Παρακολουθώντας από, την όποιαν εκ των πραγμάτων δυνατή σήμερα, επαγγελματική διαστροφή τα εντός της δισκογραφικής πιάτσας τεκταινόμενα, βρέθηκα να απασχολούμαι, παραπάνω ομολογουμένως από όσο θα έπρεπε, με το τι παίχτηκε, τόσο στο επίκεντρο όσο και στο περιθώριο της αποψινής, και 29ης κατά σειρά, τελετής ένταξης στο Rock and Roll Hall of Fame ανάμεσα στους Kiss που για να μπουν έφτυσαν πράγματι αίμα και στο εν λόγω ευαγές ίδρυμα: οι μεν δύο παραμένοντες μέχρι σήμερα Gene Simmons [τραγούδι, μπάσο] και Paul Stanley [κιθάρα, φωνή] να επιμένουν πεισματάρικα ότι πρέπει να συμπεριληφθούν στη κλάση του 2014 όλοι όσοι έγιναν τσίρκουλο από καταβολής μπάντας, το δε μουσείο να επικαλείται την κοινή λογική που θέλει την απονομή μιας τέτοιας διάκρισης να δικαιούνται μονάχα τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη που, με το μαρκετίστικο μανιπουλάρισμα του εταιρειάρχη τους Neil Bogart, αναγόρευσαν το συγκρότημα ως (όπως πολύ πετυχημένα είχε γράψει ο μπατίρης ο Lester Bangs) το άκρον άωτον της μετατροπής του ροκ σε σκέτη μπίζνα, και μάλιστα τα μάλα επικερδή. Mιλάμε δηλαδή για τους γνωστούς κι ως Βελζεβούλης και Αστρόπαιδο αντίστοιχα, προαναφερόμενοι συν τους, επίσης αναγνωρίσιμους ως Διαστημάτομο και Ψιψίνος, αποπεμφθέντες Ace Frehley [κιθάρα, φωνή] και Peter Criss [τύμπανα, φωνή] που, βλέποντας τα ντάλαρς να περνούν, δεν μπορούν να χωνέψουν με τίποτα ότι οι αδιάβροχες υποαλλεργικές κρέμες και τα γυαλιστερά σπάντεξ μασαζοκαλσόν τους έχουν μεταβιβαστεί σε τρίτους!
Τελικά, η κατάσταση εκτονώθηκε με το Διοικητικό Συμβούλιο να εξασφαλίζει τον εξής Σολομώντειο συμβιβασμό : χώρος στους τοίχους του εντυπωσιακού οικοδομήματος στο Κλίβλαντ υπάρχει μόνον για τους Kiss… της παλιάς εποχής, ενώ για τους τρεις αναπληρωματικούς μόνο στο… τραπέζι που είναι κρατημένο στο Barclay Center του Μπρούκλιν! Τοιουτοτρόπως λοιπόν, το αρμόδιο σώμα ξεμπέρδεψε τόσο με τον πρώην Bruce Kulick, όσο και με τον νυν κιθαρίστα Tommy Thayer, καθώς και τον τρέχοντα ντραμίστα Eric Singer - άλλωστε τρία σερβίτσια και κάμποσα μπουκάλια κρασί παραπάνω δεν πρόκειται να ρίξουν έξω ένα διόλου ευκαταφρόνητο μπάτζετ όπως αυτό! Βάζοντας βέβαια όλους αυτούς μαζί ενυπήρχε η, έστω και μικρή, πιθανότητα να μαδήσουν ο ένας την περούκα του άλλου.
