Ισως ήταν ότι το συνολικό βάρος τους σε δόξα ξεπερνούσε τελικά αυτό του material girl, ή πολύ απλά ότι η ταινία τους (που χειροκροτήθηκε θερμά στην δημοσιογραφική προβολή), άρεσε απλά περισσότερο -κάτι όχι και πολύ δύσκολο.
Καλοντυμένοι (για την ακρίβεια, η Κίρα Νάιτλι με φόρεμα της συμπατριώτισσας Mary Katrantzou!), χαμογελαστοί, με καλή διάθεση, συνοδεύονταν από ένα κουκλάκι που κρατούσε στα χέρια του ο Βίγκο Μόρτενσεν και το οποίο αργότερα σύστησε στο κοινό: «Μου το έδωσε ένας θαυμαστής έξω» είπε. «Φοράει τα χρώματα του Σαν Λορέντζο, της αγαπημένης μου ομάδας. Μπορείτε να τον ρωτήσετε κάτι και θα σας απαντήσει, μπορούμε αν θέλετε να μιλάμε μέσα από αυτόν, θα είναι σαν θεραπεία με κούκλα» .
Τα αστεία για την ψυχανάλυση δεν σταμάτησαν εκεί.
«Ενοιωθα ότι ι ηθοποιοί μου είχαν μεγάλη ανάγκη από ψυχανάλυση. Γι αυτό άλλωστε τους επέλεξα. Ηταν ένας ευγενικός τρόπος για τους πω ότι χρειάζονται βοήθεια» είπε κάποια στιγμή ο Κρόνεμπεργκ. «Οταν τους βρήκα, ήταν ψυχολογικά ράκη και τώρα να 'τοι στέκονται μπροστά σας και χαμογελούν» .
«Να φανταστείτε ντυθήκαμε μόνοι μας για να έρθουμε εδώ» συμπλήρωσε ο Βίγκο Μορτενσεν.
«Είμαι ηθοποιός, οπότε προφανώς είμαι τρελή. Οπως καταλαβαίνετε δεν ήταν δύσκολο να υποδυθώ μια γυναίκα με ψυχολογικά προβλήματα στην ταινία» αστειεύτηκε η Κίρα Νάιτλι όταν ρωτήθηκε για τις δυσκολίες του ρόλου της. «Παρ όλα αυτά διάβασα πολλά βιβλία, τις σημειώσεις του Γιουνγκ για την Σαμπίνα, τα ημερολόγια της, βιογραφίες των τριών χαρακτήρων, για να προετοιμαστώ» .
Πάνω στο θέμα της προετοιμασίας, ο Μάικλ Φασμπέντερ βρήκε «το σενάριο τόσο πλούσιο και γεμάτο πληροφορίες που επικεντρώθηκα σε αυτό. Ηταν τόσο καλογραμμένο σαν κομμάτι μουσικής και μόνο μέσα από πολλές επαναλήψεις κατόρθωσα να πιάσω το ρυθμό του. Κάτι που με βοήθησε πολύ επίσης, ήταν ένα βιβλίο για τον Γιουνγκ γραμμένο για παιδιά, κάτι σαν «ο Γιουνγκ για Ηλίθιους» , βρήκα όλα όσα χρειαζόμουν εκεί» .
«Κάτι που έκανε μεγάλη διαφορά ήταν το πόσο πληροφορημένος ήταν ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ ια την εποχή και τους ήρωες» συμπλήρωσε ο Βίγκο Μόρνεντσεν «Ηξερε ήδη τόσα πολλά, που μπόρεσε να επικεντρωθεί στην ουσία της ιστορίας και των χαρακτήρων. Αλλά δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να ψάχνεις υπερβολικά τις λεπτομέρειες όταν υποδύεσαι έναν ιστορικό χαρακτήρα. Καταλήγεις συχνά να μην κάνεις πολύ σωστή δουλειά και κυρίως να μην το απολαμβάνεις» .
