Πιθανότατα ακόμη και το πιο τρομακτικό horror movie, χάνει κάτι από την αποτελεσματικότητά του, όταν πρέπει να δεις τα είκοσι πρώτα λεπτά του δυο φορές. Αυτό ακριβώς συνέβη στην δημοσιογραφική προβολή του «Tormented » του Τακάσι Σιμίζου, αφού προβλήματα στην προβολή έκαναν τον μηχανικό να σταματήσει (καθυστερημένα) την ταινία και να την ξεκινήσει από την αρχή.
Ηδη τα πρώτα δέκα, είχαν αποδειχθεί εφιαλτικά, αφού η λάθος προβολή του 3D, έκανε τα μάτια να πονάνε και το κεφάλι να γυρίζει, προσπαθώντας να βάλει τα διπλά είδωλα και τα λάθος χρώματα στη σωστή σειρά. Αφού φλέρταρα με την ιδέα να είναι προβληματικά τα γυαλιά μου, βλέποντας την αναστάτωση στην αίθουσα, βρήκα την όχι και τόσο πρακτική λύση, του να καλύψω το ένα μάτι με το χέρι μου (μέσα από τα γυαλιά) και να παρακολουθώ το φιλμ μόνο με το ένα.
Η ταινία δεν ήταν πλέον 3D, αλλά τουλάχιστον δεν σου έφερνε πονοκέφαλο. Την στιγμή που η προβολή διορθώθηκε αρκετά και μπορούσα πλέον να κοιτάζω την οθόνη και με τα δύο μάτια, ο μηχανικό προβολής αποφάσισε να ξεκινήσει απ την αρχή.
Δυστυχώς, αυτό το πρώτο εικοσάλεπτο, ήταν ίσως και το πιο συναρπαστικό και περιπετειώδες σε ολόκληρη την ταινία, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τυπικό J-horror, που ξεχωρίζει για δύο πράγματα: την τρισδιάστατη κινηματογράφηση και το ότι ένα τεράστιο λούτρινο κουνέλι σκορπά τον τρόμο.
Το φιλμ ξεκινά με ένα νεαρό αγόρι που λιώνει με έναν τσιμεντόλιθο ένα ετοιμοθάνατο κουνελάκι πριν η έφηβη αδελφή του προλάβει να τον σταματήσει. Λίγο καιρό αργότερα κι ενώ παρακολουθούν μαζί μια τρισδιάστατη ταινία τρόμου, ένα χνουδωτό κουνέλι θα βγει από την οθόνη και ο μικρός ήρωας θα το πάρει σπίτι. Μόνο που το βράδυ θα μεγαλώσει και θα τον παρασύρει σε έναν κόσμο που μοιάζει ονειρικός, αλλά είναι βγαλμένος από έναν εφιάλτη. Αν και στο φιλμ του Σιμίζου, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Η εμπνευσμένη 3D κινηματογράφηση και η φωτογραφία του Κρίστοφερ Ντόιλ είναι με διαφορά τα καλύτερα πράγματα στο φιλμ, που δεν έχει παρά λίγες αληθινά τρομακτικές σκηνές κι αναμασά γνώριμα στιγμιότυπα από τα βασικά του ιαπωνικού τρόμου και την ίδια την φιλμογραφία του Σιμίζου: Απειλητικά μαλλιά, μουτρωμένα φαντάσματα, κεφάλια που γυρίζουν.
Χαριτωμένα, αλλά όχι αρκετά.
