Από ψυχιατρικά ιδρύματα, μέχρι το Πεντάγωνο κι από το Σέντραλ Παρκ ως την όπερα του Παρισιού ο Φρέντερικ Γουάιζμαν είναι ήδη από την δεκαετία του 60, ένας από τους πιο οξυδερκείς παρατηρητές του κόσμου γύρω μας, βυθίζοντας τη ματιά μας στην ουσία, κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.
Το καινούριο του ντοκιμαντέρ, «Crazy Horse», κινηματογραφεί, όπως μαρτυρά κι ο τίτλος του, το διάσημο παρισινό καμπαρέ και τον γεμάτο αγωνίες, δράμα, εκπλήξεις δρόμο, προς μια καινούρια παράσταση.
Το κλαμπ, που αποτελεί πλέον ένα από τα βασικά αξιοθέατα του Παρισιού, ιδρύθηκε το 1951 από τον Αλέν Μπερναντέν, κι εξακολουθεί, αν και ακραία τουριστικό, να κρατά κάτι από την παλιά του δόξα και τον αέρα, ενός θεάματος που «αξίζει να δεις».
Το φιλμ του Γουάιζμαν, που θα κάνει την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ακολουθεί τα κορίτσια του καμπαρέ και τον χορογράφο Φιλίπ Ντεκουφλέ, ενώ ετοιμάζουν ένα καινούριο σόου, που θα αντικαταστήσει την βασική παράσταση του κλαμπ.
Ο σκηνοθέτης πέρασε δέκα εβδομάδες κινηματογραφώντας τα τεκταινόμενα στο κλαμπ και τις πρόβες για την παράσταση «Desir». Οπως μοιάζει φυσικό, το φιλμ ενδιαφέρεται περισσότερο για τα παρασκήνια, τον κόπο, την προσπάθεια που απαιτείται για κάτι που μοιάζει τόσο ελαφρύ και «εύπεπτο».
«Εκανα το φιλμ για διάφορους λόγους» λέει ο Γουάιζμαν. «Βρήκα την ιδέα διασκεδαστική αλλά ήθελα να εξερευνήσω και τις διαφορές ανάμεσα στο καμπαρέ και το μπαλέτο [για το οποίο έχει ήδη γυρίσει δυο ντοκιμαντέρ]. Σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο, ήθελα επίσης να εξερευνήσω τις ανθρώπινες φαντασιώσεις».
Κι ένα φιλμ για το «Crazy Horse», δεν θα μπορούσε να αρνηθεί το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι φαντασιώσεις στους θεατές του. Λίγο από αυτό, στις φωτογραφίες του gallery.
