Το BFI Player είναι η διαδικτυακή πλατφόρμα του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, του BFI, επίσης κύριου διοργανωτή του Φεστιβάλ του Λονδίνου και κατόχου ενός από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά αρχεία στον κόσμο. Το BFI Player είναι συνδρομητικό, αλλά φθηνό: προσφέρει 14 δωρεάν ημέρες χρήσης με την εγγραφή και, μετά, έχει αρχική χρέωση 5,5 ευρώ τον μήνα. Σε συνεργασία με το BFI, λοιπόν, η Τίλντα Σουίντον εξερευνά τη συλλογή του BFI Player και μας προτείνει ταινίες, ρηξικέλευθες, κλασικές, άγνωστες, διάσημες, τη δική της must watch λίστα για να τη δοκιμάσουμε. Ακόμα καλύτερα, δίνει για την καθεμιά κι ένα σύντομο, δικό της σχολιασμό. Δείτε παρακάτω:
Διαβάστε ακόμη: Cine #MένουμεΣπίτι | Ο Μπάμπης Μακρίδης προτείνει στο Flix μια ταινία για τις μέρες της καραντίνας
«Γεννήθηκα, Αλλά...», Γιασουτζίρο Οζου, 1932
Το πανέμορφο, μικροσκοπικό, βωβό αριστούργημα του Οζου, του 1932, μια ταινία για την παιδική ηλικία, την αδελφότητα και το πώς μαθαίνει κανείς να διαπραγματεύεται με τους πατεράδες και να καταλαβαίνει τους κανόνες του παιχνιδιού.
«Ο Αγνωστος της Λίμνης», Αλέν Γκιροντί, 2013
Εκλεπτυσμένα ατμοσφαιρικό καλοκαιρινό ψωνιστήρι. Αγόρια αναζητούν αγόρια και το ειδύλλιο της παράδοσης. Μια μελέτη στη διαβολεμένη ένταση που κόβει την ανάσα, ο ρομαντισμός του κινδύνου και του πραγματικού ερωτικού πόθου.
«La Belle et la Bête», Ζαν Κοκτό, 1946
Το υπέρλαμπρο παραμύθι του Ζαν Κοκτό. Εικόνες που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Τα χέρια του πολυελαίου, η ανυπέρβλητη ομορφιά του Ζαν Μαρέ, η πέρλα μιας σταγόνας δροσιάς σ' ένα τριαντάφυλλο. Αγνή μαγεία.
«Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του», Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν, 2010
Το βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα όνειρο με φαντάσματα και πνεύματα πιθήκων στη ζούγκλα της Ταϋλάνδης, από τον Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν. Το αργό σινεμά στην πιο συναρπαστική μορφή του, αλληγορικό και ηχηρό. Είναι πιθανό να νομίζεις ότι ονειρεύτηκες τις ταινίες του Απιτσατπόνγκ αφού τις δεις... Σίγουρα σε μεταφέρουν κάπου όπου δεν έχεις ξαναπάει, σ' αυτή τη γη... Μην βιαστείς να γυρίσεις...
«Μήδεια», Πιερ Πάολο Παζολίνι, 1970
Για το μνημειώδες / βάρβαρο / ενορατικό άγγιγμα του Παζολίνι, για το άχρονο, σκληρό τοπίο της Καππαδοκίας, για τα εκπληκτικά, αρχέγονα κοστούμια του Πεϊρό Τόζι, για το προφίλ της Μαρίας Κάλλας. Μια ταινία εμπνευσμένη από τον Ευριπίδη, που μοιάζει σα να ξεθάφτηκε από αρχαίο τάφο, γυρισμένη το 1968. Αγριο.
«Ταξίδι στην Ιταλία», Ρομπέρτο Ροσελίνι, 1954
Μια από τις πιο ελλειπτικές και υπνωτιστικές ταινίες που ξέρω. Ο Τζορτζ Σάντερς και η Ινγκριντ Μπέργκμαν, παγιδευμένοι σ' ένα τοπίο αποξένωσης - ο ένας από τον άλλο, κι οι δυο από τη Νότια Ιταλία: μια μελέτη στην αδυναμία της έκφρασης, στη μοναξιά και την επιθυμία, χτισμένη πάνω σε μια ακτινοβόλο πίστη στα θαύματα.
«Tokyo Story», Γιασουτζίρο Οζου, 1953
Ισως η πιο διάσημη δουλειά του Οζου. Επιβλητική. Το τελευταίο ταξίδι των ηλικιωμένων γονιών στο καθένα από τα ενήλικα παιδιά τους, με τη σειρά. Η οδύνη του χάσματος των γενεών και η αναπόφευκτη τρυφερότητα των οικογενειακών δεσμών, η παρηγοριά του ανθρώπινου τελετουργικού και το αναπόδραστο γύρισμα του Μεγάλου Τροχού. Βαθειά συγκινητική
«Μ - Ο Δράκος του Ντίσελντορφ», Φριτς Λανγκ, 1931
Η πρώτη ταινία του Φριτς Λανγκ με ήχο. Ο σινε-ναός του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού. Ο Πέτερ Λόρε ως δολοφόνος παιδιών, στο Βερολίνο του 1932. Μια καταδίωξη. Μια αιχμαλώτιση. Ισως το πρώτο ψυχολογικό θρίλερ στην ιστορία: μας κάνει όλους συνένοχους... Ανελέητα σκληρό κι αξέχαστα σοφό.
Και η λίστα της Τίλντα Σουίντον συνεχίζεται... Αυτά είναι τα highlights, αλλά μπορείτε να τη δείτε ολόκληρη στο BFI Player
