Οταν η Μίλα συναντά τον Μόζες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την αρνητική θέση των γονιών της. Αλλωστε ο Μόζες είναι απλά ένα πρεζόνι που έχει εκδιωχθεί από την οικογένειά του, αποτελώντας τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού. Η σχέση του με την Μίλα προμηνύει μόνο την καταστροφή και ούτε ο πατέρας της, ούτε η μητέρα της επιθυμούν αυτό το φλερτ με τον κίνδυνο.
Ομως αυτό που περιπλέκει την κατάσταση είναι το γεγονός ότι η Μίλα είναι σοβαρά άρρωστη. Η γνωριμία της με τον Μόζες και οι ριψοκίνδυνες προοπτικές που ανοίγονται της δίνουν μια νέα σπίθα για τη ζωή, αποκαλύπτοντας μια καινούρια όψη της πραγματικότητας και την μεγάλη αλήθεια ότι, στην ουσία, δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να παρασύρει όλους τους ανθρώπους γύρω της στη δίνη της και να τους αποδείξει ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, οι ηθικοί κανόνες και τα όρια αποκτούν μια εντελώς νέα διάσταση.
Μόνο που το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Αυστραλής Σάνον Μέρφι δεν στοχεύει ούτε σε εύκολες αποτυπώσεις, ούτε και σε ασφαλείς αφηγήσεις. Το «Babyteeth» είναι μια ιστορία ενηλικίωσης μπροστά στην προοπτική του θανάτου, γεμάτη από τη συγκίνηση και το βάρος μιας τέτοιας θεματικής αλλά και με όλες εκείνες τις ανάλαφρες, αστείες και απόλυτα ανθρώπινες στιγμές που καταφέρνουν να βρουν αναπόφευκτα τη θέση τους ανάμεσα στον πόνο.
Διασκευή του θεατρικού της Ρίτα Καλνετζέις (από την ίδια την συγγραφέα μάλιστα), η ταινία δεν εστιάζει μόνο στην οπτική της Μίλα αλλά δίνει την ευκαιρία και στους ανθρώπους που απανθίζουν τον μικρόκοσμό της να επηρεαστούν και να αντιδράσουν στις αναπόφευκτες αλλαγές που έρχονται. Οι γονείς της (ένας εξαιρετικός υπαινικτικός Μπεν Μέντελσον και μια εκφραστική σε όλο το συναισθηματικό φάσμα Εσι Ντέιβις), ο δάσκαλος της μουσικής της, η κοινωνική έγκυος γειτόνισσα, ένας υποσχόμενος νέος βιολονίστας και φυσικά ο καταλύτης της υπόθεσης, Μόζες, άλλοι με καθοριστικές και άλλοι με ανεπαίσθητες μικρές κινήσεις, βιώνουν, νιώθουν και αισθάνονται όλα εκείνα τα στοιχεία που πρόκειται να οδηγήσουν σε μια συλλογική ουσιαστικά αφύπνιση.
Μέσα από μικρές βινιέτες που δανείζονται τίτλους που λειτουργούν άλλοτε ως σχόλιο και άλλοτε ως συμπλήρωμα του εσωτερικού αναβρασμού της Μίλα, το «Babyteeth» συμπληρώνει σταδιακά το πορτρέτο του μικρόκοσμού του χωρίς πρόθεση φτηνού εντυπωσιασμού ή μελοδράματος, μετατρέποντας μια αφήγηση που σε άλλα χέρια θα μπορούσε να οδηγηθεί σε μονοδιάστατες αναγνώσεις να εντυπωσιάζει με την διαύγεια και την αμεσότητά της.
Αυτό που κάνει την διαφορά είναι ουσιαστικά η μόνιμη ικανότητα της Μέρφι να αποφεύγει τις παγίδες και τις προφανείς δραματικές κορυφώσεις σε κάθε πορεία της διαδρομής της, να κοιτάει πίσω από τις επιφανειακές αντιδράσεις για να εντοπίσει την σκληρή συναισθηματική ειλικρίνεια, να βρίσκει την αλήθεια στην σιωπή ή στις ανταλλαγές των βλεμμάτων και να αναδεικνύει κάθε στιγμή την αστείρευτη, κόντρα στις συνθήκες, ενέργεια της ηρωίδας της χωρίς να επιδιώκει την αγιοποίηση ή την καταδίκη της.
Με αυτόν τον τρόπο, επιτρέπει στην πρωταγωνίστρια Ελίζα Σκάνλεν (την οποία είδαμε στο «Sharp Objects» του HBO και πρόκειται να ξαναδούμε στις «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ) να παρουσιάσει τόσο την ορμητική όσο και την ευαίσθητη πλευρά της, ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα σε όλες τις αντικρουόμενες δυνάμεις και δημιουργώντας μια Μίλα που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί εύκολα σε κάποιο από τα αφηγηματικά κλισέ.
Γιατί αυτό είναι τελικά το «Babyteeth»: μια ταινία που επιλέγει το χιούμορ για να αποκαλύψει το δράμα, που προβάλει την ελαφρότητα για να καμουφλάρει το βάρος του, που μοιάζει οικείο αλλά καταφέρνει να βρει τον τρόπο να κάνει την αφήγησή του ξεχωριστή και διαπεραστική. Μόλις μας συστήθηκε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα νέα δημιουργός.
