Γυρισμένο στο μικροσκοπικό νησάκι της Λαμπεντούσα, μια κουκίδα χαμένη στο πέλαγος που ο Κριαλέζε είχε επισκεφθεί πρώτη φορά για το «Ανασαίνω» («Respiro»/2002) , το φιλμ μιλά με τρόπο μάλλον προφανή, για ένα πολύ σύγχρονο και επείγον πρόβλημα.
Ενας ηλικιωμένος ψαράς κι ο εγγονός του, γιος του χαμένου στη θάλασσα γιου του, κάνουν το λάθος να περιμαζέψουν μερικούς λαθρομετανάστες που κολυμπούν προς τη βάρκα τους στην διάρκεια μιας ψαριάς. Κάτι που θα τους στοιχίσει την χρήση της βάρκας τους, μέχρι να ολοκληρωθεί η ερευνά για την παράνομη στα μάτια του νόμου πράξη τους, αλλά που δεν θα τους εμποδίσει να προσφέρουν άσυλο σε μια έγκυο γυναίκα που θα γεννήσει στο σπίτι τους. Εν τω μεταξύ το καλοκαίρι φέρνει ένα άλλο κύμα, πιο επιθυμητών επισκεπτών, και οι σκουρόχρωμοι, ετοιμοθάνατοι, ξεβρασμένοι από τα κύματα λαθρομετανάστες, δεν είναι αυτό που το νησί χρειάζεται...
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης και της αντιμετώπισής της από τη δύση δίχως να πέσεις στην παγίδα της πολιτικής ορθότητας και του διδακτισμού. Ο Κριαλέζε δεν την αποφεύγει απόλυτα, αλλά τουλάχιστον επενδύει το φιλμ με ένα αισθητικό περίβλημα που το κάνει γοητευτικό.
Ακόμη κι έτσι όμως, δεν παύει να είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενες από μια ταινία που θέλει να ευαισθητοποιήσει, τον σκεπτόμενο θεατή. Ενα φιλμ που ενδιαφέρεται πρωτίστως να μεταδώσει το μήνυμα αντί να το αφήσει να επιπλεύσει στην επιφάνεια με τρόπο πιο διακριτικό και πολύ πιο αποτελεσματικό.
Tags: βενετία 2011, ΚΡΙΑΛΕΖΕ, terraferma