Προς αποφυγήν λοιπόν τέτοιων δυσάρεστων περιστατικών, αλλά και άγραν ενός όσον το δυνατόν πολυπληθέστερου κατώτερου κοινού στο (με σημερινή ημερομηνία 1206ο) τεύχος του Rolling Stone παραμερίζεται η λοιπή φετινή φουρνιά: ο εξισλαμισμένος σε Yusuf Islam, Cat Stevens, η δεσμώτρια του Πάρκινσον Linda Ronstadt, οι αλχημιστές Hall & Oates, ο εδώ και τέσσερα χρόνια μετά των Genesis εισηγμένος Peter Gabriel και οι αναθεωρητές Nirvana. Οι Kiss λοιπόν, προς μεγάλη τους τέρψη, καταφέρνουν εντελώς συγκυριακά για πρώτη φορά στην 40χρονη καριέρα τους να φιγουράρουν στο (με ξεχειλωμένο εδώ και καιρό κύρος) εξώφυλλο αυτού του ιστορικού εντύπου του οποίου, σημειωτέον, ο συνιδρυτής και εκδότης Jann Wenner αποτελεί εξέχουσα προσωπικότητα της ελίτ που θεμελίωσε το Rock ‘N Roll Hall Of Fame!
Οσον αφορά τώρα τα τρία ονόματα που υπολείπονται των εισροών - εκροών, ε, αυτά δεν υπήρξαν ποτέ μέρος του προβλήματος: ο μεν Vinnie Vincent έβαλε την κιθάρα επ’ ώμου, ξέρασε τη νοσταλγία στη λεκάνη και τράβηξε το καζανάκι ενώ ο αντικαταστάτης του Mark St. John και ο τυμπανιστής Eric Carr, ομολογουμένως χαρακτήρες κατά τι πιο ευαίσθητοι, όλο και να τα λένε και, διηγώντας τα, να κλαίνε και τα δάκρυα τους να καταβρέχουν τις ρίζες από τα θυμαράκια που είναι τυλιγμένες γύρω τους…
Και σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά, επιστρατεύτηκε και ο Tom Morello, ένας θιασώτης μιας ιδιότυπης θεωρίας των άκρων που τοποθετείται πότε στο ένα [Rage Against The Machine, Nightwatchman] και πότε στο άλλο [Audioslave, Bruce Springsteen] με θαυμαστή αποδοχή, για να εκφωνήσει τον πανηγυρικό τους! Αναρωτιέμαι τι παρλαπίπες μπορεί να αραδιάσει ένας επαναστάτης με ένα σωρό αιτίες για ένα μπουρλέσκο, μπρουτάλ και μάτσο ασκέρι που αξιοποίησε τη δημόσια εικόνα και το περιτύλιγμα με ταλέντο αντιστρόφως ανάλογο των επιτηδευμένων ρίφς με τα οποία πασπάλιζε τίτλους όπως Rock And Roll All Nite, Detroit Rock City, Love Gun, Deuce και Shout It Out. Αν δε το καρεκλάδικο ποντάρισμα στο I Was Made For Loving You και η συμφωνική καψούρα του Beth (οι δύο λάθος λόγοι για τους οποίους οι Kiss, εξαιρουμένου του εγχώριου βαρυμεταλικού χώρου, είναι διάσημοι στην Ελλάδα) δεν αποτελέσουν υστερόγραφο στο λογύδριο του, τότε το πράγμα μάλλον ξεφεύγει από το πολυφορεμένο σύνδρομο της αμαρτωλής απόλαυσης …
Aσχετα όμως με το τι πιστεύω, ο Morello θα ‘ναι στα ντουζένια του απόψε: με το που θα κατέβει από τον άμβωνα θα ανέβει στη σκηνή για το καθιερωμένο τζαμάρισμα παρέα με το Αφεντικό και την υπόλοιπη E Street Band, μιας και φέτος της απονέμεται το βραβείο Μουσικής Αρτιότητας του Rock & Roll Hall Of Fame. Αν σας απασχολεί, όχι, εδώ δεν προέκυψε θέμα για το ποια ακριβώς μέλη της τιμώνται…
Ο Μπράιαν Ντε Πάλμα στα γυρίσματα του «Φαντάσματος του Παραδείσου»
Γράφοντας τις παραπάνω γραμμές θυμήθηκα και έναν μουσικό μύθο, εκείνον δηλαδή που θέλει τους Kiss, πέρα από τα ήθη και τα έθιμα του glam rock και τα τρικ του Alice Cooper, να έχουν στηρίξει το ίματζ τους και σε μια μπάντα που υπήρξε μόνο στα καρέ μιας παρωδίας του «Φαντάσματος Της Oπερας». Αν θυμάστε, ο Μπράιαν Ντε Πάλμα είχε κάποτε ανακατέψει την άπληστη πλευρά της μουσικής βιομηχανίας με ολίγη από Faust, Hitchcock και Das Cabinet Des Dr. Caligari [«Το Εργαστήρι Του Δόκτορα Καλιγκάρι»] καθ’ εικόνα μάλιστα του υπνοβάτη πρωταγωνιστή Cesare [Conrad Veidt] πλάθοντας τους, εύστοχα βαφτισμένους, «Undead» που τα δίνουν όλα στο άσμα «Somebody Super Like You».
