Ο Μάικ Χότζες παραμένει, ειδικά τώρα μετά το θάνατο του, ένα παράδειγμα του πώς μια λιτή, άνιση φιλμογραφία μπορεί να σε στείλει για πάντα στο πάνθεον των εμβληματικών. Ισως όχι αυτών που άλλαξαν την ιστορία του σινεμά, αλλά που τη μετακίνησαν, που επηρέασαν, που συνέχισαν να εργάζονται ακόμη κι όταν η εποχή τους έδειχνε να τους ξεπερνάει.
Αιτία όλων το «Get Carter», η εμβληματική ταινία του 1971 με τον Μάικλ Κέιν που θεωρήθηκε σττην εποχή της η βρετανική απάντηση στο «Νονό», ένα βίαιο, κυνικό, στιλιζαρισμένο αλλά ποτέ μη ρεαλιστικό νουάρ, που έκρυβε στο κέντρο του μια ιστορία εκδίκησης που όποιος την είδε δεν την ξέχασε ποτέ. Τον επόμενο χρόνο, ο Χότζες θα συνεργαζόταν ξανά με τον Μάικλ Κέιν για το «Pulp» που δεν είχε την ίδια επιτυχία, αλλά μαζί με το «Get Carter» ολοκλήρωναν τη θεώρηση του δημιουργού τους για την έννοια του ταυτόχρονα μοντέρνου και κλασικού νεο-νουάρ.
Στα γυρίσματα του «Get Garter»
Το νεο-νουάρ θα ήταν και το είδος που επισκέφθηκε δύο ακόμη φορές προς το τέλος της ενεργής καριέρας του, με δύο υπέροχες, μελαγχολικές, παραγνωρισμένες ταινίες και alter-ego (σαν άλλο Μάικλ Κέιν) τον Κλάιβ Οουεν: το «Croupier» του 1998 και το με έντονους απόηχους από το «Get Garter» «I'll Sleep When I'm Dead» του 2003.
Ενδιάμεσα γύρισε ακόμη το «The Terminal Man» βασισμένο σε best seller του Μάικλ Κράιτον με τον Τζορτζ Σίγκαλ, το «A Prayer for the Dying» το 1973, βασισμένο σε βιβλίο του Τζακ Χίγκινς με τον Μίκι Ρουρκ, τον Λίαμ Νίσον και τον Μπομπ Χόσκινς αλλά και το «Black Rainbow» του 1989 με την Ροζάνα Αρκέτ και τον Τζέισον Ρόμπαρτς.
Με τον Κλάιβ Οουεν στα γυρίσματα του «Croupier»
Ξεχωριστή θέση στην καριέρα του, στέκει το «Flash Gordon» του 1980 με την cult αναγωγή στο παρελθόν των υπερηρωικών ταινιών, αλλά και η περιπέτεια με τη δεύτερη «Προφητεία» που έγραψε και θα σκηνοθετούσε αλλά που τελικά αποχώρησε από τη θέση του σκηνοθέτη, μετανιώνοντας συνολικά για όλο το πρότζεκτ.
Στα γυρίσματα του «Flash Gordon»
Στη διάρκεια της κινηματογραφικής του διαδρομής, ο Χότζες δούλεψε και στην τηλεόραση, ως σκηνοθέτης και ως σεναριογράφος («The Manipulators» το 1973, «Squaring the Circle» το 1984 και άλλα). Η τελευταία του ταίνια ήταν το «I'll Sleep When I'm Dead», ένας τέλειος κύκλος που τον έφερε το 2020 να δηλώσει ότι είναι ευτυχισμένος με τα ζαρζαβατικά του κήπου του και τα βιβλία του: εξέδωσε το «Watching the Wheels Come Off» το 2010 και μια συλλογή διηγημάτων, το «Bait, Grist and Security» το 2018.
