Η Κέιτ Μπλάνσετ είχε γράψει για την ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Σώμα με Σώμα». Η Ριζ Γουίδερσπουν είχε υμνήσει την Ναόμι Γουότς στο «Impossible». Σήμερα, ο Τζέιμς Φράνκο (ηθοποιός-σκηνοθέτης-παραγωγός-εικαστικός-ποιητής-φοιτητής διδακτορικού) γίνεται και κριτικός κινηματογράφου και στέλνει ένα σχεδόν ερωτικό γράμμα στη Huffington Post για την ερμηνεία του Ράιαν Γκόσλινγκ «Στο Τέλος του Δρόμου» («The Place Beyond the Pines») του Ντέρεκ Σιανφράνς, που θα βγει την επόμενη εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Για να πάρετε μέρος στην κλήρωση προσκλήσεων για την πρεμιέρα της Τρίτης πατήστε εδώ.
Σας παραθέτουμε το παραλήρημα / γράμμα / κριτική του Τζέιμς Φράνκο εδώ:
Πήγα να δω το «The Place Beyond the Pines» στο Arclight την προηγούμενη Δευτέρα. Το θέατρο δεν ήταν γεμάτο, αλλά το κοινό ήταν, συγκριτικά με άλλες μέρες, συμπαθητικό. Πρόκειται για μία μελέτη χαρακτήρων, μία ταινία ρεαλισμού αλλά μέσα σ' ένα Σαιξπηρικό πλάσιο, όπου αμαρτίες γονέων κληρονομούνται στους γιους. Το σκηνοθετικό στιλ είναι εν μέρει Κασαβέτης, εν μέρει αδελφοί Νταρντέν κι όλο μαζί με μια επιρροή από τον «Παλαιστή» του Αρονόφσκι. Η πλοκή χωρίζεται σε τρία μέρη και εξιστορεί τις ζωές τεσσάρων διαφορετικών ηρώων. Ξεκινάμε με τον Γκόσλινγκ, συνεχίζουμε με τον Κούπερ και μετά με τους γιους τους. Ολοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, αλλά υπάρχει κάτι το μεγαλειώδες που μόνο ο Σιανφράνς μπορεί να καταφέρει: να κάνει το απλό και το απελπισμένο να βιώνεται τόσο επικά, όσα μία συμφωνική ορχήστρα.
Μου άρεσε όλη η ταινία, κάθε της λεπτό. Αλλά θέλω να μιλήσω για ένα μόνο μέρος της, το κομμάτι του Ράιαν Γκόσλινγκ. Θέλω να κάνω έρωτα σ' αυτό το κομμάτι.
Ξεκινά με μαύρο και τους ήχους ενός Λούνα Παρκ. Η πρώτη εικόνα που βλέπουμε είναι οι κοιλιακοί του Ράιαν, σ' ένα σφιχτό πλάνο που αφήνει το κεφάλι του εκτός κάδρου, για να επιστήσει την προσοχή μας στα ιδιοσυγκρασιακά τατουάζ που καλύπτουν το σώμα του ήρωα, αλλά και το ταλέντο του να ανοιγοκλείνει ένα σουγιά, για να καταλαπολεμήσει το στρες του πριν την επίδειξη. Ο χαρακτήρας, μαθαίνουμε μετά ότι το όνομά του είναι Λουκ, πετάει το σουγιά στον τοίχο και βγαίνει έξω, ημίγυμνος. Δεν έχουμε ακόμα δει το πρόσωπό του αλλά ξέρουμε ότι είναι ο Ράιαν: τα μαλλιά, το κεφάλι, το περπάτημα. Οσο τον ακολουθούμε (σε μία αλά Νταρντέν λήψη που εστιάζει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του) ανάμεσα στις τέντες του καρναβαλιού, εκείνος βάζει το Metallica Τ-shirt του - πόσο μάστορας ο Γκόσλινγκ στις επιλογές των ρούχων των ηρώων του (το μπουφάν με το σκορπιό στο «Drive», το δίχρωμο δερμάτινο στο «Blue Valentine», δηλαδή....come on giiiiiiirl!) και ένα κόκκινο μπουφάν - πόσο cool. Πετάει το τσιγάρο και διασχίζει με γρήγορο βήμα ανάμεσα σε ρόδες και Λούνα Παρκ παιχνίδια, με τα πολύχρωμα νέον φώτα να δημιουργούν το φωτοστέφανό του γιατί αυτό είναι: ένας αρρενωπός, σκληρός βασιλιάς του καρναβαλιού. Η σεκάνς όμως δεν σταματά εκεί, συνεχίζουμε να τον ακολουθούμε, μας βάζει μέσα στην τέντα που βουίζει από το ανυπόμονο κοινό, ένας παρουσιαστής με αλογουρά τον ανακοινώνει, καβαλάει την μηχανή του μαζί με δύο άλλους μοτοσικλετιστές, η κάμερα απομακρύνεται και ζουμάρει, πίσω μπρος, στο σκληρό του πρόσωπο - είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε. Ενα τατουάζ με ένα σταυρό κάτω από το αριστερό του μάτι, κάτι γραμμένο στον λαιμό του. Οι τρεις καβαλάρηδες μπαίνουν μέσα στην μεταλλική σφαίρα και όλοι μαζί απογειωνόμαστε. Ο Γκόσλινγκ είναι εκεί μέσα κάνοντας το γύρο του θανάτου μαζί με τους άλλους δύο; Είναι δυνατόν; Υπάρχει περίπτωση ο σκηνοθέτης να έβαλε σε τέτοιο κίνδυνο τον πρωταγωνιστή του; Δεν υπάρχει περίπτωση, αλλά το μοντάζ είναι τόσο έξυπνο. Εχεις ήδη δημιουργήσει έναν μύθο, έχεις ήδη κάνει τον ήρωα και την μηχανή του άγαλμα, θα τον έχεις πάντα στην καρδιά σου στο πάνθεον των θρυλικών κινηματογραφικών καβαλάρηδων.
Διαβάζω ότι ο Γκόσλινγκ έπρεπε να μάθει να καβαλάει μηχανές και να οδηγεί έτσι, πράγμα κατανοητό. Ο ρόλος είναι μία μίξη Στιβ Μακ Κουίν από το «The Getaway» και ό,τι θυμόμαστε από τους καμικάζι των 80ς που όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας. Δε θέλω να τελειώσει. Ναι παρακαλώ, λίγο ακόμα. Κοιτάξτε πώς καπνίζει. Κοιτάξτε τα υπόλοιπα t-shirts που επέλεξε να φοράει ανάποδα. Κοιτάξτε τις τρύπες στα μπλουζάκια του. Κοιτάξτε πώς χορεύει με έναν σκύλο. Κοιτάξτε την σχεδόν ερωτική σχέση του με τον συνομώτη του στο έγκλημα. Κοιτάξτε τα γυαλιά που χρησιμοποιεί όταν ληστεύει τράπεζες, πράσινος σκελετός. Κοιτάξτε την μηχανή του γεμάτη ορνιθοσκαλίσματα πριν τα καλύψει με μαύρη μπογιά. Ολα είναι ο Ράιαν Γκόσλινγκ και τι έφερε αυτός στο ρόλο. Είμαι σίγουρος.
Τα υπόλοιπα κομμάτια της ταινίας είναι σπουδαία, αλλά έπιασα τον εαυτό μου να ελπίζει ότι θα πάρουν φωτιά με την ίδια ένταση όπως το τμήμα του Γκόσλινγκ. Δεν ήταν όμως έτσι σχεδιασμένα. Δεν είναι κανενός ηθοποιού λάθος, απλά ο Γκόσλινγκ διένυσε το κομμάτι του ως φλεγόμενο αστέρι που ρούφηξε όλο το οξυγόνο της ταινίας στην τροχιά του. Θα μπορούσα να βλέπω το πρώτο κομμάτι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί έπλασε έναν χαρακτήρα με μία ωρολογιακή βόμβα γύρω από τον λαιμό του, γιατί έπλασε έναν Τζέιμς Ντιν ήρωα, έναν καυτό ροκ σταρ. Κι ο Γκόσλινγκ με τον τρόπο που τον κατασκεύασε αποδεικνύει ότι είναις ένας μάστερ συμπεριφορών, ένας ευφυής ηθοποιός στην ιδιαιτερότητα.
Burn hard baby.
Τζέιμς Φράνκο