Οσο για το αν φοβήθηκε το ότι υποδύεται έναν χαρακτήρα σχεδόν μυθικό ο Μόρτενσεν είπε: «Αν κάτι ανακάλυψα για τον Φρόιντ και τη σχέση του με τον Γιουνγκ, είναι ότι οι διαφορές τους στον τρόπο που βλέπουν την επιστήμη τους δεν είναι τόσο μεγάλες. Στην πραγματικότητα η σύγκρουση τους ήταν περισσότερο θέμα περηφάνιας και είναι σχεδόν αστείο να σκέφτεσαι αυτούς τους άντρες να συμπεριφέρονται σαν παιδιά, σαν τους ασθενείς που προσπαθούν να θεραπεύσουν. Μπορώ να πω ότι το να υποδυθώ τον Φρόιντ ήταν κάτι που διασκέδασα» .
Πράγμα που έκανε τον Μάικλ Φασμπέντερ να συμπληρώσει «εγώ πάντως νομίζω ότι ήταν τρομακτικός»
Ο Ντέιβιντ Κρόνεμεπργκ κάνοντας μια αναφορά στο πως ο Γιουνγκ στην ταινία του δήλωνε ότι δεν πιστεύει στις συμπτώσεις, πήρε το λόγο λέγοντας: «Αυτό είναι το 68ο Φεστιβάλ Βενετίας κι εγώ είμια 68 ετών. Η ταινία έναρξης ήταν το «Ides of March» και στις δεκαπέντε Μαρτίου είναι τα γενέθλιά μου» .
Για το ύφος των ταινιών του και τις προσδοκίες των θεατών από το όνομά του, ο σκηνοθέτης εξήγησε: «Πολλές φορές όταν αναλαμβάνω μια καινούρια ταινία οι άνθρωποι με ρωτούν, «πως θα το κάνεις κρονεμπεργκικό αυτό;» εννοώντας πως θα του δώσεις έναν χαρακτήρα που να το κάνει αναγνωρίσιμο, δικό σου. Ομως αυτό είναι κάτι που δεν έχω ποτέ στο μυαλό μου. Για μένα κάθε ταινία είναι διαφορετική και την αντιμετωπίσω έτσι. Αυτό που προσπαθώ είναι να δώσω στην ταινία αυτό που χρειάζεται κι όχι αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου» .
Για το πόσο εύκολο είναι να κάνει μια ταινία εποχής: «Δεν είναι η πρώτη ταινία εποχής που κάνω, το «Γυμνό Γεύμα» ήταν τοποθετημένο στα 50'ς έχω κάνει το «Spyder» και το «Μ Butterfly» . Βρίσκω τη διαδικασία γοητευτική, το ότι πρέπει να κάνεις έρευνα για την εποχή για τα ρούχα, τις κατάλληλες τοποθεσίες. Είναι μια πρόκληση ένα παζλ που πρέπει να συμπληρώσεις κι ακόμη κι έτσι αυτό που πρέπει να συλλάβεις είναι κάτι αδιαίσθητο, σχεδόν μαγικό. Ακόμη κι αν έχεις κάνει τα πάντα σωστά δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις. Δεν έχει να κάνει με τις τεχνικές δυσκολίες, αλλά με το πόσο εύκολο είναι να μπεις στο μυαλό ή τη νοοτροπία των ανθρώπων εκέινης της εποχής. Για μένα το να κάνεις μια ταινία για τον Μεγάλο Αλέξανδρο θα ήταν απλά αδύνατο. Εκείνοι οι άνθρωποι θα έμοιαζαν σαν εξωγήινοι σε μας σήμερα. Αλλά ακόμη κι εκατό χρόνια πίσω να θες να γυρίσεις, υπάρχουν ανάλογες δυσκολίες» .
Οσο για το πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος της δουλειάς του μέσα στα χρόνια: « Έχω κάνει πολλές ταινίες όλα αυτά τα χρόνια. Εντάξει, όχι όσες ο Γούντι Αλεν, αλλά αρκετές. Αν κάτι έχει αλλάξει στο πως δουλεύω, τότε αυτό είναι σε πρακτικό επίπεδο: πόσο υλικό τραβάω, πόσο γρήγορα μοντάρω. Αυτό ναι, έχει αλλάξει από τις πρώιμες μέρες μου στο σινεμά, όταν ακόμη εξερευνούσα τα όριά του» .
Διαβάστε περισσότερα για την ταινία «A Dangerous Method» εδώ.