O Σεζάρε από το «Το Εργαστήρι Του Δόκτορα Καλιγκάρι»
Οι «Undead» του «Φαντάσματος του Παραδείσου»
Το εξώφυλο του πρώτου δίσκου των Kiss
Πράγματι, θα ήταν πολύ εύκολο να συσχετίσει κανείς τους μεν και τους δε αλλά τελικά το «The Phantom Of The Paradise» [«Το Φάντασμα του Παραδείσου»] του Ντε Πάλμα προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του ’74, ενώ το επώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των ρεζίληδων που με ταλανίζουν εδώ και κάμποσες εκατοντάδες λέξεις κυκλοφόρησε οκτώ ολόκληρους μήνες νωρίτερα, οπότε μάπα το καρπούζι...
Ομως το εν λόγω φιλμ μπορεί να υπερηφανεύεται για το μασκάρεμα ενός άλλου σχήματος και συγκεκριμένα εκείνου που την περασμένη χρονιά ξεκίνησε μια πανάκριβη καμπάνια μήνες πριν την κυκλοφορία του τέταρτου κατά σειρά άλμπουμ του. Στα πλαίσια αυτής λοιπόν ανακοινώθηκε με ένα βιντεάκι και η μεταξύ άλλων συμμετοχή του Paul Williams στο, καθώς περί αυτού και αυτών πρόκειται, Random Access Memories των Daft Punk! Οταν το έβλεπα, θα πρέπει να ήμουν ίδιος και απαράλλαχτος με τον αποσβολωμένο Dave Kujan [Chazz Palminteri] στο «The Usual Suspects» [«Σύνηθεις Υποπτοι»] όταν συνειδητοποιούσε τι μπαρούφες του τσαμπουνούσε ο κούτσαβλος ο «Βέρμπαλ» Κέβιν Σπέισι που είχε πλέον πετάξει σαν πουλάκι, μιας και το μυαλό μου δεν πήγε ούτε στις τραγουδάρες που έγραψε στο πρώτο μισό των 70ς και γνώρισαν επιτυχία από άλλους – We ‘ve Only Just Begun, Rainy Days And Mondays [Carpenters], You And Me Against The World[Helen Reddy], κ.α. - ούτε στην μελένια ψιθυριστή φωνή του, ούτε στους Holy Mackerel που είχε φορμάρει στα 60ς αλλά στο ότι έκανε στην εν λόγω ταινία τον Swan, τον κακό ιδιοκτήτη της Death Records που είχε πουλήσει την ψυχή του στον οξαποδό, και αμέσως μετά στην μάσκα που φόραγε ο Phantom / Winslow Leach [William Finley] για να κρύβει το παραμορφωμένο από την πρέσα των δίσκων πρόσωπο του! Στη συνέχεια άρχισαν τα δυο γαλλάκια να εξυμνούν την ταινία οπότε ήταν θέμα χρόνου να προγραμματιστεί για τον προσεχή Αύγουστο η κυκλοφορία της σε blu ray από την Scream Factory... Οσοι πιστοί προσέλθετε!
Oι Undead επί σκηνής
Ο Νίκος Πετρουλάκης είναι ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες βινυλίου στην Ελλάδα, έχει υπάρξει διευθυντής, αρχισυντάκτης, μουσικοκριτικός στα σημαντικότερα περιοδικά της χώρας κι ένας από τους πιο ενημερωμένους και φιλικούς ιδιοκτήτες δισκοπωλείου. Θα γράφει στο Flix για μουσική, σινεμά και όπου μπερδεύονται τα δύο...
Διαβάστε ακόμα:
