανάγκη για αλλαγή, τόσο σε προσωπικό όσο και πολιτειακό επίπεδο. Και είναι σίγουρα αναζωογονητικό όταν βλέπει κανείς δημιουργούς πρόθυμους να ανακατέψουν την τράπουλα για να χρησιμοποιήσουν τα χαρτιά της με φρέσκο και απρόσμενο τρόπο.
Το 82ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 27 Αυγούστου μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες.