Σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας όπως τα «Slugs», «Contact high» και πιο πρόσφατα το «Kill Daddy Goodnight», o Μίχαελ Γκλαβόγκερ, ήταν περισσότερο γνωστός για τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του, ειδικότερα την τριλογία του με θέμα τον ανθρώπινο μόχθο.
Το «Whore’s Glory» του 2012 ολοκλήρωσε το τρίπτυχο που ξεκίνησε το 1998 με το «Megacities» ένα φιλμ για 12 εφευρετικές ιστορίες επιβίωσης σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, η Μόσχα ή η Βομβάη και συνεχίστηκε με το «Workingman’s Death» το 2004 ένα πορτρέτο ανθρώπων που δουλεύουν στις πιο ακραίες σκληρές συνθήκες εργασίας που μπορείτε να φανταστείτε. Το Whore’s Glory» κοιτάζει την πραγματικότητα της πορνείας σε τρεις εντελώς διαφορετικές χώρες και κουλτούρες: Στην Ταϊλάνδη, οι γυναίκες περιμένουν τους πελάτες τους πίσω από γυάλινα παραπετάσματα, χαζεύοντας το είδωλό τους στο τζάμι. Στο Μπαγκλαντές, οι άνδρες καταφεύγουν στα γκέτο του έρωτα για να ικανοποιήσουν τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους με τα κορίτσια που βρίσκονται εκεί υπό καθεστώς δουλείας. Και στο Μεξικό, οι γυναίκες προσεύχονται στη Σάντα Μουέρτε, την αγία του θανάτου, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Σκηνοθέτης με έντονη άποψη, ο Γκλαβόγκερ ασχολήθηκε συχνά (όπως στις τρεις ταινίες του παραπάνω) με τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποιήσης στους φτωχούς του κόσμου μας και χειρίστηκε τα θέματά του με τρόπο πολιτικό μα και πάντα απόλυτα κινηματογραφικό.
Καλεσμένος του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ο Γκλαβόγκερ έλεγε τότε «Το ντοκιμαντέρ δεν είναι όπως η δημοσιογραφική συνέντευξη, όπου κάνεις από την πρώτη στιγμή ‘’επίθεση’’ με ερωτήσεις, γι’ αυτό και η συνέντευξη δεν αφορά στην πρόσληψη της πραγματικότητας. Εγώ γνωρίζω τους ανθρώπους, μαθαίνω την ιστορία τους, έρχομαι σε επαφή με τον περίγυρό τους. Προτιμώ αντί να κάνω ερωτήσεις, να ανοίξω ένα θέμα συζήτησης και να τους αφήνω να μιλούν, έτσι είναι πολύ πιο άνετοι. Στο Μεγαλείο της πόρνης, για παράδειγμα στήνω την κάμερα στο διάδρομο του πορνείου κι εκείνη τη στιγμή βλέπεις μπροστά σου την πραγματικότητα, εισβάλλει στην ταινία. Δεν προκαλώ καταστάσεις, δημιουργώ τις συνθήκες για να προκύψουν οι καταστάσεις. Αυτό θα συνέβαινε πολύ δύσκολα αν ήμουν σε έναν ιδιωτικό χώρο. Η μέθοδος μου είναι η πιο απλή. Καταγράφω τη ροή της πραγματικότητας, γίνομαι αόρατος, έτσι ώστε να ανοίγονται οι άνθρωποι στον φακό. Συχνά αφήνω την κάμερα να γράφει και κάνω ένα διάλειμμα. Αφήνω τα πράγματα ελεύθερα. Αυτό δε σημαίνει ότι αφήνω τα πράγματα να γίνουν με τυχαίο τρόπο. Ποτέ δεν είναι τυχαίος ο τρόπος, πάντα κάνω επιλογές. Μόνο στο ποδόσφαιρο και τον πόλεμο τα πράγματα εκτυλίσσονται από μόνα τους».
Η πιο πρόσφατη δουλειά του ήταν ένα τμήμα από το 3D ντοκιμαντέρ του Βέντερς «Cathedrals of Culture», ενώ αυτο τον καιρό βρισκόταν στην Αφρική συγκεντρώνοντας υλικό για την επόμενη ταινία του.
Tags: Μίχαελ Γκλάβογκερ
