Η πτώση της Κινεζικής πρωτεύουσας του Νανκινγκ στους Ιάπωνες το 1937 και οι σφαγές, οι βιασμοί, η καταστροφή που ακολούθησαν, έγραψαν μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί (οι δυο πλευρές ερίζουν για το νούμερο που ξεκινά από 150.000 και φτάνει ως 300.000 θύματα) και ένα όργιο απάνθρωπης βίας και ποταπών ενστίκτων, μεταμόρφωσαν την Νανγκινγκ σε σύμβολο της χειρότερης πλευράς του πολέμου. Η ιστορία έχει ειπωθεί ξανά, πιο πρόσφατα στην εξαιρετική «Πόλη της Ζωής και του Θανάτου» του Λου Τσουάν, αλλά εδώ μοιάζει να θέλει να προσεγγίσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, προκείμενου να προπαγανδίσει την αλήθεια, το αντιπολεμικό της μήνυμα και, μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία.
Προς αυτή την κατεύθυνση ο Ζαν Γιμού επικεντρώνει την αφήγησή του σε μια ιστορία που μπλέκει το δράμα με τον ηρωισμό και το ρομάντζο με την τραγωδία και δίνει έναν από τους βασικούς ρόλους στον Κρίστιαν Μπειλ. Η ταινία που παραδίδει, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια υπερπαραγωγή, που χρειάστηκε πεντέμισι μήνες γυρισμάτων, άλλους τόσους στο post production και το μεγαλύτερο μπάτζετ που είχε ποτέ μια κινέζικη ταινία.
Τοποθετημένη σε μια καθολική εκκλησία τις μέρες μετά την πτώση της πόλης, συνθέτει τους χαρακτήρες της ως ένα αταίριαστο μείγμα ηρώων. Μια ομάδα από κορίτσια ενός καθολικού σχολείου, μια ομάδα από πόρνες που βρίσκουν καταφύγιο στο κελάρι, ένας δυτικός τυχοδιώκτης που θέλει μόνο να σώσει το κεφάλι του. Στην πορεία φυσικά όπως συμβαίνει σε κάθε μελόδραμα προς μαζική κατανάλωση, όλοι θα ξεπεράσουν τους περιορισμούς του χαρακτήρα τους και θα ανυψωθούν σε κάτι μεγαλύτερο.
Τα κορίτσια θα δείξουν τεράστια αποθέματα δύναμης, οι πόρνες θα μεταμορφωθούν σε ηρωίδες, ο δυτικός θα αποκτήσει καρδιά και αισθήματα. Δυστυχώς όλα αυτά με τον πιο απλοϊκό και προβλέψιμο τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε, σε ένα φιλμ που δεν φείδεται υπερβολικών δραματικών τόνων, εκβιαστικής χρήσης της μουσικής, δακρύων και συναισθηματικών σοκ.
Το αποτέλεσμα δυστυχώς σχεδόν εκχυδαΐζει μέσα στον άκρατο μελοδραματισμό του κάτι αληθινά σοκαριστικο, κατά στιγμές κάνει την περιπέτεια των ανθρώπων της πόλης να μοιάζει με φτηνό φωτορομάντζο αντιμετωπίζει κορίτσια και πόρνες, Ιάπωνες και Κινεζους σαν κινούμενα κλισέ και σε εξαντλεί με την τεράστια διάρκεια και την απλοϊκότητά του.
Συν τοις άλλοις ο Κρίστιαν Μπέιλ, μοιάζει χαρακτηριστικά εκτός κλίματος, ένας ηθοποιός που παίζει σαν να βρίσκεται σε άλλη εποχή, εκφέροντας ανοησίες και κοινοτοπίες με το λάθος ύφος την λάθος ώρα.
Τις μόνες στιγμές που το φιλμ μοιάζει όσο έντονο και δραματικό θα έπρεπε, είναι όταν η κάμερα αφήνει την εκκλησία και τους πρωταγωνιστές και βγαίνει στους ερημωμένους δρόμους της Νανκίνγκ κινηματογραφώντας με απόλυτη ένταση και εξαιρετική ματιά τις μάχες στους δρόμους, την ηθική πτώση, την τυφλή βία, τα θλιβερά αποτελέσματα του πολέμου.
Κάτι που στο υπόλοιπο φιλμ μπαίνει δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις μια εντυπωσιακής, υπερπαραγωγής για μαζική κατανάλωση...
Δείτε το τρέιλερ:
