42 ταινίες, 11 από τις οποίες έχουν προβληθεί στο φεστιβάλ, 5 εκ των οποίων έχουν υπάρξει η επίσημη πρεμιέρα του. Ναι, οι Κάννες αγαπούν τον Γούντι Αλεν. Και τα τελευταία χρόνια, τις αγαπά κι εκείνος. Βγαίνοντας από την δημοσιογραφική προβολή και κατευθυνόμενοι στην αίθουσα Τύπου, χαζεύαμε από τα παράθυρα του Palais τον κάποτε αγοραφοβικό σκηνοθέτη να ποζάρει στους παπαράτσι της Κρουαζέτ, συνοδευόμενος από τους πρωταγωνιστές του - Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Οουεν Γουίλσον, Μάικλ Σιν, Εϊντριεν Μπρόντι και Λία Σιντού. Αμήχανος αλλά γλυκός, στεκόταν επί 15 (υποθέτουμε μαρτυρικά) λεπτά κάτω από τον ήλιο των Καννών για να τον φωτογραφήσουν, και έμοιαζε σαν να άνοιξε λάθος πόρτα και να μπήκε σ΄έναν κόσμο που επιμένει να τον τοποθετεί από τη λάθος πλευρά του φακού. Τουλάχιστον όμως έχει μάθει να χαμογελάει.
Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε ο «Γούντι» (είναι σοκαριστικό πόσοι από τους δημοσιογράφους του μιλούσαν σαν σε κολλητό τους φίλο) έδωσε απαντήσεις για τα θέματα που θίγει η ταινία του, όπως την ρομαντική εμμονή με το παρελθόν, τις καλλιτεχνικές φαντασιώσεις που έρχονται σε κόντρα με την καθημερινότητα, αλλά επίσης κατέθεσε γενικότερα τις απόψεις του για το σινεμά, τις τέχνες, τους ήρωές του.
Σε ποια εποχή θα ήθελε ο ίδιος να ζούσε;
«Ολοι έχουμε αναρωτηθεί πώς θα ήταν να ζήσουμε σε μία άλλη ιστορικά εποχή. Ακούγεται γοητευτικό, αλλά στην ουσία είναι μία μεγάλη παγίδα. Θέλουμε να ξεφύγουμε από το τώρα γιατί το βρίσκουμε σκληρό. Νοσταλγούμε εποχές που δεν ζήσαμε γιατί τείνουμε να ανασύρουμε μόνο τα πλεονεκτήματά τους, τη γοητεία τους. Αν όμως κανείς όντως επέστρεφε στη δεκαετία του '20 ή την Μπελ Επόκ, θα ανακάλυπτε ότι ... η επίσκεψη στον οδοντίατρο γινόταν χωρίς νοβοκαΐνη. Δεν υπήρχαν αντιβιωτικά ή air condition, ή οτιδήποτε κάνει σήμερα τη ζωή μας ανεκτή. Οπότε όχι, δε θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Δε θα ήθελα να ζήσω σε καμία άλλη εποχή πέρα από το σήμερα. Θα ζοριζόμουν τρομερά. »
Παρίσι και κινηματογραφικά κλισέ
Η πρώτη φορά που πήγα στο Παρίσι ήταν το '65, όταν ήμουν ήδη αρκετά μεγάλος. Η πρώτη εικόνα όμως του Παρισιού ήταν μέσα από ταινίες. Για αυτό και ήταν μαγική - με τον τρόπο που δείχνω κι εγώ στον κόσμο την Νέα Υόρκη μέσα από τις δικές μου ταινίες. Ενα Μανχάταν που δεν το βλέπω στην καθημερινότητά μου, αλλά το ανασύρω για να φωτογραφηθεί. Για αυτό και το Παρίσι εδώ δεν είναι ρεαλιστικό. Είναι το Παρίσι μέσα από τα μάτια μου και τα συναισθήματά μου. Ημουν πολύ τυχερός που έβρεχε σε κάποια από τα γυρίσματα. Αγαπώ πολύ τις πόλεις που βρέχει. Το Παρίσι με βροχή κάτι μου κάνει. Ισως αυτό να αφορά μόνο εμένα. Αλλά δεν το θεωρώ κλισέ.
Οι παιδικοί του ήρωες, ήρωες της ταινίας του
«Δεν χρειάστηκε να κάνω σημαντική έρευνα για αυτή την ταινία. Ημουν πάντα μεγάλος θαυμαστής του Ερνεστ Χέμινγουεϊ, του Σκοτ Φιτζέραλντ, του Τ. Σ. Ελιοτ. Του Πικάσο, του Μπουνιουέλ, του Νταλί. Ηταν οι ήρωές μου, με μεγάλωσαν. Ηταν λοιπόν πολύ εύκολο για μένα να τους ανασύρω και να γράψω ένα σενάριο πάνω τους. Κι αυτό γιατί τους σατιρίζω, ή μάλλον σατιρίζω τα κλισέ μου για αυτούς. Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι πολύ εύκολο να γράψεις διαλόγους πάνω στον Πικάσο, γιατί δεν προσπαθώ να βγάλω ρεαλισμό, αλλά αυτοσαρκασμό. Και σ' αυτό είμαι καλός.»
