Με την εφημερίδα Liberation να αναρωτιέται λίγες μέρες νωρίτερα, αν αυτό είναι το τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, κι αν του χρόνου, όλοι όσοι είμαστε εδώ, ίσως βλέπουμε τις ψηφιακές πλέον ταινίες κατ ευθείαν στο σπίτι μας, μια απάντηση έδειχνε απαραίτητη, κι αυτή μοιάζει να ήρθε εμμέσως από την ασπρόμαυρη βουβή κομεντί του Μισέλ Χαζαναβίσιους, που λαμβάνει χώρα σε εποχές που το σινεμά βρισκόταν μπροστά σε ανάλογα κοσμογονικές τεχνικές αλλαγές.
Ο ήρωας του Ζορζ Βαλεντίν, είναι ο μεγαλύτερος σταρ στο Χόλιγουντ του '20, ένας ήρωας μιας εποχής που ετοιμάζεται να τελειώσει καθώς ο ήχος φτάνει και μαζί η ανάγκη για καινούρια γοητευτικά πρόσωπα που να συνοδεύονται από μια εξίσου γοητευτική φωνή. Ο Ζορζ, αυτάρεσκος και μεθυσμένος από την ίδια του τη δόξα, αρνείται τον ήχο σαν μια μόδα που θα περάσει γρήγορα, όμως σύντομα θα ανακαλύψει πως είχε μάλλον υπερεκτιμήσει την γοητεία και τη φήμη του.
Παράλληλα με την ιστορία της δικής του πτώσης το φιλμ παρακολουθεί αυτή της ανόδου της Πέπι Μίλερ, μιας γοητευτικής, φρέσκιας, νεαρής στάρλετ, η οποία θα κάνει το ντεμπούτο της ως κορίτσι του μπαλέτου σε μια ταινία του Βαλεντίν αλλά σύντομα θα μεταμορφωθεί στην πρώτη μεγάλη σταρ των «talkies». Φυσικά οι δυο τους είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, αλλά μέχρις ότου μπορέσουν να είναι μαζί, θα προηγηθούν μια σειρά από περιπέτειες κινηματογραφικής κι αισθηματικής φύσης, όλες έξυπνες, καλοστημένες, διασκεδαστικές.
Ισως η ιδέα μιας ασπρόμαυρης βουβής ταινίας σε εποχές που όλοι μοιάζουν να κοιτάζουν τον κόσμο μέσα από τα 3D γυαλιά τους, να ακούγεται σαν βαρετός αναχρονισμός, ο Χαζαναβίσιους και οι συνεργάτες του, ξέρουν πως να κάνουν σύγχρονο απολαυστικό σινεμά, δίχως να προδώσουν την αληθοφάνεια και το πνεύμα αυτού που θέλουν να πετύχουν. Ασφαλώς και το «The Artist» είναι μια ταινία φτιαγμένη τώρα, για τους θεατές του σήμερα, όμως δεν έχει απλά αντιγράψει πετυχημένα το σινεμά που θέλει να μιμηθεί, αλλά έχει την εξυπνάδα να το κοιτάζει με μια ματιά που είναι μαζί κριτική και νοσταλγική, σεβαστική κι ανατρεπτική.
Γνωστοί για τις κωμικές παραλλαγές των κατασκοπικών ταινιών του Τζέιμς Μποντ με ήρωα τον πράκτορα OSS, ο Χαζαναβίσιους και ο πρωταγωνιστής του Ζαν Ντιζαρντέν, δεν ενδιαφέρονται εδώ να κάνουν μια παρωδία των βουβών ταινιών, ή να χρησιμοποιήσουν το ασπρόμαυρο φιλμ και την έλλειψη ήχου ως ένα εξυπνακίστικο κολπάκι, αντίθετα δείχνουν να αγαπούν πολύ τόσο εκείνες τις μέρες του σινεμά όσο και τους μάλλον σχηματικούς αλλά γεμάτους γοητεία ήρωες τους. Και χάρη στον δικό τους ενθουσιασμό και την δική τους αγάπη ακόμη κι ο πιο κακομαθημένος από ειδικά εφέ και dolby digital ηχητικές μπάντες θεατής, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως η αληθινή απόλαυση του σινεμά πηγάζει από κάπου βαθύτερα και κάπου πολύ πιο «σιωπηλά».
