Προερχόμενος από τον χώρο της video art, ο Στιβ ΜακΚουίν, έδειξε από την πρώτη του κι όλας ταινία μυθοπλασίας, το ατσάλινο «Hunger», πως η λογική ενός συνηθισμένου σινεμά, πολύ απλά δεν τον αφορά.
Αν όμως εκείνο το φιλμ που του χάρισε τη «Χρυσή Κάμερα» πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Καννών, έκανε ορατές τις αναφορές του σε μια γλώσσα εικόνων που έχει τους δικούς της κώδικες, στο «Shame» έχει λειάνει το ύφος, την έκφρασή του, δίχως να έχει χάσει σε τίποτα την νεωτερικότητα και την συναρπαστική φόρμα του.
Από την πρώτη σεκάνς, τον ευρηματικό τρόπο που θα μοντάρει ένα ευκαιριακό σεξ του ήρωά του με μια πόρνη και το ξύπνημα του το επόμενο πρωί, είναι σαφές ότι το «Shame» ακόμη κι αν μιλά για κάτι που μοιάζει γνώριμο, έχει τον δικό του τρόπο να το αφηγηθεί.
Λίγο αργότερα όταν ο Μάικλ Φασμπέντερ θα κάνει σχεδόν σεξ με το βλέμμα με μια άγνωστη γυναίκα στο μετρό, αντιλαμβάνεσαι, πως το φιλμ δεν θα ήταν αυτό που είναι δίχως τον πρωταγωνιστή του. Με μια ερμηνεία δίχως εντυπωσιασμούς, αλλά με βαθιά αφοσίωση και αμέτρητο θάρρος, ο Φασμπεντερ, δίνει στον χαρακτήρα του το βάθος που το σενάριο προτιμά απλά να υπαινιχθεί και δείχνει, πως ακόμη και οι γκριμάτσες ενός οργασμού μπορούν να αφηγηθούν μια ολόκληρη ιστορία.
Αυτή του ήρωά του, ενός εμμονικού με το σεξ στελέχους, που αυνανίζεται λίγη ώρα μετά την ερωτική πράξη, μένει κολλημένος όλη μέρα σε βρώμικα sites, μπροστά στον υπολογιστή του και έχει γεμίσει τα ντουλάπια και τον σκληρό δίσκο του με πορνό, μοιάζει τραβηγμένη, αλλά μαζί και αναγνωρίσιμη
Οταν η προβληματική αδελφή του, θα μείνει για λίγο στον καναπέ του και ο ίδιος θα δοκιμάσει να ανοιχτεί σε μια «κανονική» σχέση, τα πράγματα θα πάρουν μια τροπή προς το χειρότερο, φέρνοντας την αναμενόμενη κλιμάκωση στην ιστορία.
Η οποία, ίσως είναι και το μεγαλύτερό πρόβλημά της καθώς μοιάζει λιγάκι βεβιασμένη, αχρείαστη και μάλλον «ηθικοπλαστική» αν και η λέξη είναι λίγο βαριά για ένα φιλμ που δεν παγιδεύεται σε εύκολες ηθικές κρίσεις.
Ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι συναρπαστικό, χαρίζοντας μας περισσότερες σπουδαίες σκηνές απ όσες μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα μόνο φιλμ.
Αυτή του «φλερτ» στο μετρό, ένα ερωτικό τρίο που πάει πέρα από τον ερωτισμό κατευθείαν στην Tέχνη, την Κάρεϊ Μάλιγκαν να τραγουδά με πόνο το «New York New York» κι ένα νυχτερινό τράβελινγκ με τον Μάικλ Φασμπέντερ να τρέχει στους δρόμους της Νέας Υόρκης είναι μερικές από αυτές
Ακόμη κι αν το φιλμ δεν είχε να προσφέρει τίποτα άλλο, μόνο αυτές θα ήταν αρκετες για να το κάνουν απαραίτητο...