Από το Μανχάταν στο Παρίσι
«Και οι δύο ταινίες υμνούν πόλεις. Και οι δύο έχουν ήρωες συγγραφείς. Τίποτα άλλο όμως δεν είναι κοινό. Χάρηκα πάρα πολύ που είχα τον Οουεν ως πρωταγωνιστή σ' αυτή την ιστορία γιατί είναι ακριβώς το αντίθετό μου. Εγώ είμαι νεοϋορκέζος, νιώθω άνετα μόνο στο Μανχάταν. Εκείνος είναι παιδί της Καλιφόρνιας, εραστής της παραλίας. Γενικά είμαι ερωτευμένος με τους ηθοποιούς μου. Πάντα το έλεγα ότι το κόλπο είναι το κάστινγκ: αν κλείσεις υπέροχους ηθοποιούς και φύγεις από τα πόδια τους τότε καταλήγεις με υπέροχες ερμηνείες και μετά παίρνεις όλο το credit για αυτές...»
Πώς έριξε την Κάρλα Μπρούνι;
«Ημουν καλεσμένος για πρωινό στο σπίτι του Σαρκοζί όταν άνοιξε μια πόρτα και μπήκε η σύζυγός του, η Κάρλα Μπρούνι. Μου φάνηκε πανέμορφη, γοητευτική και χαρισματική. Τη ρώτησα αν ήθελε να πάρει μέρος στην ταινία, μ' έναν μικρό ρόλο, έτσι για πλάκα. Δε θα την απασχολούσα πάνω από δύο μέρες. Μου απάντησε ναι, γιατί θα ήθελε κάποτε να λέει στα εγγόνια της ότι έχει παίξει σε ταινία του Γούντι Αλεν. Ετσι ήρθε και δεν διέψευσε το ένστικτό μου. Μπορεί να είναι παντρεμένη μ' έναν πολιτικό, αλλά η ίδια έχει καλλιτεχνική φλέβα, τραγουδάει, παίζει κιθάρα, ξέρει να μαγεύει τα πλήθη. Στο μικρό της ρόλο ήταν υπέροχη και κλασάτη. Ηταν και για τους δυο μας μία πολύ ευχάριστη εμπειρία. Νομίζω ότι το χάρηκε και η ίδια. Παρατήρησε ότι ο διευθυντής φωτογραφίας μου έκανε καλή δουλειά. Δεν την αδικώ: όλοι θέλουμε να βγαίνουμε ωραίοι στην κάμερα.»
Καλλιτέχνης ή απλά σκηνοθέτης;
«Υπήρξα απλά ένας πολύ τυχερός σκηνοθέτης. Ποτέ δεν ένιωσα καλλιτέχνης, δεν είχα ποτέ το βάθος και την ουσία ενός πραγματικού καλλιτέχνη. Δεν είχα το χάρισμα, είχα μόνο ταλέντο. Ο Κουροσάβα, ο Μπέργκμαν, ο Φελίνι, ο Μπουνιουέλ – αυτοί ήταν καλλιτέχνες. Αν με βάλετε δίπλα τους, καταλαβαίνετε αμέσως γιατί εγώ δεν ήμουν ποτέ. Εγώ απλά κάνω ταινίες. Κάποιες καλές, κάποιες χειρότερες, κάποιες καλύτερες. Αλλά ήμουν πάντα πολύ τυχερός γιατί κατάφερα να έχω μία καριέρα που άντεξε στο χρόνο. »
Τι είπαν οι ηθοποιοί του για αυτόν
Οουεν Γουίλσον: «Οταν τον πρωτογνώρισα στο Παρίσι με ρώτησε πώς ήταν η πτήση μου, του είπα μια χαρά, και μου είπε “οκ, πολύ μιλήσαμε”. Είχα ακούσει ότι δεν επικοινωνεί με τους ηθοποιούς του, αλλά δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσαν οι φήμες (γέλια). Οχι, ο Γούντι είναι πάντα εκεί αν χρειάζεσαι βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει όλη την καλλιτεχνική ελευθερία να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα.»
Ρέιτσελ ΜακAνταμς: «Υπήρχε μια ιδανική ισορροπία – ήταν παρόν, αλλά ταυτόχρονα σου άφηνε χώρο»
Εϊντριεν Μπρόντι: «Μου είπε να παίξω τον Νταλί ως μία χαρισματική προσωπικότητα που γέμιζε το δωμάτιο, αλλά όλοι καταλάβαιναν ότι ήταν και λίγο τρελός.»
Λία Σιντού: «Ημουν πάντα μεγάλη θαυμάστριά του. Με σόκαρε που βρισκόμουν στην παρουσία του. Με σόκαρε και με συγκινούσε.»
Μάικλ Σιν: «Ηταν υπέροχο να παρατηρείς έναν σκηνοθέτη, του οποίου το έργο έχει αφήσει μία τόσο μοναδική στάμπα στην κινηματογραφική ιστορία, και τώρα που είσαι κι εσύ μερος της διαδικασίας να καταλαβαίνεις για ποιους λόγους ισχύει αυτό...»
