Η είδηση του θανάτου του Μισέλ Δημόπουλου είναι περισσότερο θλιβερή από αυτή της απώλειας ενός ανθρώπου που έφυγε νωρίς.
Τουλάχιστον για μια ολόκληρη γενιά (ή και για μία ακόμη) παραμένει ο ίσως πιο αντιπροσωπευτικός τύπος του σινεφίλ, του ακούραστου θεατή που δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί το σινεμά των δημιουργών με το ίδιο άσβεστο πάθος που το έκανε όταν ξεκίνησε, αρχικά ως φοιτητής κινηματογράφου στο Παρίσι και αργότερα στην Ελλάδα ως κριτικός, αρχικά στην «Αυγή» από το 1975 μέχρι και το 1981 και στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» με χρέη αρχισυντάκτη και διευθυντή από το 1974 μέχρι και το 1984.
Στην πολύχρονη καριέρα του διατέλεσε υπεύθυνος ξένου προγράμματος στην ΕΡΤ (από το 1982 μέχρι και το 1991), επιλέγοντας ταινίες που γαλούχησαν μια ολόκληρη γενιά θεατών που αναζητούσαν ένα διαφορετικό σινεμά του δημιουργού από όλον τον κόσμο, υπήρξε προγραμματιστής της θρυλικής «Κινηματογραφικής Λέσχης» μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπυλο από το 1982 μέχρι και το τέλος της το 2010, συμμετείχε σε επιτροπές αξιολόγησης κινηματογραφικών σχεδίων της ΕΡΤ και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ενώ επιμελήθηκε αφιερώματα για το ελληνικό σινεμά στο εξωτερικό, εργάστηκε σε γραφεία παραγωγής και υπήρξε ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το 1991 στο πάρτι έναρξης του 32oυ Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
Ο Μισέλ Δημόπουλος, περισσότερο από όλα τα παραπάνω, όμως, υπήρξε ο ανεπίσημος εισηγητής της αδιευκρίνιστης σε πολλούς έννοιας του «φεστιβαλιστή» και ταυτόχρονα ο απόλυτος διαμορφωτής της έννοιας του διεθνούς φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ανέλαβε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1992, μετά από επιλογή του ίδιου του Απόστολου Δοξιάδη από το Υπουργείο Πολιτισμού και του έδωσε το διεθνή χαρακτήρα του, αλλάζοντας συλλήβδην τους συσχετισμούς ενός θεσμού που μέχρι τότε ανέπνεε μόνο τον τοπικό αέρα μιας καταστρεπτικής τελικά για το σινεμά ενδοσκόπησης.
Μαζί με τον Δημήτρη Εϊπίδη (υπεύθυνο των Ανοιχτών Οριζόντων, του ορθάνοιχτου στις προκλήσεις πανοράματος του Φεστιβάλ) σύστησαν στο ελληνικό κοινό μεγάλους «άγνωστους στους πολλούς» δημιουργούς, εθνικές κινηματογραφίες, διοργάνωσαν αμέτρητα αφιερώματα και εξέδωσαν, ως Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκδόσεις που ακόμη και σήμερα παραμένουν ψηλά στη λίστα της ελληνικής κινηματογραφικής βιβλιογραφίας, με τον ίδιο τον Μισέλ Δημόπουλο να υπογράφει σειρά πολύτιμων κειμένων για τους αγαπημένους του σκηνοθέτες.
Μιχάλης Δημόπουλος και Δημήτρης Εϊπίδης στο Βήμα, 2008
Με τον Αμπάς Κιαροστάμι στο 45ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 2004
Ο Μισέλ Δημόπουλος υποδέχεται στο αεροδρόμιο Μακεδονία την Ιζαμπέλ Ιπέρ, 2004
Η διεθνοποίηση του Φεστιβάλ δεν έστρεψε μόνο τα φώτα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και σε ένα Φεστιβάλ που μέσα στα χρόνια μεγάλωσε τόσο ώστε σήμερα να θεωρείται ένα από τα καλύτερα και πιο ανήσυχα στον κόσμο, αλλά έδωσε και διεθνή ακτινοβολία και στο ελληνικό σινεμά, αφού οι Ελληνες δημιουργοί ήρθαν σε επαφή με τα νέα ρεύματα αλλά και την ανεξάρτητη παραγωγή του υπόλοιπου πλανήτη.
Παρά τις διαμαρτυρίες των πρώτων χρόνων για την «ανθελληνοποίηση του Φεστιβάλ» που υπήρξαν καθοριστικές για το πείσμα με το οποίο υποστήριξε το νέο, απαραίτητο στην εποχή του, χαρακτήρα του Φεστιβάλ, ο Μισέλ Δημόπουλος, υπήρξε, ευτυχώς, μια προσωπικότητα πάνω από τις μικρότητες που συνόδευσαν την έξοδο του από τη διεύθυνση του Φεστιβάλ. Απόδειξη, το γεγονός ότι το όραμά του, αλλά και οι βασικές αρχές του Φεστιβάλ όπως το έφτιαξε (με έμφαση στις πρώτες και δεύτερες ταινίες, στο ανεξάρτητο σινεμά του κόσμου, στη στενή του σύνδεση με τις άλλες τέχνες και στην μείξη του διεθνούς με το ελληνικό σινεμά), συνέχισαν σε όλες τις θητείες μέχρι και τη σημερινή.
Με την Ερση Σωτηροπούλου το 1996 στο 37o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Με τον Οτάρ Ιοσελιάνι στο 44ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 2003
Στην έκθεση για τον Αμπάς Κιαροστάμι στο Centre Pompidou στο Παρίσι το 2019
Δείτε εδώ το ντοκιμαντέρ «Η Αλλη Σκηνή» που γύρισε ο Μισέλ Δημόπουλος για τα γυρίσματα του «Θίασου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου:
Δείτε εδώ ένα βίντεο με τον Μισέλ Δημόπουλο από τη σειρά πορτρέτων ανθρώπων του σινεμά του Ζεράρ Κουράν:
