Μπορεί να λείπει πια το στοιχείο της έκπληξης. Ολοι ξέρουμε ότι στο μετα-αποκαλυπτικό, δυστοπικό κόσμο της ταινίας, ο παραμικρός ήχος σκοτώνει. Αν τολμήσεις κάτι παραπάνω από ψίθυρο, εξωγήινα σαρκοβόρα τέρατα εμφανίζονται και σε κατασπαράζουν.
Διαβάστε την κριτική του Flix: για το «Ενα Ησυχο Μέρος 2»
Παρόλα αυτά, ο Τζον Κραζίνσκι επιστρέφει στον κόσμο της σιωπής με ιδέες, ευρήματα και αποδεικνύεται σκηνοθέτης με μεγάλο ταλέντο και αυτοπεποίθηση.
Ειδικά η αρχή του «Ενα Ησυχο Μέρος 2», ένας πρόλογος που μάς πάει 474 μέρες, τη στιγμή που έγινε η εξωγήινη επίθεση που άλλαξε τον κόσμο όπως τον ξέραμε, είναι ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό πρελούδιο που μένει αυτόματα κλασικό.
Ο Κραζίνσκι δίνει ρέστα: σε μια τέλεια κουρδισμένη χορογραφία μονοπλάνων, αυτοκίνητα αναποδογυρίζονται, άνθρωποι αρπάζονται όσο τρέχουν πανικόβλητοι, κτίρια γκρεμίζονται από τη δύναμη των θανατηφόρων εξωγήινων πλοκαμιών και των ατσάλινων σιαγόνων τους.
Κι όλα αυτά γυρισμένα με μία σειρά από μονοπλάνα. Πώς το έστησε; Mάς το εξηγεί ο ίδιος με τον, πάντα απολαυστικό, τρόπο του.
Πατήστε το play:
